“Geluk is een overschatte emotie.”
Heleen Mees is verantwoordelijk voor waarschijnlijk het meest bizarre citaat van het jaar. Het is haar antwoord als De Groene Amsterdammer haar de stelling voorlegt dat veel mensen gelukkiger zijn als ze niet keihard een carrière nastreven, maar proberen te genieten van het leven. (alleen voor abonnees)
En passant introduceert Mees ook nog de term ‘statistische discriminatie’:
“Dan zit ik op een terras, prachtig weer en zie ik goed opgeleide vrouwen die met hun kinderen in de weer zijn. Dan lijkt het leven bijna perfect. En, denk ik, waarom stoort dit me? Dan word ik met mezelf geconfronteerd en denk: wat vind ik hier nou verkeerd aan? Weet je wat het is? Die deeltijdvrouwen zitten die vrouwen die méér willen dan kinderen in de weg. Daarom stoort het me. Dat is statistische discriminatie.”
Reacties (10)
Dan lijkt het leven bijna perfect. En, denk ik, waarom stoort dit me?
Dat vraag ik me dan ook af. Waarom stoort het je? De indruk die ik krijg van Heleen Mees is er een van Kierkegaardse vertwijfeling. Ze móet een superdik boek schrijven, ze móet CEO worden, ze móet dit en ze móet dat. Maar elke keer als er even wordt doorgevraagd, zwijmelt ze even weg bij kinderen op een terras of verzucht ze dat ze eigenlijk zou moeten trouwen en kinderen krijgen.
Prettig om te weten dat er mensen zijn die jeuk krijgen van mijn levensstijl, hoog opgeleid en 4 dagen werken aan een gemiddelde ambtenarencarriere met 3 opgroeiende kinderen.
Ik ga me maar niet te schuldig voelen dat ik Heleen’s carriere in de weg zit. Ze mag, met mijn toestemming, de weg banen voor alle vrouwen die haar idealen nastreven, dan zal ik wel zorgen dat mijn kinderen redelijk terecht komen en mijn gezin in redelijke welvaart kan leven.
Het grootste probleem met mensen is dat ze niet weten wélk geluk ze moeten nastreven. Heleen Mees lijkt me daar een exponent van.
Nou, nou, worden allemaal niet chagrijnig als je een vol terras langsloopt op weg naar je werk, je deadline voor je blogje of wat voor al dan niet noodzakelijke verpichting?
Ik wel, maar dan vooral op mezelf. Hoewel ik bij mensen met kinderen vaak denk: hebben jullie niet wat beters te doen? In ieder geval ben ik nooit jaloers op mensen met kinderen en bewonderen doe ik ze ook niet.
De quote “geluk is een overschatte emotie” vind ik wel aardig. Maar dan zonder die verdere tekst en uitleg.
Ik schaar het in de hoek “een mens wil altijd wat hij niet heeft”
Leven betekent keuzes maken.
Een carriere maken kan consequenties hebben voor de hoeveelheid tijd die je met je evt. kinderen kunt doorbrengen.
Een vriendin van me zei wel dat het voor vrouwen veel minder geaccepteerd is om EN kinderen EN carriere te hebben. Daar wordt scheef naar gekeken. Een man heeft daar minder last van.
@1: Daar hebben we allemaal wel eens of misschien wel heel vaak last van. Het wordt pas een probleem als je die twijfel combineert met een star dogmatische visie over hoe het zou moeten zijn. Daar krijg je rare kronkels van.
Heleen Mees is dan ook niet gelukkig. Liet ze laatst in interview met de VN weten.
@7: Dat is voor haar vervelend. Maar waarom Heleen Mees haar eigen ongeluk projecteert op anderen en dat vervolgens een mening noemt?
Wat kennis van statistiek, sociologie en psychologie zou haar leven waarschijnlijk helemaal overhoop gooien. Heleen Mees gebruikt alleen haar eigen persoonlijke observaties en gevoelens als argumenten voor grootse plannen over de toekomst van de maatschappij, waarbij ze vaak doet geloven dat alle vrouwen in Nederland minstens in het HBO geschoold zijn. Meestal komt ze ook nog weg met dit extrapoleren van haar persoonlijke dromen en beslommeringen, wat geen compliment is voor haar interviewers en de redacties die haar uitnodigen voor een column (NRC). Het is niet te hopen dat ze ooit een politieke functie krijgt. Gelukkig legden haar interviewers haar nu eens wat andere observaties voor, maar helaas krijgt ze veel te veel aandacht.
Statistische discrimminatie, best belangrijk!