De VS zijn de laatste dagen in de ban van sterspeler (in American football) Adrian Peterson, die zijn kind verrot sloeg met een boomtak.
Peterson gaf, volgens hemzelf, zijn kind straf zoals hijzelf als kind ook straf had gekregen. Hij leek – oprecht – niet te beseffen dat hij iets verkeerds had gedaan.
Naar aanleiding daarvan schreef Drew Magary dit stuk, getiteld Why Do People Hit Their Kids.
Beating is a tradition that parents hand down to children, who then hand it down (with great force) to their own children, until an entire family tree of abuse has sprung forth. […]
Now, this is the part where I point out that study after study after study has proven that corporal punishment—even a light spanking—does not work. At all. Corporal punishment makes kids sullen, violent, and angry. I know this because I have dabbled in corporal punishment with my own children, particularly my oldest kid. […] And the reason I tried all of these methods is because I am a failure.
That’s what corporal punishment is. It’s a failure. It’s a complete breakdown of communication between parent and child.
Reacties (52)
Mag ik daar aan toevoegen dat het langdurig alleen laten huilen van je kind ook falen is. Ook een complete breakdown tussen ouder en kind. Dank u.
Redactie: stop met dat stompzinnige getrol! (En met je sock puppet.)
Volgende keer: permaban.
@2 Blijkbaar zijn er maar twee manieren van opvoeden: je kinderen als gelijken behandelen, of ze slaan. Geen speld tussen te krijgen… -.-
Inderdaad, kinderen die worden opgevoed met het voorbeeld: “als A niet doet wat B zegt, dan mag B geweld gebruiken”, die worden zelf later ofwel mensen die zelf geweld gebruiken om anderen te laten doen wat ze willen, ofwel mensen die accepteren dat er geweld tegen ze gebruikt wordt om ze te laten doen wat anderen willen.
Dat resultaat zien we (helaas) maar al te vaak inderdaad.
Ik zeg: spuitjes voor iedereen die zijn kinderen slaat, puur om de gewelds- en machtsspiraal te doorbreken.
@4: Er is echter een verschil tussen een kind verrot slaan met een tak of een corrigerende tik, er is niks mis met een corrigerende tik.
@5: Dat verschilt uiteraard, maar alleen in praktijk. Het principe erachter—en dus de boodschap die je ermee op je kind overbrengt—is hetzelfde: “als iemand niet doet wat je zegt, gebruik dan geweld” …
En als je een principe verkeerd vindt, dan vind je een praktijk die dat principe verbreidt ook verkeerd.
@6: Dan ben je ook tegen de overheid, want als jij je belasting niet betaald dan wordt het gehaald.
Ik zie de corrigerende tik net zoiets als een kind zijn vingers brand aan iets warms, sommige kinderen geloven gewoon niet dat ze pijn krijgen als ze iets warms aanraken, die zullen het alleen op de ‘harde’ manier leren.
En de boodschap er achter is precies omgekeerd namelijk :
“Als je dat doet, dan krijg je pijn”
Als je die hete pan aanraakt dan krijg je pijn.
Als je die snoepjes uit die winkel steelt dan krijg je pijn.
Bij het ene kind kan je het uitleggen, bij een ander kind werkt dat dus niet.
Mijn kinderen haten het om vroeg naar bed gestuurd te worden, dus die stuur ik naar bed als ze iets fout doen, maar ik vroeger vond dat prachtig, wat dan?
M.A.W. de echte boodschap is, als je iets fout doet dan krijg je straf, sommige dingen straffen zichzelf (hete pan aanraken) en voor een ander kind is naar bed gestuurd worden de ergste straf maar er zijn ook kinderen die gevoelloos zijn voor eender welke straf dan ook behalve een fysieke tik over de vingers.
@7:
Volgens mij heb ik nooit een geheim gemaakt van mijn anarchistoïde neigingen, maar voor de duidelijkheid: in ben in principe inderdaad tegen de overheid. Dat volgt echter niet noodzakelijk uit wat ik zeg.
Je kan namelijk heel goed in principe ergens tegen zijn (geweld door de overheid bijvoorbeeld), maar niettemin geloven dat het in praktijk noodzakelijk is (overheidsgeweld als ‘noodzakelijk kwaad’, ‘sociaal contract’ e.d.) en dat is doorgaans dan ook het standpunt dat mensen innemen om een overheid te legitimeren. (Ik ken althans weinig mensen die uit principe achter overheidsgeweld staan.)
En voor die noodzaak valt inderdaad een hoop te zeggen, die is zelfs vrij moeilijk te ontkennen. Voor het opvoeden van kinderen zonder geweld geldt dit echter niet, er bestaan immers genoeg praktijkvoorbeelden van mensen die ongetikt volwassen zijn geworden en tóch ongetikte volwassenen zijn geworden.
Je doet nu gewoon opzettelijk dom. In tegenstelling tot wat jij schijnt te denken, imiteren kinderen namelijk doorgaans geen hete pannen, maar hun ouders.
Als hun ouders geweld gebruiken om te ‘corrigeren’ (hun wil opleggen), dan gaan kinderen ook geweld gebruiken om te ‘corrigeren’.
En dus ten overvloede, maar dat is exact dezelfde boodschap: als je niet doet wat ik vraag, dan krijg je klappen.
Je krijgt er vooral vindingrijke kinderen van. Vindingrijk in manieren om slaag te voorkomen.
@7: “Mijn kinderen haten het om vroeg naar bed gestuurd te worden, dus die stuur ik naar bed als ze iets fout doen.”
Je zou dit een paar keer moeten lezen. Misschien in combinatie met:
“en voor een ander kind is naar bed gestuurd worden de ergste straf”
Daarmee beantwoord ik je daarna komende vraag niet, maar die is ook heel lastig te beantwoorden ;)
Ongeciviliseerd gedrag. Altijd een slecht teken als deze discussie terugkeert.
@8:
Er zijn ook genoeg praktijkvoorbeelden van getikte volwassenen die getikt zijn geworden omdat die vroeger als kind nooit hebben geleerd dat er grenzen zijn en als je die overschrijd er een sanctie op staat.
En ik houd geen pleidooi voor het ongelimiteerd ‘meppen’ van een kind, ik zeg alleen dat er voor sommige kinderen geen andere sanctie bestaat dan een tik over de vingers omdat andere straffen gewoon niet werken bij die kinderen.
En ik kan het weten, ik was zo’n etter die 5 minuten na een ‘preek’ alweer precies hetzelfde deed puur om het bloed onder je nagels te halen.
@12, ten eerste is het niet waar: juist in moeilijke situaties is slaan een domme actie. Wil je de boel snel escaleren, dan moet je een kind met gedragsproblemen gaan slaan. Het doel wat je wilt bereiken (een kind dat voldoende grip op de situatie heeft om uit zichzelf de ‘juiste’ keuze te maken) bereik je in elk geval zeker niet.
Daarnaast: de mensen die zelf geslagen zijn, schijnen het nodig te hebben om het in een tegenstelling te gieten: of je slaat je kind, of je laat ze grenzeloos los. In werkelijkheid is dat natuurlijk onzin en zijn er nog heel veel meer manieren om met kinderen en grenzen om te gaan. Betere manieren, beter omdat ze zowel prettiger zijn voor ouder en kind, als effectiever om het kind te helpen. Die manieren worden in dit soort discussies altijd wel door een paar mensen nadrukkelijk ontkend. Het gaat dan, lijkt me, in elk geval niet om het belang van het kind.
@Bolke:
Altijd leuk die n=1-verhalen. Er is wél wat mis met een corrigerende tik. Er is veel onderzoeksmateriaal dat dat suggereert, en géén onderzoeksmateriaal dat jouw stelling ondersteunt.
Maar goed. Je gelooft ook niet in global warming, dus dit zal wel niet aan jou besteed zijn. Truthiness galore.
