The Cure heeft zoals gezegd een nieuw album uit, Songs of a Lost World. Het heeft dan wel twaalf jaar op zich laten wachten, maar de fans zullen in hun handjes knijpen, want de band klinkt als vanouds.
The Cure heeft zoals gezegd een nieuw album uit, Songs of a Lost World. Het heeft dan wel twaalf jaar op zich laten wachten, maar de fans zullen in hun handjes knijpen, want de band klinkt als vanouds.
Reacties (2)
Ik bedacht laatst tijdens een nachtelijke fietstocht dat ik het interessanter vind als een band of artiest erin slaagt om met het verstrijken van de tijd steeds weer een ander, fris geluid te vinden, dus juist niet als vanouds te klinken. En dat dat waarschijnlijk iets lastigs moet zijn, want zulke bands of artiesten zijn een ongelooflijke zeldzaamheid. Zou het kunnen zijn dat het gros ervoor beducht is om zich te vernieuwen omdat ze dan hun luisteraars dreigen kwijt te raken? Of is het gewoon té moeilijk om los te komen van dat wat je altijd hebt gedaan?
Ik ben daar nogal inconsequent in. Er zijn bands die ik heel snel moe ben, omdat ze altijd hetzelfde klinken. En er zijn er waar ik nooit genoeg van krijg, omdat ze altijd hetzelfde klinken. The Cure zit voor mij in die laatste categorie. Je weet hoe het klinkt: heel erg lekker. Misschien denken ze daar zelf ook zo over. En hebben ze wel eens wat anders geprobeerd, maar vonden ze dat gewoon niks. En je hebt bij The Cure natuurlijk ook gewoon de stem van Robert Smith, die tamelijk bepalend is.
Maar er zijn ook muzikanten die erkennen dat een band een soort bedrijfje wordt, zodra er wat commercieel succes is. En dat dat verantwoordelijkheid meebrengt, bijvoorbeeld voor het personeel dat voor ze werkt. Dat kan een reden zijn om geen al te grote risico’s te nemen.
En volgens mij heb je er ook nog wel die gewoon klinken zoals ze klinken, zonder dat ze zelf helemaal snappen hoe ze dat doen. Of waarom.