Russel Howard is een Britse comedian van formaat. Het seizoen is alweer afgelopen helaas, maar ik heb de afgelopen maanden elke week reikhalzend uitgekeken naar zijn show. Die altijd begint met een stukje stand up over de actualiteit. Zoals dat vaak gaat met wekelijkse shows, is er een vast format.
Er zijn interviews met een voor mij vaak onbekende celeb. Gezeten op stoelen gemaakt van oude kranten, praat Russell met de mensen over van alles en nog wat. Gesprekken die naast grappen en grollen, vaak ook serieuze en persoonlijke elementen hebben. Des te leuker is het als er iemand zit die ik wél ken, zoals (in 2017 al) een van mijn andere comedyhelden John Oliver. Wat een best bijzonder inkijkje gaf in diens persoonlijkheid.
Hij heeft een hele serie interviews gemaakt met schoolkindjes door het ganse Britse land, onder de noemer Playground Politics. Waarbij hij soms gekke, maar ook vaak best grote vragen stelt. Waarop de kinderen uiteraard met bijzondere inzichten komen, of je versteld doen staan van hun kennis van de huidige wereld. Hier krijgt Russell advies over het ouderschap.
Elke week neemt weer een andere celeb hem mee op een Play Date, oftewel een of ander uitje. Variërend van bizarre dansklasjes, ijzingwekkende welness treatments, tot een min of meer gezellig boottochtje of een ritje in een wanstaltige ijscowagen. En nog veel meer waanzinnige ondernemingen, die natuurlijk ook leiden tot gekke gesprekken, ontmoetingen en allerhande situaties waar geen mens ooit over nagedacht heeft. En soms gaat het helemaal nergens over. Zoals deze hang out met Jim Carrey.
Russell sloot dit seizoen af op 28 februari. Zijn opening stand up ging over de dreiging van een nieuwe immigratiepolitiek als gevolg van de Brexit. Hij hekelt het puntensysteem voor arbeidsmigranten en de typering van de regering van “lower skilled jobs”, waaronder nogal cruciale functies in de samenleving vallen. Hij maakt zich oprecht kwaad. En is daardoor zoals altijd weer even grappig als serieus briljant.