In 1983 doet regisseur Godfrey Reggio iets aparts: hij laat twee uur aan documentairebeelden op muziek zetten door Philip Glass.
Het resultaat is Kooyanisqatsi, ‘een leven uit balans’ in de taal van de Hopi-indianen.
De ecologische boodschap van de film is inmiddels al te zeer bekend om nog diepe indruk te maken; maar de muziekscore van Glass wordt nog regelmatig hergebruikt, zoals in Watchmen (2009) en Interstellar (2014).
Reacties (4)
Oja, die film, ik weet dat toen die uitkwam werd beschouwd als haast iets heiligs en dus zodoende in elke recensie werd opgehemeld. Dus ik erheen. En ik ben in de pauze uit de bioscoop vertrokken. Wat een opluchting, maar wat voelde ik mij bekocht. Gek werd ik van dat ene cameratruukje: versneld opnemen, langzaam afspelen. Maar Glass maakt mooie muziek, zeker.
Wat me opviel – de sleur. Zeker met de roltrap. Als mieren krioelen de mensen door elkaar heen.
Ja de film ging in de slipstream van het rapport van de Club van Rome – 10 jaar na dato. Zenuwachtige film herinner ik me. Geen rustmoment in. Continue beweging, idd vaak versneld, massa’s mensen. Glass versterkte dat en minimal music werd op de kaart gezet. De levensbalans ook.
Of het effect heeft gehad waag ik te betwijfelen.
Het einde is het mooist: