#Dezeweek | Over de doden niets dan goeds

Halverwege juni schreef ik nog over de videobanden die op de redactietafels liggen te wachten op de dood van Mandela. Goed, die banden moesten dus even wijken. Nelson was ingehaald door achtereenvolgend de videoband van Lou Reed, van Bonfire, van een toerist in Amsterdam en van het mazelmeisje van de Biblebelt. Ik start ze even in.

‘Op 27 oktober jongstleden is Lou Reed plotseling overleden aan een leverkwaal. Daarmee houdt de carrière van de frontman van The Velvet Underground echter niet op. Sterker nog, na zijn dood is hij plots de beste zanger ooit, de meest invloedrijke en nu dus ook de meest gemiste. Lou Reed is groter dan ooit, wordt vaker beluisterd dan ooit en is voor het eerst in zijn leven trending topic. Een ontwikkeling waar hij ironisch genoeg zelf de grootste hekel aan had gehad. Hij werd 71 jaar.’

‘Op 28 oktober jongstleden is Bonfire overleden. Het paard was al weken zwak, maar nu hoefde het van hem niet meer. Bonfire was één van de leukste paarden die de mensheid heeft mogen aanschouwen. Met zijn benen floreerde hij in draf, en galoppeerde hij keer op keer naar gouden plakken. Niemand kon in zijn bewegingen zo weinig op een paard lijken als Bonfire, en hij is dan ook hoofdverantwoordelijke voor het feit dat Anky zich Olympisch Kampioene mag noemen. Hij werd dertig jaar.’

‘Op 28 oktober jongstleden is een toerist in Amsterdam overleden. De hevige storm in de binnenstad zorgde ervoor dat zij niet alleen door het noodlot getroffen werd, maar ook door een boom. De Herengracht bleek niet gebouwd op de ergste storm sinds 1990, merkte ook een rode Alfa Romeo die door een boomstam werd geplet. Ook al was de vrouw Duitstalig, buurtbewoners deden toch hun best haar te redden. Ze zal niet de eerste toerist in Amsterdam geweest zijn die het groen zag slingeren, toch werd het tripje naar de Nederlandse hoofdstad juist haar fataal. De natuur en het noodlot zijn nog altijd sterker dan wij. Ze werd 21 jaar.’

‘Op 26 oktober jongstleden is een meisje uit het Zeeuwse Tholen ten onder gegaan aan de mazelen. Het meisje was niet ingeënt tegen de ziekte, maar dat was niet haar eigen schuld. Het was de schuld van God, en die heeft het blijkbaar niet zo op kinderen in rolstoelen. Haar dood wordt gerectificeerd door het gegeven dat zij zelf “bewust” voor God gekozen zou hebben. Maar als je opgroeit in een omgeving waarin mensen jou onnodig in gevaar brengen, in hoeverre is die keuze dan bewust? Ze werd veel te jong, zeventien jaar.’

Over de doden niets dan goeds? Met die mosterd na de maaltijd kan ik niks. Als die eer nou eens eerder betoond wordt, dan kan diegene er zelf nog van kan genieten. Veeg die banden van Mandela nog maar even van tafel, nu kan het nog.