RECENSIE - De ijzeren wetten van Hollywood dicteren dat romantische films een vrolijk einde hebben. Daarom is de verfilming van ‘Silver Linings Playbook’ een beetje teleurstellend.
Ik lees eigenlijk niet zo veel boeken. Weinig romans, in ieder geval. Ik lees de godganse dag al zoveel -online, in de krant, in de weekbladen, enzovoorts- dat ik liever op andere manieren ontspan. Sporten, naar de film, een Zweedse puzzel maken, ik prefereer het doorgaans boven een boek. Er zijn maar weinig boeken die ik meerdere keren heb gelezen, terwijl er heel wat films zijn die ik meerdere keren gezien heb. Romans zijn gewoon niet zo m’n ding.
Maar zo nu en dan komt er eentje tussendoor die wel m’n hart weet te stelen. The Art of Fielding was het een tijdje terug, en vrij recent Silver Linings Playbook. Een verfilming van die laatste is sinds deze week in de Nederlandse bioscopen te zien, dus daar ben ik natuurlijk gelijk heen gehobbeld. Ook al omdat hoofdrolspeelster Jennifer Lawrence een Oscar won voor haar rol, en ja, ik ben zo iemand op wie dat invloed heeft.
(Volgens mij valt het mee met het spoilergehalte van deze post, maar voor wie heel gevoelig is: niet verder lezen).
Dus ik naar die film, met het boek nog volop in m’n hoofd. Het boek waarin hoofdpersonage Pat Peoples (in de film Pat Solanato) uit een psychiatrische inrichting gehaald wordt door z’n moeder om weer bij z’n ouders te gaan wonen. Hij vult zijn dagen met sporten en football kijken, en wil zijn leven beteren om weer samen te kunnen zijn met zijn vrouw, Nikki. ‘When apart time is over..,’ lees je om de andere pagina. Het boek omschrijft prachtig hoe obsessief Pat bezig is met zijn (ex-)vrouw. Het hele verhaal draait in feite om hoe hij worstelt met zichzelf en zijn mentale gezondheid. Daarin word je meegezogen, door de repetitieve gedachten die hij heeft, waarvan je niet helemaal begrijpt waarom hij ze heeft. ‘Kenny G is my nemesis,’ lees je hem vaak denken. Pas aan het einde van het boek begrijp je waarom Kenny G hem triggert, wat er precies gebeurt is waardoor hij in die inrichting beland is. Die zoektocht houdt het spannend en resulteert in een heel aandoenlijk einde, waarvan je je zomaar voor kunt stellen dat dat in echt ook zo zou gaan.
Niet in de film, daarin wordt gelijk verteld wat Pat heeft doen doordraaien en wat Kenny G daarmee te maken heeft. Om daarna te centreren rond de ontluikende liefdesrelatie tussen Pat en Tiffany (Jennifer Lawrence). Hoewel de film goed geschreven en goed geacteerd is, wordt het daardoor niet meer dan een liefdesverhaal, die grappig wordt gemaakt door de vele pijnlijke momenten. Echt diep gaat het niet. Illustratief is het karakter Danny. Die wordt in de film zo nu en dan opgevoerd met het enige doel te laten zien: “Kijk, je hebt hier te maken met een stelletje gekken. Maar ook die hebben liefde nodig.”
Ik ben heus niet vies van een romantische komedie (ik heb Love Actually al heul [sic] vaak gezien) maar dit boek gaf aanleiding tot een prachtig drama. Dat heeft schrijver/regisseur David O. Russell niet waargemaakt. Het lijkt erop dat de filmmakers dachten: hier heb je een mooi boek, met interessante uitgangspunten. Maar het één-op-één verfilmen, dat kan niet. Er moet immers wel een happy ending zijn.
Als The Art of Fielding ooit verfilmd wordt, ga ik er maar niet heen denk ik.
Matthew Quick – Silver Linings Playbook, taal: Engels.
De film ‘Silver Linings Playbook’ met Bradley Cooper, Jennifer Lawrence en Robert DeNiro draait sinds 28 februari in de bioscopen.
Reacties (6)
Dit is geen recensie, dit is een bladzijde uit een dagboek. ik verwacht meer van sargasso.
Maar het één-op-één verfilmen, dat kan niet.
