“Amerikaanse verkiezingen wekken compassie op, los van tijd en territorium. Ze voeden een heilzaam geloof in politieke maakbaarheid dat ergens in de jaren negentig in Europa in het graf van de verloren illusies is bijgezet. Daartoe is geen enkele nationale verkiezing in Europa nog in staat. Franse verkiezingen gaan over Frankrijk, Britse over Groot-Brittannië, Duitse over Duitsland. Het gaat niet over celebrities met mondiale allure. Als Sarkozy claimt de planeet te redden, schiet iedereen in de lach.” (Ben Knapen in NRC Handelsblad).
Lang geleden sloeg je voor opinies NRC Handelsblad open. Toen schreven er nog mensen als Gerrit Komrij, Adriaan van Dis en André Spoor hun stukjes in. Tegenwoordig blinken opinies in NRC steeds meer uit in oppervlakkigheid. Politieke megashows in Europa? Eng hoor, dus nee, liever niet. Wouter Bos hoeft de Kuip niet te vullen. Het zou hem waarschijnlijk niet eens lukken. Politiek in Europa is op zijn best een eenheidsworst. Of zoals een reaguurder hier schrijft: “Moeten wij ons nu werkelijk laten betoveren door de Amerikaanse politiek? Natuurlijk niet. We doen het namelijk veel beter.”
Reacties (20)
Hear! Hear!
In het land der blinden…
Het NRC, de krant die iets minder aan opleuken doet.
*ziet aan de binnenkant van z’n ogen Fortuyn in de Arena staan* brrr….
Ik weet niet hoor, ben ik de enige die in het NRC stuk een dikke saus ironie proeft? En dan nog: wat is eigenlijk je punt, El El? Dat dit een oppervlakkig stukje is? Hoezo dan? Of dat je het er mee oneens bent? Hoezo dan?
hm, en nu ik het nog eens herlees: hoe zou je dat NRC stukje eigenlijk samenvatten?
Ik zou voor cult of personality gekozen hebben, maar cult of celebrity komt ook aardig dichtbij. Een mooie vrouw ernaast en twee schattige kindjes, en je kunt al haast het nieuwe meubilair uitkiezen voor het Oval Office. En dan presenteert die dekselse elandjager haarzelf, zie je dat je eigen maatje toch meer op een car sales man lijkt, en dat er een grijze man rondloopt in je partij die zijn huwelijk probeert te redden door jouw campagne te saboteren. Nee, hier kan Europa niet aan tippen.
Ok, mijn duit dan maar.
“Politieke megashows in Europa?” – ik zie Knapen dat nergens verdedigen, integendeel volgens mij.
“‘Moeten wij ons nu werkelijk laten betoveren door de Amerikaanse politiek? Natuurlijk niet.'” Precies. En volgens mij gaat Knapens stuk precies hierover. Hij is kritisch over de verkiezingen, en kritisch over de betovering erdoor in Europa.
Ik denk dat de amerikaanse verkiezingen alleen maar zo met argusogen gevolgd worden vanuit het buitenland, omdat iedereen dondersgoed weet dat die verkiezingen belangrijker zijn voor hun leven dan de verkiezingen in eigen land. Dat heeft niets te maken met maakbaarheid en alles met een ander m-woord.
Volgens mij vindt het overgrote deel van de Europeanen dit gewoon nog steeds een typisch Amerikaanse populistische show die nauwelijks over politiek gaat. Er is veel aandacht voor, omdat het natuurlijk fascinerend is hoe het machtigste land ter wereld zo met de democratie omspringt.
Bijna eens met Pepijn 9.
Volgens mij vindt het overgrote deel van de Europeanen dit gewoon nog steeds een typisch Amerikaanse populistische show die nauwelijks over politiek gaat.
En dat heeft heel goede redenen. Feeding the boiling frogs met show en onzin.
Er is veel aandacht voor, omdat het natuurlijk fascinerend is hoe het machtigste land ter wereld zo met de democratie omspringt.
Dat is alleen fascinerend omdat je als toeschouwer heftig naar iets verlangt. Het lijmen van het standbeeld “Amerika” dat in gruzelementen is gevallen.
Tja.. je kunt er veel over zeggen. Maar politiek lijkt in ieder geval veel meer te leven dan in de VS en dat lijkt me voor een samenleving een goede zaak. Politieke verschillen zijn hier jarenlang onder het tapijt geschoven en het feitelijke politieke debat vond plaats in achterkamertjes. Compromissen waarin burgers hun eigen belangen en denkbeelden niet meer konden terugvinden werden vervolgens als voldongen feiten aan hen opgedrongen.
En dan kun je er wel huiverig voor zijn om Fortuyn in de Arena te zien staan, maar de opkomst van Fortuyn en Wilders kan net zo goed te danken zijn aan het feit dat wij een poldercultuur hebben en geen cultuur waarin politiek leeft en politieke geschillen uit worden gesproken. Want de gedachte dat de Amerikaanse politiek ‘all style and no substance’ is, is alleen houdbaar voor mensen die cynisme als intellectuele houding hebben aangenomen(en daarvan hebben we er sloten rondlopen helaas).
“Want de gedachte dat de Amerikaanse politiek ‘all style and no substance’ is, is alleen houdbaar voor mensen die cynisme als intellectuele houding hebben aangenomen(en daarvan hebben we er sloten rondlopen helaas).”
Die zin berust op een misverstand.
De echte Amerikaanse politiek is hartstikke veel substance en verpakt in glitterpapier.
Vanzelf dringt zich de vergelijking met de NL linkse politiek op: weinig substance verpakt in fluweelpapier met weerhaakjes.
PLUCHE!
Toch gaat het hier ook wel een beetje de Amerikaanse kant op, Balkenende zegt inhoudelijk niet zo veel, maar zijn neerzetten van Bos als draaikont was briljant.
Maar laat het alsjeblieft geen gewoonte worden.
@EL EL “Lang geleden sloeg je voor opinies NRC Handelsblad open. Toen schreven er nog mensen als Gerrit Komrij, Adriaan van Dis en André Spoor hun stukjes in.”
Nu klink je bijna net zo zuur als de baby boomer helden die je aanhaalt. Wat dacht je van Elsbeth Etty? NRC-next heeft aan Rob Wijnbergen (na een slechte start) inmiddels ook een goede. En Bas Heijne en Paul Scheffer hebben samen zo’n beetje het antwoord voor het “probleem” van de multiculturele samenleving geformuleerd, al hoor je van die laatste de laatste tijd ook niet veel meer.
@15 Daarnaast lijkt het er bovendien nog steeds op dat El El dit stukje gewoon verkeerd heeft begrepen. Alsof het pro-amerikaans is. Of ik heb het verkeerd begrepen – dan hoor ik het graag!
Hij vliegt niet echt hoog, de El El @16.
En die van El Al? :)
http://www.elal.com/ELAL/Hebrew/States/General/
Die vliegen van rechts naar links en weer terug. Geen peil op te trekken. ;-)