Genetisch gemodificeerde eencelligen redden de wereld van Siberisch methaan?

Nieuws | De permafrost van Siberië ontdooit en er bestaat het risico dat miljarden tonnen van het broeikasgas methaan daarbij zullen vrijkomen, dit nieuws bracht de NewScientist deze week. Het opdooien van de Siberische permafrost is een combinatie van: natuurlijke cycli in het arctische klimaat, de algemene opwarming van de atmosfeer en een versnellend effect doordat reeds vrijgekomen donkere bodem meer warmte absorbeert. Ook pech voor Siberische huizen zonder fundering.

Probleem | De schattingen over de hoeveelheid methaan lopen sterk uiteen en het is ook belangrijk te weten hoe snel al het gas vrijkomt, zal dat binnen enkele jaren, decennia of een eeuw zijn? Een feit is wel dat methaan ’n 21 keer sterker broeikasgas is dan CO2. Daar staat dan weer tegenover dat het ook veel sneller afbreekt. Onder normale omstandigheden is methaan (CH4) in de atmosfeer binnen acht tot tien jaar afgebroken in CO2+H2O. Maar als de methaanconcentraties extreem hoog zijn, zoals in Siberië dan kan deze afbraak langer duren.

Oplossing | Wat de afbraak van methaan echter kan versnellen zijn (methanotrophic) bacteriën. Vooralsnog zijn deze niet bestand tegen de (nog steeds te) lage temperaturen in Siberië maar met genetische modificatie zou dit wellicht verholpen kunnen worden. De bacteriën zouden dan uitgezet kunnen worden in talloze smeltwaterpoeltjes alwaar ze zich onbekommerd kunnen voorplanten en van daaruit heel Siberië veroveren. Dit is het idee van wetenschappelijk weblogger Cascio op WorldChanging die zijn gedachten na het lezen van het NewScientist artikel hardop optikt in het postje: Terraforming: the question of methane (WorldChanging)

• Is it physically possible? Could a sufficient number of methane-eating bacteria even be produced to counter a fast release of methane from the Siberian bogs?

• Is it biologically possible? Could a species of methanotrophic bacteria be engineered to be able to thrive in Siberian conditions and consume large quantities of methane?

• What are the unrecognized risks? What are we missing in an initial risk analysis? Saying “we don’t know the risks” doesn’t, in and of itself, mean “we should not attempt this,” it means “we need to do more research.” Clearly, if the risks from enhancing the methane consumption and environmental adaptation capacities of a methanotrophe could lead (through species-hopping genes or simple mutation) to even harder-to-manage problems than gigatons of atmospheric methane, this isn’t an option. Boosting OH levels in the region would be the fallback position, as we have more experience with managing CO and NOx pollutants.