Volentekriebels | Een douchegordijn met hondjes

COLUMN - Johnny Volente kocht een douchegordijn.

Sinds ik verhuisd ben naar het huis waar ik nu woon stond ‘een nieuw douchegordijn kopen’ op mijn to-do-list. Ik had wel een douchegordijn, maar dat hing er nog van de vorige bewoner en het stond stijf van de schimmel, shampooresten en god weet wat voor resten nog meer. Toen het er na anderhalf jaar nog steeds niet van was gekomen, besloot ik mijn oude gordijn weg te werpen zonder dat ik een nieuwe had. Na twee weken elke ochtend de badkamervloer dweilen was ik het zat. Ik ging voor het eerst in mijn leven een douchegordijn kopen.

Op goed geluk fietste ik naar de Blokker. Blokker is het Waddinxveen onder de winkelketens: je weet dat het bestaat, maar je komt er vrijwel nooit en als het morgen plots zou verdwijnen dan zou niemand het missen. Het imago van Blokker bestaat eruit dat het geen imago heeft. Zo’n winkel moest wel douchegordijnen verkopen, concludeerde ik.

Dat was ook zo. Althans, ze hadden douchegordijnen. Of ze ze ook daadwerkelijk verkochten betwijfel ik. De motiefjes waren namelijk net zo opwindend als het Drents jeugdkampioenschap langebaanschaatsen. Je had douchegordijnen met bloemen die niet op bloemen leken, douchegordijnen met vlinders die niet op vlinders leken en douchegordijnen met horizontale streepjes die weliswaar op horizontale streepjes leken, maar dat maakte ze nog niet opwindend. Waarschijnlijk kwam de vormgever uit Waddinxveen.

Het leek me vrij deprimerend om elke dag te beginnen met uitzicht op een wit stuk plastic met horizontale streepjes of mislukte vlinders, maar een andere winkel opzoeken was uitgesloten vanwege mijn gevoel voor eigenwaarde. Ik ben heus niet perfect, maar meerdere winkels bezoeken voor de aankoop van een douchegordijn is het andere uiterste. En dus koos ik eieren voor mijn geld, of in dit geval een lap plastic met vlinderachtige vlekken. Net toen ik wilde gaan huilen zag ik achter een dweil nóg een douchegordijn hangen. (Ik besef dat dit ongeloofwaardig klinkt, enkel bedoeld om het verhaal spannender te maken dan het al is, maar het is werkelijk zo gegaan.) Er stonden vrolijke hondjes op en het was zelfs goedkoper dan dat met de vlinders. Uit blijdschap besloot ik er een percolator bij te kopen maar die hadden ze niet, dus kocht ik een elektronische vliegenmepper.

Thuis zag ik dat de hondjes niet klopten. Ze hadden geen voorpoten. Het deed me denken aan de hondjes in mijn buurt. Dat zijn eigenlijk geen hondjes, maar accessoires. Ze zijn zo ver doorgefokt dat ze een trui aan moeten als ze naar buiten gaan en als ze te hard niezen dan floepen hun oogjes eruit. Ze heten Lady, Jonathan en Lodewijk – chiquere namen dan die van mijn vroegere schoolvrienden. Er is er ook één die Blacky heet, een bruine cockerspaniël, maar die hoort er geloof ik niet echt bij.

De baasjes van Lady, Jonathan en Lodewijk hebben geen douchegordijn. Die hebben zo’n doorzichtige cabine, want dat staat welvarend. Die trend is rampzalig voor de douchegordijnindustrie. Vandaar dat er geen geld is voor een fatsoenlijke ontwerper.

Toch verwacht ik dat die cabines het niet gaan redden. Na elke douchebeurt moet je ze droog maken, anders worden ze mat van de kalkaanslag. Daar is niet goed over nagedacht. Alleen in pornofilms zemen mensen voor hun lol in hun blote kont een raam. De kans is vrij groot dat jij of je partner er na een paar weken genoeg van hebt. Douchecabines vormen zo een bron van huwelijkse twisten.

Stap over op een douchegordijn voor het te laat is. Bij de Blokker schijnen ze erg mooie te hebben.