In Egmond aan Zee is één winkelstraat, de Voorstraat, waar je alles kunt kopen wat je maar wilt. Behalve computers, tv’s en ander witgoed. Ik heb er gisteren bijvoorbeeld een spijkerbroek, een paar boeken, wat ondergoed, een scholletje en een hapjespan gekocht. Van mijn vorige hapjespan was het glazen deksel stukgegaan (is het nu de deksel of het deksel?) en dat gebeurde door het volgende, tamelijk spectaculaire ongeval.
Ik moet het in mijn leven hebben van de routine. Laat ik die routines varen, dan gebeuren er verschrikkelijke, levensbedreigende dingen. Dan word ik een proleet of een alcoholist of dan spelen mijn ziektes allemaal op. Om vijf uur ’s middags begin ik met ‘het kookproces’, zoals ik dat in gedachten altijd noem, glimlachend, grijnzend.
(U zult wel denken: wat bazelt die kerel toch? Wat leren we hier nu van? Komt er nog een algemene opmerking over Arabië of over het begrotingstekort? Daarmee dringt u mij in de verdediging, want zulke opmerkingen heb ik nauwelijks ooit. Maar u moet maar denken: goed verdedigen is óók een kunst.)
Eergisteren, tijdens het kookproces. Ik had in mijn oude hapjespan wat stukjes kip, prei, rode paprika en wat kruiderij gedaan en dat stond gaar te worden. In een andere pan stond een portie sperziebonen te koken. Die zou ik er later bij doen, samen met wat stukjes ananas en ook wat macaroni. ‘Een voedzame maaltijd!’ zei ik in gedachten. Ik stond aan het aanrecht te bedenken wat voor saus ik er nu bij moest maken om het maaltje nog lekkerder te maken. Toen werd er aangebeld. Ik deed de deur open en daar staat Selim, mijn aardige Turkse buurman. (Als Turken met elkaar praten, versta je niets, maar je denkt dat ze over zeer belangrijke zaken ruzie staan te maken. Zelfs Selim, die toch een zachte natuur heeft, praat zo met zijn Turkse vrienden.) Hij is een jongen van 35, hij komt naar binnen en zegt: ‘Die Staatsloterij van jullie, dat is ook niks. Weer niets gewonnen. Wat ben je aan het koken?’ Ik haal het deksel van mijn hapjespan en zeg: ‘Een Hollandse lekkernij.’ Hij ruikt aan de maaltijd, en terwijl hij zegt: ‘Dat lijkt me lekker!’ laat ik het deksel uit mijn hand vallen. Het breekt in twee stukken op de vloer.
Enfin, het draaide erop uit dat hij een flesje Turkse knoflooksaus van huis ging halen (naam en merk ben ik helaas vergeten) en kwam meeëten. Ik heb het in mijn leven altijd getroffen met mijn buren, nooit irritante herrieschoppers, en daar wou ik het bij laten. De volgende keer komt er interessante stof, want ik zie zelf ook wel in dat het zo niet moet in Sargasso.
Reacties (25)
Het mag zo wel op Sargasso! Zo een mooi klein verhaal waar je een glimlach aan overhoudt.
Maar het gaat wel nergens over.
Gelukkig.
Volgens mij gaat het wel degelijk ergens over.
Een aardige Turkse buurman die lekker mee komt eten.
Een geluid dat gehoord mag worden in deze blond-bruine tijden.
Verder eens met #1
In het verlengde van de Voorstraat zit wel degelijk een “witgoed”-winkel. http://goo.gl/maps/b9Ip
Ajajajajaj… Touché. Wat heeft hij nog meer verzonnen?
De Graaff Electra is al jaren gesloten, helaas. Ik woon er schuin tegenover.
In dit verhaaltje zit, voor het eerst van mijn leven, niets gelogens of verzonnens. Alleen ben ik niet zeker of die Turkse buurman Selim of Çelim heet. Ik vroeg hem eens wat zijn naam betekende. Hij zei, met een lichte trilling van de neusvleugels: ‘Trouwe hond.’
Ho! Wacht! Het schiet me net te binnen dat dit natuurlijk WEL een sargasso-verhaal is. Er zit een niet-westerse allochtoon in die GEEN problemen maakt. Hoe onrealistisch.
Maar zelfs dan zorgen ze nog indirect voor problemen.
