Helter Skelter Holocaust

Eind november 1968 brengen de Beatles hun negende studioalbum uit. Vanwege de smetteloos witte hoes staat de dubbel-LP (die officieel de naam ‘The Beatles’ draagt) al gauw bekend als The White Album. Hoewel de verkopen in het Verenigd Koninkrijk achter blijven bij Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band uit 1967, is The White Album in de VS een doorslaand succes en staat daar tot op de dag van vandaag in de top 10 van best verkopende albums ooit.

De nieuwe Beatles-LP slaat helemaal in als een bom in een kleine, merendeels uit jonge vrouwen bestaande woongemeenschap die is neergestreken op Spahn Ranch, aan de noordwestelijke rand van Los Angeles. De onbetwiste leider van de groep, een 34-jarige man die meer dan de helft van zijn leven in kostscholen en gevangenissen heeft doorgebracht, raakt er al gauw van overtuigd dat The White Album tal van speciaal voor hem bestemde gecodeerde boodschappen bevat. De boodschappen zouden stuk voor stuk verwijzen naar een op handen zijnde grootschalige rassenoorlog in de VS, door de groep Helter Skelter genoemd, naar een nummer op de dubbel-LP.

Het door overmatig LSD-gebruik gekleurde gedachtegoed van de sekteleden radicaliseert zienderogen en in de zomer van 1969 doet men van zich spreken door een reeks afschuwelijke moorden, bekend geworden als de Tate-LaBianca murders. Het is voor Amerika de schokkende eerste kennismaking met Charles Manson & The Family.

De psychose ontrafeld
Charles Manson, die zichzelf als de messias beschouwde, was eind 1968 door het obsessief beluisteren van The White Album ervan overtuigd geraakt dat de Beatles grootse visionairen waren. Zij hadden de reeds langer aan Manson geopenbaarde waarheid van de op handen zijnde oorlog tussen blank en zwart in Amerika doorgrond en op subtiele wijze in muziek verpakt. Dankzij de vele verborgen toespelingen die Manson in de songteksten van de Beatles meende te ontdekken, viel alles voor hem op zijn plaats. Of zoals de voormalige Manson-volgelinge Catherine Share het in 2009 verwoordde:

It wasn’t that Charlie listened to the White Album and started following what he thought the Beatles were saying. It was the other way around. He thought that the Beatles were talking about what he had been expounding for years. Every single song on the White Album, he felt that they were singing about us. The song ‘Helter Skelter’ — he was interpreting that to mean the blacks were gonna go up and the whites were gonna go down.

Charles Manson was al langer geobsedeerd door het idee van op scherp staande raciale verhoudingen. Hij zag deze opvatting nogmaals bevestigd door de moord op Martin Luther King in april 1968. Mansons analyse was extreem karikaturaal en bovendien gegoten in zeer seksistische termen. De enige reden dat de rassenoorlog nog niet was uitgebroken volgens Manson, was omdat als gevolg van de seksuele revolutie van de jaren ’60 blanke vrouwen ‘bereikbaar’ waren geworden voor zwarte mannen. Zodra dit – tijdelijke – pacificerende element zou wegvallen, was een rassenoorlog onvermijdelijk. De door de Manson Family opgezette Helter Skelter-campagne zou het laatste zetje geven dat hiervoor nodig was.

The music made me do it
Manson, die in de gevangenis gitaar had leren spelen en sinds zijn vrijlating in 1967 verwoed, maar met niet bijster veel succes, aan de weg timmerde als singer-songwriter, redeneerde dat het uitbrengen van een album met eigen songs het ultieme instrument zou zijn om de onvermijdelijke raciale holocaust te ontketenen:

More than merely foretell the conflict, this album would trigger it; for, in instructing ’the young love’, America’s white youth, to join the Family, it would draw the young, white female hippies out of San Francisco’s Haight-Ashbury. Black men, thus deprived of the white women whom the political changes of the 1960s had made sexually available to them, would be without an outlet for their frustrations and would lash out in violent crimes against whites.