En kom nou niet aan met de belastingdienst, want bij mijn weten wordt je in Nederland niet in elkaar gerost als je je belastingen niet betaalt.
Ik geef mijn vriendin trouwens ook regelmatig een corrigerende tik. Ook niets mis mee.
@14 source or it didnt happen
en dan niet de viva of cosmo pls
@15
Als jij denkt dat je vriendin en kinderen hetzelfde behandeld moeten worden, maak ik me bij jou over andere dingen zorgen dan mijn speelse tik omdat ze weer eens met hun handen eten.
soms gebruik ik er mijn vork voor. Goud, die gezichtjes.
@13:
Ja hoor, de die methodes bestaan en dat zal ik niet ontkennen, ik zeg alleen dat die methodes bij mij niet gewerkt zouden hebben.
@15: Ik leg mijn vriendin ook regelmatig over de knie. Vooral als ze weer eens vergeet de wc-bril terug omhoog te doen.
@16:
The American Psychological Asscociation:
Dus ja, je kinderen slaan ‘werkt’ zolang je geen centimeter verder kijkt dan het hier en nu.
Het betekent verder ook dat je een niet al te beste ouder bent.
@20 Oei! Nou jij weer, Bolke.
@12
Even nieuwsgierig of ik het goed begrepen heb.
Dus, na een preek van 5 minuten deed je het weer, gewoon om te zieken maar nadat je één enkele “corrigerende” tik had gekregen gedroeg je je?
Ik heb (n=1) geen trauma van af en toe een lel overgehouden. Ik weet wel dat een preek vervelender was dan een lel, en ik zorgde dan dat ik na achter mijn broer stond, zodat mijn vader al wat van zijn boosheid (teleurstelling) kwijt was, en hij minder hard sloeg. Hoewel ik uit principe tegen lijfstraffen ben, en het aantal keer op minder dan de vingers van een hand kan tellen, denk ik dat de context van de klap ook scheelt. Regelmatig klappen laat een andere indruk achter dan twee keer per jaar.en in sommige gezinnen geldt nu eenmaal het recht van de fysiek sterkste. Zou dat artikel over dit soort gezinnen gaan?
Stelletje holbewoners. Allemaal met straf en beloning je kinderen opvoeden. Ik haat het, de hele maatschappij is er mee doordrenkt. En als een paar half-verlichte ouders straf niet gebruiken dan werken ze wel met beloning. Jullie maken allemaal de intrinsieke motivatie en het rechtvaardigheidsgevoel van je kinderen kapot. En maar verbaasd zijn als ze stiekem onhebbelijke dingen doen. Ja gek he, zo heb je ze opgevoed! En thuisonderwijs is ook zo goed als onmogelijk, laat je kinderen elke ochtend maar achter tussen alle narcistische, gedragsgestoorde rotkinderen. Ook op die keurige witte school waar ze zitten barst het van de kapotte kinderen. Obsessief bezig met kleren en andere troep, basale empathie ontberen, etc. etc.
Het is en blijft balanceren @sjap. Idealen en pragmatiek. Mijn zoon van 4 werd een tijdje terug wekenlang elke ochtend om 3 of 4 uur wakker en riep mij. Vervolgens sliep hij niet meer en ik dus ook niet. Dat hou je niet lang vol.
Een mooi kado gekocht, op de kast en een doosje vol met 7 knikkers. Elke dag dat hij sliep tot moment x ging er een knikker uit, tot alle knikkers op waren en hij het kado kreeg. Sindsdien draait hij zich weer zelf om wanneer hij om 3 uur wakker wordt en slaapt verder.
Opvoedkundig kan je er wellicht van alles op aanmerken (zuivere extrensieke motivatie immers), maar haleluja, na deze ‘reset’ slapen we de nacht weer door!
@25: Tuurlijk Noor. Om je kinderen alle liefde en aandacht te geven moet je goed geslapen hebben. Jij bent het belangrijkst.
Volgens mij zie je het als een noodmaatregel en niet als standaard opvoedmethode en dat scheelt de wereld.
