Omdat ik de laatste weken niet zo veel tijd had om musea of galeries te bezoeken, besloot ik maar naar de platenzaak te gaan om mij voeding te verschaffen voor culturele input mijnerzijds. Dat viel nog niet mee elke keer weer overkomt het me weer dat ik met een volledig leeg hoofd in zo’n winkel sta. Ik besloot daarom maar wat blaadjes erop na te slaan, waardoor gelukkig mijn geheugen weer enigszins werd opgefrist.
Maar toen viel het nog niet mee; mijn voorkeur voor obscure muziek bleek niet zo erg besteed aan boudisque. Omdat ik de laatste tijd nogal van sfeermuziek houd (zeg maar lounge, maar dan met stevige gitaren) dacht ik al snel aan Giardini di Miro’, waarop de verkoper aan wie ik het vroeg me aankeek alsof hij het in Keulen hoorde donderen en mij vervolgens nul op rekest gaf. Garage dan maar en op save spelen, dacht ik en nam Pawn Shoppe Heart van the Von Bondies in mijn hand. Een band waar ik niet al te veel over ga zeggen, omdat ik veronderstel dat ze bekend genoeg zijn geworden nadat zanger Jason Stollsteimer door Jack White onder handen was genomen. Overigens schreef Nrc dat hun concert van enkele weken dramatisch was, terwijl de Volkskrant een lyrisch verhaal had. Wie moet je nog geloven, tegenwoordig?
Gelukkig is Greg Cartwright weer aan de weg aan het timmeren en wel met Reigning Sound. Kenners kennen hem nog van the Oblivians waarmee hij klassieke krakers maakte als, Nigger rich, Guitarshop asshole en I’m a bad man. The Oblivians herintroduceerden de garagerock al toen the Hives nog nat achter de oren waren en the White Stripes their first Sony leerden bespelen. Met Reigning Sound gaat Cartwright vrolijk verder op oude voet, waarmee hij nog niets lijkt te zijn verleerd.
De laatste band die ik hier bespreek betreft tevens de uitgaanstip voor volgende week, nl. het illustere Belgische gezelschap Die Anarchistische Abendunterhaltung Het veelkoppige ensemble maakt een mix van klassieke muziek en balkanblues waarbij een prominente rol is weggelegd voor cello en viool. Met hun opzwepende herhalingen in ritmes doen ze mij veel denken aan sommig werk van Philip Glass. Je moet ervan houden zou ik zeggen en voor wie dat doet, is er volgende week donderdag een concert in de Melkweg.
Reacties (4)
De tekst was/is complete acabradaba voor me (band technisch), maar ik zal eens wat peetopeën, kijken of ik mijn smaakpallet wat uit kan breiden.
Dat the Oblivians al garagerock maakten toen the Hives nog nat achter de oren waren is niet helemaal waar.
The Hives zijn niet altijd rijk en beroemd geweest. Hun debuutsingle Oh Lord! When? How dateert van 1996. Ze zijn dus wel korter bezig dan the Oblivians, maar niet zo heel erg veel.
Die single is een behoorlijke aanrader, trouwens.
Aardig geschreven stukje, Sik, het valt me op dat je schrijven steeds aardiger wordt. Voordat je het weet, lijk je op papier een stuk aardiger dan je werkelijk bent, maar dat is altijd het gevaar met schrijven. Uiteindelijk gaan schrijvers dan denken dat ze over alles en nog wat iets zinnigs te melden hebben, en aangezien literatuur toch al een niche sector in de entertainment industrie is, doet het geringe aantal lezers en de karige feedback er niet meer toe, en kent het zelfbeeld geen grenzen. Typisch voor schrijvers, maare … aardig stukje dus.
In werkelijkheid ben ik eveneens een zeer beminnelijk man.
@Matthijs: niets ten nadele van the Hives, vind ik ook steengoed. The Hives zijn alleen nog steeds piepjong!