Daarna zou een niet te stoppen geweldsspiraal ontstaan. Een moorddadige tegenreactie van in het nauw gedreven blanken zou worden uitgebuit door militante bewegingen zoals de Black Panthers. Daarop zou tussen blanken onderling een onverzoenlijke strijd op leven en dood uitbreken, tussen racistische en niet-racistische facties. Hopeloos verdeeld en verzwakt, zou het pleit uiteindelijk worden beslecht door militante zwarten, die alle blanken zouden uitroeien.

Nou ja, alle blanken? De uitverkorenen, Manson en zijn inmiddels flinke uitgedijde ‘familie’, verscholen in een grot in de woestijn van Death Valley, zouden natuurlijk de dans ontspringen. In een post-apocalyptische wereld zouden zij de taak op zich nemen om de nu weer tot bedaren gekomen zwarte bevolking aan de hand te nemen – een zoveelste variant van de aloude White Man’s Burden – aangezien, zoals eenieder weet, zwarten zichzelf niet kunnen besturen. Sekteleider Manson stelde dit zich weinig subtiel als volgt voor:

[I] would scratch the black man’s fuzzy head and kick him in the butt and tell him to go pick the cotton and go be a good nigger.

Show me the magic
Niet alleen sloten de boodschappen naadloos aan op Mansons sluimerende apocalyptische visioenen, de cryptische teksten van de Fab Four bevestigden voor Manson en de zijnen dat uitgerekend voor henzelf een grootse rol was weggelegd.

Uit teksten van nummers als Don’t Pass Me By, I Will, Honey Pie, Blackbird, Happiness Is a Warm Gun, Revolution 1 en Helter Skelter construeerde Manson in de eerste weken van 1969 een gitzwarte alternatieve werkelijkheid.

Vaste patronen die hij in de teksten ontwaarde, zijn oproepen tot etnisch geweld (“When I hold you in my arms/ And I feel my finger on your trigger/ I know no one can do me no harm/ Because happiness is a warm gun/ Bang bang, shoot shoot“) en de aanstaande revolutie door de zwarte bevolking (“Blackbird singing in the dead of night/ Take these broken wings and learn to fly/ All your life/ You were only waiting for this moment to arise“). Hetzelfde thema komt terug in het nummer Revolution 1: “You say you want a revolution/ Well you know/ We all want to change the world…/ But when you talk about destruction/ Don’t you know that you can count me out (/in)“.

Een andere constante in de ogen van de sekteleden is de klemmende oproep van de Beatles aan Manson om zich openbaar te maken als de messias die is teruggekeerd naar de aarde. (“You say you got a real solution/ Well you know/ We’d all love to see the plan“). Met het uitbrengen van een eigen succesvol muziekalbum zal Manson vervolgens Helter Skelter in gang zetten, precies zoals de Beatles voorspellen: “And when at last I find you/ Your song will fill the air/ Sing it loud so I can hear you/ Make it easy to be near you” (uit het nummer ‘I Will’) of “Oh, honey pie, my position is tragic/ Come and show me the magic/ Of your Hollywood song“. Hollywood, Los Angeles: hoe duidelijk wil je het hebben?

Geen wonder dus dat rond februari 1969, toen deze waanideeën volledig waren uitgekristalliseerd, de groep rond Manson per brief, telegram en telefoon contact zocht met de Beatles om hen duidelijk te maken dat de boodschap helemaal was begrepen. De Manson Family zou alles doen om Helter Skelter Holocaust in gang te zetten en zo de rassenoorlog te doen ontbranden. Toen weinig verrassend de Beatles niets van zich lieten horen en ook Manson’s pogingen om als muzikant door te breken spaak leken te lopen, kozen de sekteleider en zijn trouwe volgelingen in de zomer van 1969 voor een radicaal andere stategie, die zou eindigen in de brute moorden op onder meer Gary Hinman en Sharon Tate, de hoogzwangere vrouw van filmregisseur Roman Polanksi.

Daarover binnenkort meer in deel 2 van Helter Skelter.