@22:
Zo ongeveer wel ja, ik wist precies hoever ik kon gaan en af en toe ging ik gewoon over het randje, puur omdat het kon, het was ook alleen mijn moeder die een tik uitdeelde, en dan net zolang doorgaan totdat ze je een tik wilde verkopen en dan snel wegrennen.
Ja ik was een etter, ik weet het, ik kon/kan mensen echt het bloed onder de nagels vandaan halen.
En als ik wist dat ‘overtreding x’ = ‘straf y’ dan woog ik gewoon af of mij die straf het waard was, en om een tik te krijgen moest ik echt wel iets ‘strafbaars’ doen (ruiten in kegelen van lege gebouwen, gordijn dat in de schuur hing in de fik steken, dat soort dingen)
Bolke, je bent nog steeds een etter.
@28:
Nee jij trekt volle zalen, kringspiermusketier.
@29: De meest sneue comment ooit op Sargasso. Homofoob & infantiel.
@30: Ja hoor, mislukte hobby psycholoog, wat jij wil.
@27: je bent gewoon een berekenende rechts-radicale gewelddadige zuiger. Edit redactie: bedreiging weggehaald
Oh, en ik geloof je verhaal niet.
@32:
Welnee.
dag sargasso, ik ben er weer even helemaal klaar mee.
@33:
Wellus.
@Sjap
Laat je niet zo zuigen vent. Don’t feed the trolls.
@35: Wat jij wil.
@zuiver, @bolke, @sjap
Ik neem aan dat jullie de ironie ontgaat van een discussie die in de kleuterklas niet zou misstaan onder een artikeltje over opvoeden.
@Noortje
En ik interpreteer dat jij het gebruik van “Wellus” in deze discussie niet helemaal vat.
@38: nee hoor, maar het was een buitenkansje om wat mensen op de kast te jagen.
@24, toch nog even op reageren: ik heb met mijn reactie in elk geval niet perse de behavioristische training bedoeld. Maar kinderen hebben een vrij groot talent om zichzelf in meer gevaar te begeven dan ze aankunnen, en het is zeer uitdrukkelijk de taak van volwassenen om ze daar nog even voor te behoeden. Vrije opvoeding is allemaal goed en wel, maar toch vind ik het de taak van ouders (en andere volwassenen in voorkomende gevallen) om te voorkomen dat de betreffende peuter zich te pletter loopt/valt/electrocuteert of een van de 5 miljoen andere creatieve manieren die baby’s en peuters weten te vinden om in gevaarlijke situaties te belanden. Daar zijn wat mij betreft wel duidelijk juiste keuzes – namelijk die keuzes die het kind heel houden.
In eerste instantie is die begrenzing gewoon praktisch en fysiek: de buitendeur dichthouden, hete thee buiten bereik zetten, plaatjes op het stopcontact. Maar daarna ook gedragsmatige grenzen. Die hoef je niet met boosheid op te leggen en ook niet met snoepjes of cadeautjes, maar je brengt als ouder onvermijdelijk en noodzakelijk grenzen over: dat een kind niet naar koppen thee op tafel moet grijpen, dat er niet de weg op gerend mag worden ook al staat de buitendeur open, dat je niet met paperclips in het stopcontact moet zitten, ook al zit er geen plaatje op. En nee, daar zou ik zelf dus niet mee wachten tot het kind dat begripsmatig aankan of uit eigen ondervinding heeft geleerd.
Maar bv ook dat je niet aan je haren getrokken wilt worden. En ook als je heel kalm en rustig de hand van een kind pakt en wegleidt, toch ben je aan het begrenzen – en je geeft al aan wat jij niet wilt. En omgekeerd – als je interacteert gaan bepaalde reacties als beloning werken. Als jij terugglimlacht, aansluit bij een gesprekje… het zijn allemaal ook beloningen. En je kunt niet zonder, als mens.
