Don’t blame me, I’m from Massachusetts!

In de conservatieve Verenigde Staten is Massachusetts al lange tijd, in meer of mindere mate, een progressief bolwerk. Het was ooit de thuisstaat van John Adams, al met al de meest onkreukbare, en in zekere zin ook de meest linkse, van de ‘Founding Fathers’. Het is de thuisstaat van de progressieve Kennedy-clan, en ook van twee presidentskandidaten, Michael Dukakis en John Kerry, die, van Europa uit gezien, gewoon net iets te intelligent en te fatsoenlijk waren om zich in de Amerikaanse politiek staande te houden. In de presidentsverkiezingen van 1972 was het de enige staat in Amerika die niet voor Republikein Richard Nixon koos, maar voor Democraat George McGovern koos. Toen Nixon niet veel later vanwege het Watergate-schandaal moest aftreden kwamen er bumperstickers op de markt met de tekst: “Don’t blame me, I’m from Massachusetts!”

Maar misschien dat de linkse traditie van Massachusetts nu ten einde komt. Dat er een tegenbeweging is ontstaan tegen het beleid van Barack Obama zal iedereen die de Amerikaanse politiek enigszins gevolgd heeft zijn opgevallen. Er waren luidruchtige protestmanifestaties, de Tea Parties, en de ‘approval ratings’ van Obama liggen al enige tijd net onder de 50%. Er wordt dan ook rekening mee gehouden dat, bij de verkiezingen voor het Congres aan het einde van dit jaar, de Democraten zetels zullen moeten inleveren. Maar de verwachting was dat dit vooral in ‘swing states’ als Ohio en Florida gevoeld zou worden. De meest recente ontwikkeling is daarom voor Obama extreem verontrustend.

Na het overlijden van Edward Kennedy werd er een tussentijdse verkiezing georganiseerd om zijn Senaatszetel. En, tot verrassing van jan en alleman, won de weinig bekende Republikein Scott Brown de verkiezing. Tot dan toe vooral bekend omdat hij in 1982 naakt in de Cosmopolitan geposeerd had, en door dat tijdschrift tot ‘America’s Sexiest Man’ werd uitgeroepen.

De zetel die veertig jaar lang door de nestor van de progressieve politiek werd bezet is nu gewonnen door een Republikein. Edward Kennedy draait zich om in zijn graf. Zijn hele politieke leven lang heeft hij gevochten voor een hervorming van de Amerikaanse gezondheidszorg. Nu is er eindelijk een president aan de macht die op dit punt vorderingen weet te maken, en juist op grond van dit feit heeft de bevolking van Massachusetts nu voor een Republikein gekozen. En deze Republikein kan ieder progressief initiatief om zeep helpen, want nu heeft de Democratische Partij niet meer een ‘filibuster-proof majority’ van zestig zetels, maar een kwetsbare meerderheid van 59 zetels. Vanaf nu hebben ook de inwoners van Massachusetts schuld aan het conservatieve karakter van Amerika.