ELDERS - Het onderscheid tussen ‘nette armen’ en ‘luie uitvreters’ is niet alleen in de VS diepgeworteld, maar ook in Nederland.
Programma’s in de VS die bedoeld zijn om de armen te helpen, zijn steeds minder gericht op de allerarmsten, zo meldde The Washington Post onlangs. Terwijl werkende families met lage inkomens op steeds meer potjes een beroep kunnen doen (wat overigens bijzonder gunstig uitpakt voor grote bedrijven die hun werknemers graag een zo laag mogelijk minimumloon willen betalen), vallen alleenstaanden en mensen zonder werk in toenemende mate buiten de boot.
Behalve dat deze verandering ook de belangen van grote werkgevers dient, heeft deze tevens een ideologische achtergrond:
Politics in America broadly divide the poor into two groups: those who struggle for reasons beyond their control and those who remain poor because they haven’t tried. The distinction separates the earnest from the lazy, the working class from the welfare queens, the “deserving poor” from those who’d use public assistance as an excuse to avoid getting a job. […]
And, as a result, our welfare system now no longer primarily serves the poor who are most in need of aid, research suggests.
Het onderscheid tussen ‘nette armen’ en ‘luie uitvreters’ is oud. Kern van dit onderscheid is de tegenstelling tussen mensen die met grote tegenzin op andermans zak teren en mensen die schaamteloos de hand ophouden.
Nette armen, of the deserving poor, horen zich te schamen voor hun situatie. En bij schaamte hoort het doen van boete: het zichzelf ontzeggen van iedere mogelijke luxe. Want zolang er sprake is van enige luxe, kan immers geen sprake zijn van echte armoede.
Dit was ook het uitgangspunt van een – inmiddels berucht – rapport van de conservatieve Heritage Foundation. Maar liefst 99% van de ‘arme’ Amerikanen bezit een koelkast, 97% een televisie en een gasfornuis en oven! Dat is toch geen armoede meer?
Dat je door je koelkast te verkopen een gezin acht dagen kunt laten eten en vervolgens nog verder van huis bent, doet er dan niet toe. Het gaat erom dat je niks hebt en – vooral – dat je je niet amuseert. Dus dat van die televisie (twintig dollar als je ‘m tweedehands verkoopt) is eigenlijk nog erger.
Maar dat soort sentimenten is allesbehalve typisch Amerikaans. Uit zo maar een stukje op Elsevier.nl:
Beide instituten hanteren bovendien een eigen armoedegrens. Het CBS gaat uit van 990 euro per maand voor een alleenstaande, het SCP van 1.042 euro.
In dat bedrag zijn niet alleen noodzakelijke uitgaven opgenomen, maar zit ook 90 euro per maand voor ‘sociale participatie’, zoals uitgaan (16 euro) of vakantie (24 euro). Onder die laatste, ruime, definitie vielen in 2012 1,2 miljoen Nederlanders. Wordt uitgegaan van alleen noodzakelijke uitgaven, dan daalt het aantal Nederlanders dat die niet kan betalen tot 800.000.
Ofwel: als je geen werk hebt, zul je ook niet sociaal participeren. Je zult geen biertje drinken in het café. Je zult nooit op vakantie gaan. Je zult thuis zitten en je zult je schamen. Dat is wat je toekomt. (Want over de oorzaken van de huidige economische malaise praten we natuurlijk niet.)
En dus, uitgaande van de gegeven cijfers, zijn er ‘nog’ maar 800.000 Nederlanders die je eventueel als ‘arm’ zou mogen beschouwen. Maar gezien de kop van het artikel: ‘Armoede in Nederland? Welnee, wat een decadente discussie‘, moeten we ook deze mensen maar vergeten. Ze zijn het vast zelf schuld.
Reacties (8)
De poor lazy horen allemaal bij de staatspropoganda om de zin door te drukken. Ook in Nederland zien we ze vaak voorbij komen via het ANP.
van het afgelopen jaar:
– de asociale scheefhuurders (mensen die geen torenhoge hypotheek op zich willen nemen)
– De profiterende ZZP-er (mensen die soms een belastingvoordeeltje krijgen bovenop de vele risico’s die ze dragen)
– De bakker om de hoek en de rijkeluis student (hier is zoveel in scheef dat er een apart artikel voor is geschreven op sargasso)
– De bijstandstrekker (liefst in allochtone- of tokkieversie, hebben allemaal 3 iPhones, schuldsanering en roken bij voorkeur. Dat terwijl ze ‘gewoon’ moeten gaan werken)
– De langstudeerder (allemaal lui en ongemotiveerd, natuurlijk)
– De ondernemer (held, god op aarde, kan eigenlijk niets fout doen, tenzij je in het MKB zit.)
