Van de Vlaamse auteur Chris de Stoop las ik eerder ‘Dit is mijn hof‘. Dat boek gaat over de boerderij aan de Schelde waar hij geboren is in de streek onder de rook van Antwerpen. Boeren worden hier bedreigd door havenuitbreidingen en nieuw aangelegde natuurgebieden zoals de Hedwigepolder. Het is een nostalgisch boek, maar tegelijk ook een aanklacht tegen bureaucratische autoriteiten die weinig gevoel tonen voor het oorspronkelijke boerenbestaan. Nu heeft De Stoop een nieuw boek geschreven waarin opnieuw een boerderij centraal staat, de Damiaanhoeve aan de andere kant van het land, in de uiterwaarden van Maas bij Heppeneert vlak onder Maaseik. Daar is eind augustus 2018 Gerty Vanhoef vermoord, waarna de nog niet zo lang geleden gerestaureerde boerderij in brand is gestoken. Haar man, landbouwingenieur Bert Bohnen, die haar tevergeefs probeerde te redden uit het brandende huis heeft De Stoop gevraagd om een boek te schrijven over deze nog steeds onopgeloste moord waarvoor Bohnen zelf ook door de politie als verdachte wordt aangemerkt en enige tijd is vastgezet.
De hoevemoord is volgens De Stoop ‘het 9/11 van deze kleine gemeenschap’. De ontzetting werd nog groter toen Bohnen na twee jaar werd gearresteerd als verdachte. Bohnen wordt door de arrestatie, de langdurige verhoren, de opsluiting in de gevangenis, het binnenstebuiten keren van zijn privéleven, de roddel en achterklap mentaal en lichamelijk zwaar op de proef gesteld. De Stoop voert lange gesprekken met hem en zijn drie kinderen. Over de geschiedenis van de familie, de boerderij, de overstromingen in 1993 en 2021, de restauratie van het eeuwenoude pand en de steeds grotere dreiging van baggermolens voor de grindwinning. Bohnen verzet zich met succes tegen de afbraak van zijn ‘Damiaan’. De suggestie dat daar een motief voor de moord en de brand gevonden kan worden blijft het hele boek door hangen. De Stoop zegt zelf geen standpunt in te nemen, maar gelooft wel in de onschuld van Bohnen. Hij verwijt de politie een tunnelvisie. ‘Het tijdsbestek was volgens experts te kort om de brand en moord te plegen, er was geen motief, politie en justitie zeggen nu zelf ‘uitgerechercheerd’ te zijn, enzovoort.’ Maar zijn alle ‘pistes’, zoals de Vlamingen zeggen wel ‘uitgerechercheerd’? Volgens velen zien sommigen de hoeve liever vandaag dan morgen verdwijnen. Die ligt namelijk in de winterbedding die natuur- en overstromingsgebied moet worden, en zo deel zal uitmaken van het RivierPark Maasvallei, dat zich over een afstand van 40 kilometer langs de Maas uitstrekt. Tegelijk krijgt de grindfirma Steengoed er de mogelijkheid om het gebied te ontgrinden, wat economisch veel waard is. ‘Ook binnen het speurdersteam stonden agenten trouwens lijnrecht tegenover elkaar,’ zei De Stoop in een interview met de Belgische krant Het Laatste Nieuws. ‘Er zijn bijeenkomsten geweest van het comité dat toezicht houdt op de politie, er werd een andere case-officier op de zaak gezet, en er werd zelfs — zeer uitzonderlijk — een review van het onderzoek gevraagd. Erkende gerechtsdeskundigen brachten tegenovergestelde analyses. Het werd één groot moeras van onzekerheden.’ Maar Bohnen blijft verdacht.
De Maasvallei
De Stoop heeft de hele geschiedenis boeiend en met veel gevoel voor de direct betrokkenen beschreven. De dag nadat ik het boek uit had trof me dit bericht in de NRC: “In het Limburgse Horn gaat het over een toren die niemand lijkt te willen: ‘Dit gebied is goed zoals het is’.” In het dorp aan de Maas tegenover Roermond is een plan opgedoken voor een tachtig meter hoge toren. Het is wat onduidelijk waarom die toren er moet komen, maar dorpelingen vrezen dat de uitkijktoren eigenlijk een voorbode is van grindwinning. En van een uitbreiding van de al bestaande Maasplassen. Net als in de buurt van Maaseik zou het een combinatie moeten worden van grindwinning en een nieuw natuurgebied. Een woordvoerder van Maasgrind BV geeft toe dat er ‘een visie wordt ontwikkeld’. „Ontgrinden is geen doel op zich, dat moet maatschappelijke meerwaarde hebben, zoals natuurontwikkeling, recreatie en bescherming tegen hoogwater.” De vergunningsaanvrage voor de toren in Horn lijkt ingegeven te zijn door aangekondigde strengere regels van Rijkswaterstaat. In Horn vreest men dat de toren leidt tot geluids-, stof- en verkeersoverlast, aantasting van het landschap en scheurvorming in woningen. Boer Bart Nijskens: „Alles en iedereen krijgt extra grond: de woningbouw, de natuur, de grindboeren. Maar agrariërs moeten hectares inleveren. Terwijl deze kleigrond heel geschikt is voor akkerbouw.”
