De muziek is, net als de Horeca, een vangnet, een vluchthaven waar veel mensen uiteindelijk terecht komen. Geen diploma, school niet afgemaakt, te eigenwijs om voor een baas te werken, rugzakje – enfin, u krijgt het plaatje. Ik ook, want ik weet waar ik over schrijf, want ik beschrijf nu net mezelf. Ja hoor, dat ben ik, daar herken ik mezelf wel in. Even zwaaien (en duim opsteken).
Ik ben ooit een opleiding tot B- Verpleegkundige (dat is psychiatrie) begonnen, en die heb ik niet afgemaakt. Drop Out. En destijds kon je zonder diploma nog her en der wel werken in de zorgsector, maar dat is nu ook wel wat minder. Vandaar dat ik nu in de horeca werk. Maar hoe kom ik op dit onderwerp? O ja, daar kom ik misschien wel vaker mensen (‘gasten’ noemen we ze) tegen die knettergek zijn, dan in het ziekenhuis.
Afgelopen week had ik nog een meneer die verklaarde dat hij ooit gered was van de verdrinkingsdood uit de branding van Scheveningen door een kitesurfer die ….. Jezus Christus bleek te zijn. ‘(Maar natuurlijk meneer, wat een geluk voor u, wat een bof. Had u verder nog iets gewenst?’)
GG Allin was een muzikant, tevens gestoord, waar alles dramatisch aan was: zijn leven, zijn publieke optreden, zijn einde. En wat zit er een pijn en (zelf-) destructie in zijn songs.