- de asociale scheefhuurders (mensen die geen torenhoge hypotheek op zich willen nemen)
Bij ‘scheefhuurders’ denk ik vooral aan mensen die op het juiste moment in een sociale huurwoning terecht kwamen waar de huur vervolgens nauwelijks van werd verhoogd. Die ondertussen een goedbetalende baan hebben (2x modaal is geen uitzondering bij 20% van sociale huurders). En die de dientegevolge lage huur daarvan als een recht zien ipv als een mazzeltje.
En nee, niet aan de mensen die net boven de lage EU-norm voor sociale huur zitten qua qua inkomen, voor de scheefhuur-propagandisten daar weer over beginnen.
Ik kende er ook zo eentje, Uitkeringstrekkers waren zonder uitzondering werkloos ‘omdat ze te lui zijn om te werken!’ Tot het slechter ging met het bedrijf waar hij werkte en hij nu zelf werkloos is. Eind 40 dus ook bij overheidsinstellingen kun je een baan vergeten. Tenzij je genoegen neemt met een ‘werkervaringsplek’ voor 36 uur per week. In mijn opinie is het slechts een handvol mensen dat bewust gebruik maakt van een uitkering. Het gros wil wel degelijk zijn of haar eigen geld verdienen.
@2:
Natuurlijk kunnen die mensen best meer betalen, maar ik zou het toch ook even anders willen bekijken.
Waarom is het in Nederland zo duur geworden om te wonen:
De politiek heeft toegestaan, dat grondspeculatie normaal werd.
De politiek heeft toegestaan, dat projectontwikkelaars grof geld verdienden.
De politiek heeft de ‘ouderwetse” woningbouw-coöperaties naar de kl…. geholpen, enzovoort.
Wat betreft de artikelen die met regelmaat op Sargasso staan: decentralisatie, libertarisme, Ayn Rand, decadentie, laissez faire … heeft toch alles te maken met zelfvoorziening (selfsupporting) de minimale behoeften en dat mogelijk laten worden, van een gezin (eigen moestuinen bv), een dorp (~ de meend), stad*, provincie* land*? Laat daar eens je gedachten over gaan!
*zonder de prestatierapportpunten zoals in de Roemeense Ciaucescu tijd.
Tip: hoe is een mierenhoop opgebouwd, welke mier doet wat, je gelooft het niet maar 33% doet niets (= werkt niet), ok ze houden het nest warm.
@2 Je beschrijft mij. Ja, ik heb een goede baan. Mijn sociale huurwoning heb ik kunnen krijgen toen ik nog studeerde, oftewel geen inkomen had.
Geen schaamte.
Waarom? Omdat een huurwoning voor een normale prijs verdomme wél een recht is! Niet iedereen wil kopen en meedoen aan de speculatie. De vrije huursector is veel geld voor weinig huis. Wat jij een ‘lage prijs’ noemt voor een sociale huurwoning, zou gewoon de norm moeten zijn voor een gewone woning!
Huizen zijn te duur!
Wel typisch dat het gesprek richting sociale huurwoningen gaat en niet over de Europese landbouwsubsidies die jaar in jaar uit aan de koninklijke families worden uitgekeerd omdat ze grootgrondbezitters zijn.
‘Decadentie’ stond daar bovenaan toch?
@2: Misschien is er dan toch meer belang bij sociale woningbouw dan dat de regering laat blijken. Elke gemeente bouwt wel dure appartementen voor de Pensionado’s maar misschien zitten ook die liever in een 4 kamer appartement dat voor een armer gezin bedoel was het “Dat is toch groot genoeg voor mij?” denken.
Dat betekent niet dat die flats niet mooi kunnen zijn, maar dat er dus partijen zijn die belang hebben bij het bouwen van duurdere appartementen…AKA ze speculeren er op.