Geen bal op tv | Coen Verbraak wint Sonja Barend Award

COLUMN - Coen Verbraak won gisteren de Sonja Barend Award voor zijn gesprek met Rijkman Groenink. Hij zat bij De Wereld Draait Door om zijn prijs in ontvangst te nemen.

Er zijn van die momenten dat ik me afvraag of ik niet gewoon een enorme zeikerd ben geworden. Gisteren overkwam mij dat gevoel weer, toen ik Sonja Barend enthousiast hoorde doen over de genomineerden voor de naar haar genoemde award. De Sonja Barend Award beloont het beste gesprek van het jaar. Dit jaar waren er twaalf gesprekken genomineerd. Geen enkele van de genomineerden zat bij de commerciëlen overigens. Of ze worden uitgesloten van deelname, of ze voeren daar geen goede gesprekken.

Voordat de winnaar bekend werd gemaakt, stak Sonja Barend nog even de loftrompet af over Sven Kockelmann, voor wie ik zelf een uitgesproken weerzin voel. De interesse van Sven Kockelmann in Sven Kockelmann zit elke oprechte interesse in zijn gesprekspartner in de weg. Het zal ongetwijfeld zo zijn dat botsende ego’s boeiende tv kan opleveren, maar mij lukt het niet om naar te kijken.

Zelfs voor de uiteindelijke winnaar, Coen Verbraak, die toch door iedereen geroemd wordt om zijn serie ‘Kijken in de ziel’, voel ik weerzin. Ik heb lang niet alle afleveringen van zijn series gezien, maar elke keer dat ik het zag, gebruikte Coen Verbraak zijn eloquente voorkomen en beschaafde dictie om wonden open te krabben die wat mij betreft dicht hadden mogen blijven. Coen Verbraak is een ramptoerist vermomd als keurige heer. Zo’n heer die, gekleed in driedelig grijs en een beige regenjas, in de buurt van het ongeluk blijft dralen, terwijl hij net doet alsof hij een lantaarnpaal aan het bewonderen is waarvan de stijl ‘m doet denken aan een vergeten hoofdstuk uit de kunstgeschiedenis.

Hij kreeg de Sonja Barend Award voor zijn gesprek met Rijkman Groenink. In de twee fragmenten die we ter gelegenheid van de prijsuitreiking te zien kregen, zagen we Coen Verbraak toewerken naar wat volgens Coen, Sonja en Matthijs de hamvraag was: hoe voelt het om al die miljoenen mee naar huis te krijgen terwijl je een bank naar de knoppen hebt geholpen. ‘U duwt mij telkens in de hoek van de graaiers,” zei Groenink. ‘Ik merk dat het u emotioneert,’ zei Verbraak. Met zijn zachte heelmeestersstem.

Coen Verbraak wees ons op een klein zenuwtrekje in het oog van Groenink. Een spiertje dat samentrok. Dat was het moment dat Verbraak wist dat hij beet had. Wat zag je precies in die blik, vroeg Matthijs van Nieuwkerk. Ik zag een leeuw die een antilope in het vizier had, zei Verbraak. Of woorden van gelijke strekking. De leeuw lag na het interview, zoveel was duidelijk, geveld op de grond. Ik kreeg de indruk dat Coen Verbraak de prijs had gewonnen, niet omdat het nu zo’n prachtig interview was, maar omdat hij de leeuw had verslagen. Eindelijk een graaier die in het stof had gebeten. Nu de leeuw op de grond lag, kreeg hij nog wat trappen na. Het waren keurige trappen, maar het waren trappen. Ik had medelijden met ‘m, ondanks al die miljoenen. Misschien ben ik wat overgevoelig geworden.