Voetbalgekte

Een beetje voetballiefhebber weet dat Italië een voetbalgek land is en dat Italianen heel trots zijn op de voetbalprestaties van hun Azzurri. Als er een Europees – of wereldkampioenschap wordt binnengehaald, dan is het hier een gekkenhuis. Zo’n overwinning wordt groots gevierd en gonst nog jaren na.

Dit is een zijstraat van de Via degli Stadi in Cosenza, vanochtend. DeStadionweg dus, pal tegenover de terreinen van de locale club Nuova Cosenza Calcio die in de Serie D uitkomt. Ik weet zo snel geen volksere volksbuurt te vinden. En wat valt er op, een dag voor de belangrijke wedstrijd tegen Kroatië? Er hangt geen vlag, geen vaantje, geen spandoek, niets.

Ik was vanochtend ook even bij de slager. Ze kennen me, ze weten dat ik een Nederlander ben en ze proberen altijd – tevergeefs – over voetbal te praten met me, maar vanochtend hadden ze een praatje over het weer. Uit ervaring weet ik: het voetbalpraatje komt nog. Italianen kijken de boel tijdens de groepswedstrijden aan met een opmerkelijk sceptische houding: we moeten nog maar zien of ze er deze keer iets van gaan bakken. Opmerkelijk als je bedenkt dat Italië vier wereldkampioenschappen op zijn naam heeft en een Europees kampioenschap. Ze bakken er regelmatig net effe wat meer van dan Nederland, zullen we maar zeggen.

Hoe anders is het in Nederland, met alleen een Europees kampioenschap op zak. Ik hoef het u niet te vertellen, u weet het beter dan ik. Straten kleuren oranje, winkels puilen uit van de oranje prullaria en reclames tetteren de oranjekoorts de huiskamers en brievenbussen in. We gaan winnen, zeker weten! Het lijkt wel alsof Nederlanders geloven dat Oranje meer kans maakt als zij maar meer oranje prullaria uitstallen en meer straten zich oranje kleuren.

Porta iella, zegt mijn vriendin dan droogjes. Dat brengt ongeluk. En hoewel ik niet in die onzin geloof, heeft ze toch gelijk. Want Nederlanders bereiden zich elke twee jaar weer voor op een keiharde nederlaag. Ze laten zich mede door de absurde commercie volledig opfokken om vervolgens erachter te komen dat ze het niet gaan halen. Net als bejaarde mannetjes die wekenlang naar een bordeelbezoek toe leven – en ‘m vervolgens niet overeind krijgen.

Italianen hebben er meer van begrepen – van bordeelbezoek, maar ook van voetbal. In de supermarkt merk je niks van het EK, op een enkel logo’tje op produkten van sponsors na. Ik krijg nergens wuppies of leeuwtjes of andere shit en er is geen spaaractie aan de gang. De McDonald’s geeft colaglazen weg met een EK-logo maar het is allemaal opmerkelijk sotto voce. Televisiereclames zijn grotendeels dezelfde als altijd. Rust en kalmte overheerst.

Italië heeft bij verlies weinig teleurstelling te verwerken en beleeft de eindoverwinning als een veel grotere verrassing. Dus ze hebben zonder te spelen sowieso al van u gewonnen.