En dat alles wordt maar weer met de mantel der liefde bedekt door die linkse allochtonenknuffelaars hier. Bah!
Hoe symbolisch ook, dat het de autochtoon is die de deksel kapot laat vallen omdat hij in zijn routine gestoord wordt door zijn allochtone buurman. (Die overigens, laten we dat niet vergeten, zijn vrouw onderdrukt. Want Ben kan wel denken dat het alleen maar klínkt als ruziemaken, omdat hij de man kent als een vriendelijk persoon en zich niet kan voorstellen dat hij zijn vrouw wel eens onheus bejegent, hij zit zijn vrouw, die het huis hoogstwaarschijnlijk niet uit mag, ongetwijfeld voortdurend te commanderen.)
Ach ik had eerst het draadje moeten lezen voor ik op #2 reageerde.
Maar ja, uit de slof schieten past wel bij mij.
deksel [dek·sel], de[m.] en het, deksels [dek·sels], dekseltje [dek·sel·tje]
bron: woordenlijst.org
is het nu de deksel of het deksel?
Het mag tegenwoordig allebei.
het. de vind ik zo mieterig.
Ik vind “de” zo zijdig.
Hollandse lekkernij… Ananas? Paprika? Het is nog dat er geen kalkoen maar kip in zat, anders was het toch overwegend Nieuwe Wereld Nering geweest.
Ananas, getverredemme.
flesje Turkse knoflooksaus ?Je bedoeld arabische knoflooksaus want als naar Turken in Turkije vraag wweten jullie wat knoflooksaus is ze zouden nee knikken maar in arabische wereld is knoflooksaus en vinden het lekker ook net als hinoestanen en pakistanen .
Toch heb je bij de C1000 flesjes Turkse (en Griekse) knoflooksaus van Yildriz (ofzo). Ik kan je verder helemaal volgen, als je in Turkije om Tajik vraagt, krijg je pure yoghurt. Toen we zeiden van nou we willen dat wel graag met knoflook, kregen we er hele knoflookteentjes bij (het was dus echt van niet kennen ipv. niet willen). Zelf doen ze ketchup tussen hun durums.
Ben Hoogeboom +veel
ik mis toch wat obligate namedropping, ik word wat nerveus zonder kreten als Lente akkoord, arabische lente, syrie, guurrechts/domrechts, teloorgang van journalistiek, want dan kan het nooit een relevant stukje zijn.
Jezus, als iedereen nou zomaar stukjes zou gaan schrijven over alledaagse belevenissen, dan heb je hier als aktivist niks meer te zoeken!
Geweldige derde alinea en prachtige slotregel. Volgens mij ben je alleen vergeten te vermelden dat je kip niet moet snijden maar knippen met een schaar. Een dode kip bedoel ik natuurlijk.
Ja, maar ik wou zo zuinig mogelijk zijn met onrealistische details zoals geknipte kip etc., want dan moet ik dat gaan uitleggen en dan gelooft geen hond je, en ze hebben nog gelijk ook.
De dingen die jij mooi vindt, vind ik zelf ook het leukst en de eerste reactie op dit stukje van Frank (ik weet niet wie hij of zij is) vind ik het hartverwarmendst. Max Molovich zal wel willen beamen dat ik aanvankelijk niet veel voelde voor het schrijven in Sargasso: ik las het al jaren (het staat al jaren in mijn RSS) en in mijn eigen schrijfwerk kan ik vaak wel een goede journalist nadoen, maar hier staan toch normaal gesproken écht goede stukken, die je niet kunt lezen in de Volkskrant, NRC of de Groene Amsterdammer. Ik ben een zeer slechte journalist, want ik verzin teveel. Maar ik las dat stukje van Laura Louwes (‘Scheermes’ heette het, dacht ik), waar ik ongelooflijk om heb moeten lachen – ze schrijft ook zo prachtig! – en toen was mijn angst voor ongepastheid in deze omgeving voorbij.
erg onrealistisch verhaal! -1. Als ze straks je reiskostenvergoeding afpakken piep je wel anders ben! De wal zal het schip wel keren..
Zeg sickie, moet jij niet gewoon op GS gaan klieren, of ben je daar ook al weer geband?
Ik schrijf mijn hele leven al zo, Sickbock, dus dat zal een reiskostenvergoeding of niet er niet aan veranderen, denk ik. Ik héb trouwens geen reiskostenvergoeding, godzijdank, want ik reis nooit.