Kortom: je ontkomt er niet aan. Maar mijn doel (ben geen ouder maar ga wel om met kinderen) is zeker wel om zoveel mogelijk aanwezig te zijn zonder exact te bepalen hoe het kind zich moet gedragen, en om de ontwikkeling te volgen en niet op te leggen. En kinderen moeten de verantwoordelijkheid krijgen die ze aankunnen – inclusief de consequenties daarvan. Maar dat is geen absoluut iets.
@Zuiver (en anderen): Hoe grappig ook bedoeld, op Sargasso tolereren we dreigen met geweld niet. Ik heb de stukjes tekst dus verwijderd, en bij deze zijn jullie gewaarschuwd.
Als ouder gebruik ik inderdaad straf en beloning. Als m’n dochtertje m’n zoontje slaat, gaat ze op de gang afkoelen, en mag ze terugkomen als ze sorry zegt. Dat duurt gemiddeld een minuut.
Met zindelijkheidstraining krijgt ze een minuscuul snoepje als ze de nacht droog is gebleven. Daar is ze dan zo trots op dat ze hem meeneemt naar de creche, en hem pas wil opeten als ze hem aan de leidster heeft laten zien.
Het is een illusie dat je alles aan een 3-jarige kan uitleggen. Soms is er gewoon kortsluiting in dat koppie, en moet er iets gedaan worden om dat te doorbreken.
(En nee, ik sla niet)
@41: Dank. Je geeft mij de gelegenheid nog even te benadrukken dat opvoeden ZONDER straf en beloning NIET betekent dat er GEEN grenzen zijn. Natuurlijk geef je je kind allerlei grenzen mee. Maar die dwing je niet af met straf en beloning. Dat lijkt heel moeilijk en dat is het soms ook maar meestal is het onverwacht makkelijk.
@43: Onzin. “Terrible two”? Nooit gehad. Mijn oudste dochter heeft (rond haar 2de jaar als ik me goed herinner) een week uitgeprobeerd wat er gebeurd als ze me slaat. Dat ging dus vrij snel weer voorbij en verder niets geen ‘kortsluiting’ of andere flauwekul termen waarmee je je kind diskwalificeert als het in emotionele nood zit. Op de gang zetten op zo een moment is dus ook straf, het zegt: Je bent overstuur, waarom weet ik niet, ik kan daar niet mee omgaan, ga maar naar de gang, als je in emotionele nood zit ben ik er niet voor je.
Heel concreet Joost, hou je kind ferm vast als het weer kortsluiting heeft en laat het uithuilen/uitrazen in je armen. Neem er de tijd voor, de eerste keer kan het zomaar een uur duren.
@44
Een kind aandacht geven, iedere keer als het in “emotionele nood” zit, zoals een driftbui, helpt voor geen meter. Het leren beheersen van emoties hoort bij een opvoeding, anders bestaat er het risico dat kinderen theatraal worden als ze hun niet krijgen.
Eens met #44. #45 begrijpt niet dat de beheersing van de emoties een leeftijdskwestie is en niet een kwestie van afdwingen door de ouder. Je zult het de tijd moeten geven. En in die tijd moet je het kind geen verkeerde – agressieve – dingen gaan leren.
Kinderen die die emotiecontrole niet gaan leren bestaan natuurlijk, maar dat worden dan dus juist die ouders die gaan slaan. Het zou zo maar een erfelijk iets kunnen zijn. Een chemisch iets waarbij je hormoonspiegel gaat waar jij niet wil, als iemand iets doet wat jij niet wilt.
Het is al eeuwenlang zo dat ouders, verzorgers e.a. kinderen slaan als ze stout zijn, verkeerde dingen doen, stelen, vandalisme plegen, brutaal zijn of anderen mishandelen. Nou keur ik zeker het slaan met zwepen, knuppels, zware stokken op zeer gevoelige lichaamsdelen zoals hoofd, rug, borst, armen en handen af maar het lichaamsdeel waar men meestal het liefste op slaat is natuurlijk het achterwerk! Ikzelf zou dit alleen mooier vinden als degene die daar op wordt geslagen dit niet ondergaat met een voorwerp en ook niet voor 100% naakt!
