COLUMN - Regelmatig kom ik in een aantal flats in een achterstandswijk. De liften zijn ruiken vaak naar urine, het trappenhuis ook. Soms is het glas in de deur van het trappenhuis kapot. Er staat vaak een kar van de supermarkt geparkeerd op straat, die niet meer teruggebracht wordt.
Ik denk dat veel mensen die een negatief oordeel hierover hebben, niet zelf in deze situatie leven. De mensen die voldoende geld hebben om een huis te kopen, al dan niet verdient. Armoede is geen keuze, zoveel is mij inmiddels wel duidelijk. Het stigma dat mensen met weinig geld niet met geld om kunnen gaan rust nog steeds op ze. Er wonen ook genoeg ouderen in deze flats die ik bezoek, de populatie is ontzettend gemêleerd. Het echtpaar uit Suriname wat ik tijdelijk bezoek omdat zij door haar rug is gegaan, voorheen kwam ze altijd naar mij toe. De moeder en de zoon die bij elkaar wonen en die eigenlijk geen bemoeienis van mij willen. De heer die aardig op leeftijd is en behoorlijk depressief, waar de thuiszorg 2x per week langskomt voor een sociaal praatje, en om te checken of zijn zelfzorg nog goed gaat. De stokoude Marokkaanse mevrouw die geen Nederlands spreekt, waar haar kleinzoon altijd bij is om te tolken. Haar gewicht blijft stabiel, alhoewel laag. Het evenwicht is kwetsbaar maar er wordt goed naar haar omgekeken door familie.
De ingang met de grote hal wordt regelmatig gedweild door de schoonmaak. De vloer is nog nat en ruikt naar citroen, de schoonmaakkar staat er nog. Het is mistig, dus het droogt langzaam. Het water in de bak van het dweilen is zwart.
Wat me nog steeds raakt is dat anderen zo hard kunnen zijn naar mensen in deze situatie. Alsof het hun schuld is, alsof ze harder moeten werken. Alsof het geen mensen zijn, maar dingen. Alsof ze geen waardigheid of aandacht verdienen.
Ik probeer altijd wat zachtheid naar deze mensen te bieden. Ze serieus te nemen, naar ze te luisteren, ook al kan ik hun situatie niet altijd verbeteren, hoe graag ik dat ook zou willen.
Reacties (5)
“Ik denk dat veel mensen die een negatief oordeel hierover hebben, niet zelf in deze situatie leven.”
Ik denk dat veel mensen die wèl zelf in deze situatie leven, wellicht in het bijzonder stokoude bewoners, óók een negatief oordeel hebben over liften en trappenhuizen die ruiken naar urine?
“Armoede is geen keuze”
Nee, maar urineren in een lift wel, en daar lijden deze ouderen onder.
“Wat me nog steeds raakt is dat anderen zo hard kunnen zijn naar mensen in deze situatie.”
Niemand vindt dat deze ouderen “maar harder hadden moeten werken” of dingen zijn. Veel mensen vinden het juist verschrikkelijk dat seniorenflats nu Jan en alleman huisvesten, met alle problemen van dien.
Voor zover ik het begrijp gaat het stuk helemaal niet over ‘seniorenflats die Jan en alleman huisvesten’, maar over gewone sociale huur. Waar ook veel ouderen wonen.
En ik lees het ook niet als pleidooi voor pissen in de lift.
Kar supermarkt = winkelwagen.
Zelf in zo’n flat gewoond. Het is 5 procent van de bewoners wat het verpest voor de rest. Meestal zijn het dan ook nog bezoekers van die vijf procent.
Vergeten wordt dat bij sociale huur er ook voorrang is voor personen met rugzakje. Van de vijf procent maakte een aanzienlijk deel daar deel van uit.
[Het stigma dat mensen met weinig geld niet met geld om kunnen gaan rust nog steeds op ze.]
Eh, nou ja, als je niet met geld om kunt gaan, dan is een mogelijk logisch gevolg daarvan dat je het weinig hebt, lijkt mij. Hoewel er ook zat mensen zijn die wel geld hebben en er toch niet mee om kunnen gaan. Ik schat trouwens in dat minstens 2/3 van de Nederlanders niet met geld om kunnen gaan. Ook niet zo gek in een wereld waarin de reclame je 300 x per dag van alle kanten toeschreeuwt om vooral meer te consumeren.
Hetgeen natuurlijk niet een reden is om hard over ze te oordelen. Het zou eerder een reden zijn om b.v. cursussen met geld omgaan aan te bieden, en iets te doen aan dat 300x per dag toeschreeuwen.
En ik dacht dat ik nog steeds in de inleiding van de column zat, zometeen zou de afslag komen, naar de kern, maar toen was ie ineens afgelopen.