Het Akkoord van Apeldoorn

Het klinkt als het akkoord van Wassenaar niet waar? En met de opening van het persbericht krijgt het gelijk al veel meer gewicht:
“Een monsterverbond van Rijk, provincies, gemeenten en tientallen belangenorganisaties op het gebied van onder meer bouw- en infrabedrijven, milieu, natuur, landbouw, mobiliteit en recreatie ondertekende op zaterdag 27 september 2008 het ‘Akkoord van Apeldoorn’.”
Gegeven het grote belang van het akkoord van Wassenaar, werd ik natuurlijk erg nieuwsgierig en ging eens polshoogte nemen.
Een half uur stuiptrekkend van de lach in mijn stoel hangen was mijn deel (ik heb anti-ROTFL-bars op mijn stoel gemonteerd, wijzer geworden na vele harde lessen na het lezen van overheidsstukken).
Misschien dat de overheid de bevolking meer plezier doet als ze verder door het leven gaat als cabaretgroep. Ze zouden het prima doen.

Maar goed, waar gaat dit over. Nadat een kabinet of wat geleden (volgens mij onder Pronk op VROM) besloten werd de regie op het landschap los te laten en aan de gemeentes over te dragen (die zouden immers NOOIT hun eigen omgeving verpesten…..) merkte men overal dat er een explosie aan bouwnijverheid in het groen ontstond. Enerzijds vanwege het geld (lucratief voor gemeentes) anderzijds door de corruptie ten behoeve van lokale notabelen werden er in hoog tempo industriegebieden en rijkeluistulpjes uit de grond gestampt. Met alle gevolgen van dien.
Maar dat was niet de bedoeling! (Hoe naïef kan je zijn).
Dus werd er drie (3) jaar lang intensief overleg gevoerd tussen verschillende partijen om iets te doen tegen de verrommeling en kwam er gisteren een akkoord uit. Leest u even mee?

“Het Landschapakkoord 2008 treedt in werking op 27 september 2008 en eindigt op 27 september 2011.”
– Drie jaar praten voor een akkoord dat drie jaar geldig is. Dat schiet op.

“Zij nemen het initiatief tot het ontwikkelen en uitvoeren van samenhangende publiekscampagnes in de periode 2009 tot 2011, gericht op het vergroten van de betrokkenheid van burgers bij het landschap via een voorhoede in samenleving en openbaar bestuur.”
– Niets doen dus. Behalve dan publiciteit maken in de hoop dat iemand anders wel wat gaat doen.

“Kwaliteitszorg: Zij bevorderen dat in 2011 de streekeigen landschappelijke waarden in de integrale ruimtelijke planvorming en in de uitvoering zijn gewaarborgd.”
– Bevorderen! Geen opgelegde regels nee, bevorderen. Zodat je zeker weet dat er niets van terecht komt maar ook dat niemand daar de schuld van kan krijgen.

“Verbreding van de financiering: Voor een goede uitvoering van de beoogde kwaliteitsimpuls in het landschap is een verbreding van de financieringsbasis nodig. Het Deltaplan Nederland Weer Mooi geeft een indicatie van de benodigde middelen voor inrichting en beheer. De ondertekenaars zien het als hun gezamenlijke verantwoordelijkheid om met alle betrokken partijen zich in te spannen dat er een substantiële toename en verbreding van de financiële middelen tot stand komt.”
– Hier tekent zich inmiddels een patroon af. Mensen gaan lekker belangrijk lopen doen, maar ze hebben eigenlijk geen geld om uit te delen.

“Zij zetten zich in om knelpunten in het uitvoeringsproces van landschapsplannen op te sporen en weg te nemen. Zij spannen zich in te bereiken dat er een reële en duurzame betaling komt voor landschapszorg door boeren, grondeigenaren en beheerders.”
– Inspannen en inzetten, need I say more?

“Zij zien als doel dat de uitvoering van de extra impuls in het cultuurlandschap gereed is binnen maximaal 15 jaar (na 2011).”
– 15 jaar, omdat je dan zeker weet dat alle ondertekenaars van nu ergens anders zijn en niet meer ter verantwoording geroepen kunnen worden.

In het hele stuk staan nergens harde afspraken of wetten genoemd. Er staat niets in dat meetbaar is en er staat ook niet in wiens hoofd er af gaat als er iets niet gebeurd. Vaagheid ten top gecombineerd met het principe “Iedereen verantwoordelijk, dus niemand aansprakelijk”.

Dit “monsterverbond” hadden ze beter “monsterlijk verbond” kunnen noemen. Het akkoord is het papier niet waard waar het op geschreven staat. En alle uren die de diverse instanties er in gestoken hebben waren tevergeefse moeite, veelal op kosten van de belastingbetaler.
Het zou fijn zijn als de overheid in het vervolg geen tijd meer zou steken in vrijblijvende akkoorden of convenanten. Dat soort zoethoudertjes bewaren ze maar voor de VN.