In een boek over iemand uit een inrichting zullen gedachten wel belangrijk zijn. Dialogen kun je goed verfilmen maar gedachten nauwelijks tenzij je de film vol stopt met voice-overs. Een boek is alleen goed te verfilmen als er wat te zien is.
Persoonlijk vond ik Silver Linings Playbook juist een erg leuke film (hoewel ik moet toegeven het boek niet gelezen te hebben) met een bijzondere twist in de categorie “romkom”. Te vaak wordt de standaardformule aangehouden. In bovenstaande “recensie” wordt vermeld dat Silver Linings teleurstellend is, door het zogenaamd ontbreken van een blij eind. Dit is natuurlijk afhankelijk van persoonlijke perceptie, maar mijns inziens had Silver Linings Playbook wel degelijk een blij einde (en zelfs lichtelijk volgens de standaardformule waarbij de twee belangrijkste personages dichter naar elkaar groeien en uiteindelijk samen eindigen).
Het bijzondere aspect van Silver Linings Playbook zit echter sowieso niet in het romkom concept, maar in de achtergrond van beide hoofdpersonen. “Gekken” (en bedankt voor dat allesomvattende doch nietszeggende label) en mentale aandoeningen worden (ook/zeker in de VS) nog altijd met een groot vooroordeel bekeken. Silver Linings Playbook laat niet zozeer zien dat “we te maken hebben met een stelletje gekken die ook liefde nodig hebben”, maar dat iedereen (door wat voor omstandigheden dan ook) op een bepaald punt in hun leven te maken kan krijgen met een situatie waarin psychologische of psychiatrische hulp nodig is, maar dat zoiets hen niet zeker niet minder menselijk maakt. Het zal wellicht moeilijk te accepteren zijn voor iemand die nooit met dergelijke omstandigheden of personen in aanraking is geweest en daarom is het goed dat Silver Linings Playbook er voor kiest dit zo prominent in beeld te brengen. Eenzelfde thema (in de categorie ’taboes doorbreken’) dat dit jaar bij werd aangesneden was de slavernij.
Toegegeven heeft Jennifer Lawrence haar Oscar verdient, hoewel de andere genomineerden ook niet over het hoofd gekeken moeten worden. Een Oscarnominatie (en de mogelijke winst daarvan) is tot op zekere hoogte een leuk politiek spelletje. Er zijn genoeg “kleine” films die nooit de publiciteit halen, of überhaupt maar genomineerd worden. De Goede Dood, Mon Pire Cauchemar en Robot and Frank zijn hier goede voorbeelden van. Dat betekent niet dat een film zonder grote publiciteit of zonder Oscars het niet waard zou zijn deze te kijken. Iets dat helaas wel gesuggereerd wordt in deze “recensie”.
Uiteraard is het makkelijk roepen dat het boek beter is dan de film, want dat is bijna altijd het geval. Natuurlijk wordt er voor gekozen direct uit te leggen wat Kenny G er toe doet, want een film kan gewoon niet dezelfde nuances overbrengen op de manier zoals een boek dat kan. Het is daarom een behoorlijke dooddoener om te benadrukken dat het niet één-op-één verfilmen niet mogelijk is. Een boek zal altijd moeten worden aangepast op de mogelijkheden en, met name, de tijd. Er moeten simpelweg keuzes gemaakt worden wat belangrijk en minder belangrijk is voor de grotere lijnen van het verhaal. Dit tot op zekere hoogte in acht nemen, lijkt me niet meer dan normaal wanneer het een verfilming betreft.
Als The Art of Fielding ooit verfilmd wordt, lijkt het me beter dat u er maar niet heen gaat. Voor uw eigen gemoedsrust en dat van uw lezers.
Lieve Eva, meer van dit verfrissende werk. Je bent een verademing hier. En dan heb ik het niet eens helemaal gelezen ;-)
Ga alsjeblieft nooit NRC lezer worden, blijf fris.
* juichen doet *
Lijkt me toch wel een grappige film .Goeie acteurs .
@3
Juist! Dat is de hele reden dat ik deze recensie heb geschreven. Het boek doorbreekt dat taboe, maar de filmmakers hebben dat niet aangedurfd. Die hebben elk stereotype uit de kast getrokken om een standaard romkom te maken van een prachtig boek.
Zoals ik al zei: een leuke film hoor, goed geacteerd ook, maar qua verhaal valt het ontzettend tegen, het had zo veel meer kunnen zijn.