Omdat ik op het internet al in honderden filmpjes, verhalen, foto’s, strips of tekenfilms dit heb aangetroffen en veel fascinaties oproepen zal ik een kleine lijst maken van degen die ik daarin zo mooi vond:
1. Batman, Make ‘em Laugh (1994) – Robin krijgt een flink pak voor zijn broek van Machtige Mama
2. Casper, het vriendelijke spookje- A Visit From Mars (1963) – Marty, een stout marsjongetje, krijgt billenkoek van zijn vader (niet afgebeeld maar alleen te horen)
3. Batgiri gaat over de knie bij Supergirl en krijgt flink een pak voor haar broek (getekend door Adam Walters)
4. Een waar gebeurd verhaal uit 1979: vier meiden uit Scherpenzeel (Vivian, Bianca, Esther en Simone) krijgen een flink pak voor hun broek van een student die ze bedrogen hadden met oneerlijk verkregen appeltaart.
Ikzelf en mijn naaste omgeving (familie, kennissen, klasgenootjes e.v.a.) daarentegen werden, zoals zovelen van mijn generatie uit de jaren ’60 en ’70 meestal staand geslagen en soms ontstond hierdoor een soort shocktoestand waardoor de klappen niet altijd voelbaar waren.
Soms had ik wel eens de wens gehad dat een leuke vrouw, Mathilde genaamd (wiens naam ik om privacy-redenen niet vermeld), die mij ooit over haar schouder droeg wat ik ook bij haar deed, mij hierna achter op mijn spijkerbroek ging slaan! Daar droomde ik zelfs van omdat Mathilde leek op een ondeugend meisje van mijn basisschool, Ingrid, en ik ooit eens over de knie nam en een pak voor haar broek gaf wat zij overigens later erg leuk vond!
@46
Opvoeding is meer dan “de tijd geven”. Het beheersen van emoties hoort bij de opvoeding, en door iedere driftbui met aandacht te belonen worden driftbuien enkel aangemoedigd.
Als je een kind slaat, leer je dat geweld een manier is om de zin door te drijven. Als je de driftbuien van een kind met aandacht beloond, leer je dat dat driftbuien een manier zijn om de zin door te drijven.
@48 gelukkig ontwikkel je als ouder vrij snel de vaardigheid te herkennen wat de actie van je kind is: zijn zin doordrijven (=ten dele zoeken naar grenzen en duidelijkheid) of onmacht, verdriet of angst.
@49, Tenzij de ontwikkeling van empathie van de ouders ook wat klappen te verduren heeft gehad…
@50 uiteraard. En daar zijn er blijkbaar genoeg van:
(jmouders.nl)
Er stond geen datum of onderzoeksbron bij. Ik hoop maar dat dit een heel verouderd onderzoek is!
Ik had bij mijn reactie op @47 een klein foutje gemaakt wat de betreffende Mathilde betrof: haar achternaam, en die van Ingrid, zou ik om privacy-redenen juist niét vermelden.
Maar als Mathilde en ik elkaar hadden mogen opvoeden (ze is iets jonger dan ik) eind jaren ’90, toen we elkaar om beurten over de schouder namen, dan hadden we elkaar zeker over de knie moeten nemen om elkaar een flink pak voor onze broeken te geven! Onze achterwerken stonden zo mooi strak in onze spijkerbroeken (zij droeg een witte jeans en ik een blauwe jeans en van boven hadden we allebei een zwarte trui aan) dat de verleiding er groot genoeg voor was! Omdat ik Mathilde echter met één arm vasthield en zij mij met twee armen was het maar de vraag wie het eerste zou hebben toegeslagen.
Zou Mathilde de rol van mijn moeder hebben gespeeld dan had ze mij namelijk inderdaad over haar knie gelegd en me ongetwijfeld zeker een stevige portie billenkoek op mijn achterste gegeven wat ik in die tijd eigenlijk ook wel van haar verdiende! Het was namelijk een flinke jongedame, een hele leuke meid en we mochten elkaar erg graag!