Geen bal op tv | Thierry Baudet moet huilen

COLUMN - Ik had een halve fles wijn op en voor mijn doen was ik vroeg gaan slapen. Oftewel: ik ging geheid een onrustige nacht tegemoet. Lag ik langer dan een half uur wakker, dan probeerde ik voor elke letter van het alfabet tien plaatsnamen op te noemen. Alkmaar, Amsterdam, Arnhem… Breda, Bussum, Brakel… Bij de C krijg ik dan altijd een probleem, want verder dan Castricum en Capelle aan de IJssel kom ik niet.

Langzaam maar zeker dwalen mijn gedachten weg van de plaatsnamen en ben ik ineens te gast bij Eva Jinek. Samen met Thierry Baudet en Theo Hiddema. Ik hang verveeld in mijn stoel en gooi pindaatjes mijn mond in. Thierry Baudet klaagt dat hij fascist wordt genoemd.

‘Misschien moet je dan geen fascistische dingen zeggen’, zeg ik laconiek. Thierry Baudet eist op hoge toon bewijzen. Hij zwaait theatraal met zijn vingertje. 

Ik herinner hem aan zijn uilenspeech waarin hij onze elite, onze kunstenaars, onze architecten, onze universiteiten en onze bestuurders verweet onze superieure samenleving te ondermijnen. ‘Je noemde ze nog net geen vijanden van het volk, maar het scheelde niet veel’, zeg ik. ‘En alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was, riep je een paar dagen later het meldpunt voor linkse leraren in het leven. Als dat niet fascistisch is…’

‘Ach meneer Molovich’, zegt Hiddema op een even hooghartige als beminnelijke toon, ‘dat moet u toch allemaal niet zo letterlijk nemen.’

‘Tuurlijk’, zeg ik, ‘dat is jullie antwoord op alles. Zeg dan verdomme een keer iets wat jullie menen. Iets waar jullie achter staan en achter blijven staan. Altijd maar weer dat ironische toontje! In Utrecht worden er mensen vermoord en diezelfde avond verkondig je dat jullie je door zo’n akkefietje geen verkiezingsoverwinning door de neus laten boren. De hele wereld is één grote samenzwering van idioten om het boreale forumpje van de heren Hiddema en Baudet te dwarsbomen. Maar als iemand je wijst op de megalomane aard van je uitspraken, is het allemaal ironie. Het ene moment hebben jullie tranen in jullie ogen, het andere moment hebben jullie er niks van gemeend. Maar ik weet het goed gemaakt: ik zal jullie geen fascisten meer noemen. Vanaf nu noem ik jullie wat jullie zijn: een stelletje louche volidioten.’

Thierry Baudet probeert in te breken, maar verder dan wat gesputter komt hij niet. Ik ga verder met mijn tirade.

‘Eén zevende deel van de stemgerechtigden heeft op een partij gestemd met een volidioot aan het roer. Waarom ze dat hebben gedaan… wie zal het zeggen? We zullen het maar weer op het menselijk falen afschuiven. Op het onverbiddelijke talent van de mens om precies dat te kiezen wat zijn ondergang zal betekenen. In de Verenigde Staten, in Brazilië, in Turkije, in Hongarije, in Italië, in Rusland, in de Filipijnen: overal geeft het volk de macht in handen van megalomane volidioten. En waarom stemmen mensen op volidioten? Omdat al die mensen een totaal gebrek aan zelfreflectie verwarren met zelfvertrouwen. Ze denken dat twijfel een teken van zwakte is, en daarom leggen ze hun vertrouwen neer bij mensen die geen enkel vorm van twijfel kennen: sociopaten met een messiascomplex. Dat is de grote tragiek van de mensheid: ze leggen hun lot al te graag in handen van megalomane gekken. Ze beloven een renaissance, maar ze versnellen enkel het ontbindingsproces. U, meneer Baudet, behoort opgenomen te worden. U hoort op een sofa te liggen om aan het plafond te vertellen over ijstijden, mammoetenslagers, boreale wensdromen en raszuivere homeopathie. Daar hoort dat geraaskal thuis, niet hier op nationale televisie, niet in ons parlement.’

Als ik uitgeraasd ben, zie ik dat Thierry Baudet en Theo Hiddema tranen in hun ogen hebben. Hier zitten twee gebroken mannen. De snaar is geraakt, onherstelbaar. Ze kijken elkaar aan en barsten dan precies tegelijkertijd in huilen uit. Oorverdovend hard. En juist op het moment dat ik medelijden begin te krijgen, beginnen Thierry en Theo met elkaar te zoenen. De twee gaan helemaal in elkaar op. Hun tongen kronkelen om elkaar heen als parende anaconda’s. Jinek en ik zitten er een beetje ongemakkelijk bij. De volgende dag is het Forum voor Democratie in de peilingen tot ongekende hoogte gestegen.