Eerder schreef ik hier artikelen over de exploitatie van de aarde in Senegal, de Filippijnen, en Congo. Ver weg, en -ik geef het toe- qua impact op mens en natuur onvergelijkbaar. Maar het geeft wel te denken.
[Het boek van Chris De Stoop, De Damiaanhoeve, is uitgegeven door De Bezige Bij en kost €23,99]
Reacties (7)
Onvergelijkbaar inderdaad met Senegal, de Filipijnen of Congo. Bovendien is een groot deel van het grondoppervlak in Nederland en België nou eenmaal boerenland. (En de manieren waarop dat wordt gebruikt kom ook nogal eens neer op exploitatie van de aarde.) Het dan ook niet zo vreemd dat het oog vaak op boerenland valt, als er ruimte wordt gezocht voor andere bestemmingen. Natuurlijk is dat ellendig voor de betrokkenen, en dat mag ook best verteld worden. Maar het verhaaltje over de machteloze boer die slachtoffer is van machinaties van het machtige verbond tussen politiek en grootkapitaal is me wat te simpel.
Boeren worden tegenwoordig veel meer gemangeld door de macht van het grootkapitaal binnen hun sector dan van buitenaf.
Dat laatste ben ik wel met je eens. Precies daarom kan ik gevoelens van machteloosheid bij de (kleinere) boeren wel voorstellen.
Maar mijn vraag blijft: hoe ver gaan we met de commerciële exploitatie van de aarde en alles wat er in zit als die gepaard gaat met zoveel schade aan het leven boven de grond? En die vraag betreft niet alleen mijnbouw, grindwinning e.d., maar ook de agribusiness (pesticiden, water onttrekken etc.)
Maar besef dan ook dat er geen sector is die de aarde meer exploiteert dan de landbouw. Alleen al door hoeveel grond er wordt gebruikt. Tweederde van het landoppervlak in Nederland is landbouwgrond. Vergeleken daarmee is zoiets als winning van grind simpelweg verwaarloosbaar. En dat wordt dan ook nog eens gecombineerd met de aanleg van een overstromingsgebied of natuur. Als je juist daar een parallel trekt met wat er in Senegal, de Filipijnen of Congo gebeurt, zit je er gewoon helemaal naast. Dat je dat zelf relativeert verandert daar niks aan. De verhoudingen staan dan helemaal op hun kop.
Er is toch wel een verschil tussen mijnbouw en landbouw. Wat je uit de grond haalt komt er niet zomaar in terug. Boeren leveren elk jaar weer. Maar vragen over een verantwoordelijk gebruik van de aarde zijn in beide gevallen terecht. Na de voorbeelden van onverantwoordelijk gebruik elders trof me dit voorbeeld van de grindwinning dicht bij huis.
Maar de natuur die het veld heeft moeten ruimen voor de landbouw komt ook niet zomaar terug. Bovendien blijft de landbouw jaar in, jaar uit zijn omgeving belasten, met bijvoorbeeld stikstof, bestrijdingsmiddelen of de onttrekking van grondwater. Terwijl zo’n grindplas uiteindelijk omgevormd kan worden tot een natuurgebied.
Er zijn natuurlijk meerdere visies op, en oplossingen voor een probleem:
https://revu.nl/artikel/639814/luuk-koelman-als-we-alle-natuur-in-nederland-weghalen-zijn-we-in-een-keer-van-al-het-stikstofgezeik-af
Dat was zo’n beetje de visie achter het beleid van Henk Bleker in Rutte I. Een heel originele ‘visie’ is het in elk geval niet. Gewoon het soort gelul dat je al tientallen jaren hoort van lui die vooral door willen gaan met het slopen van wat er nog over is.
Ik kan trouwens ook best nog een andere ‘visie’ uit mijn duim zuigen. Nog net wat cynischer. Als we er nou nog wat schepjes bovenop gooien bij het vernielen van onze leefomgeving, dan heeft de evolutie straks nog ruim de tijd om zich te herstellen en een nieuwe intelligente soort te laten ontstaan. Laten we die dan maar een kans geven.