OK, ik geef het toe: ik, en meerdere op dit blog, zijn een beetje vooringenomen, want een fan. En ja, hij is grappig en we gebruiken zijn filmpjes niet voor niks geregeld op GC. En ja, het is een online poll en die zijn maar een klein tikkie betrouwbaarder dan een peiling van Maurice de Hond. Desondanks moest ook ik een beetje gniffelen toen Jon Stewart van The Daily Show na een online poll van Time Magazine werd uitgeroepen tot meest betrouwbare nieuwsman van de VS. De concurrentie was overigens niet mis; de andere drie keuze mogelijkheden waren Katie Couric, Charlie Gibson en Brian Williams, alledrie verbonden aan grote omroepen. Katie Couric en Charlie Gibson waren bijvoorbeeld beiden interviewers van Palin in de verkiezingscampagne, waarbij ze twee keer diep door het ijs zakte.
Stewart zelf zal er waarschijnlijk niet blij mee zijn. Hij ziet het als een teken van zwakte dat hij als comediant voor veel mensen als betrouwbaarder wordt gezien dan de echte nieuwsmedia en hij heeft in het verleden veelvuldig journalisten op hun verantwoordelijkheden gewezen, met soms een onverwacht resultaat. Zo verscheen hij in oktober 2004 bij het CNN-programma Crossfire, waar hij de vloer aanveegde met gastheren Paul Begala en Tucker Carlson. Hij vond het onder andere idioot dat zij hem de les gingen lezen, terwijl zijn show overduidelijk satire is en destijds werd voorafgegaan door, in zijn woorden: “puppets making prank phone calls.” Een paar maanden na zijn verschijning werd Crossfire om onduidelijke redenen uit de lucht gehaald, maar velen menen dat het ding met Stewart behoorlijk invloed heeft gehad op die beslissing.
Ook in zijn eigen show gaat hij zeer geregeld te keer tegen de handelswijze van de ‘echte’ journalisten. Zo kastijdde hij afgelopen week nog de media voor hun ‘liefdesbrieven’ aan Gouverneur Mark Sanford:
Stewart heeft wel een punt. De media doet veel te weinig aan het checken van feiten. Er worden gasten uitgenodigd vanuit de beide kanten van het politieke spectrum, want dan is het fair and balanced, maar of één van de beide partijen wellicht uit de nek zit te kletsen, wordt niet aan de orde gesteld. Niet voor niks noemde CNN-anchor Campbell Brown, die graag met deze ’traditie’ wil breken, haar laatste show No Bias, No Bull en zei dat als één gast beweerde dat het regende, terwijl de andere vol hield dat de zon scheen, het de taak van de journalist was om naar buiten te kijken.
Ook het confronteren van politici met hun eerdere uitspraken en inconsistenties gebeurt volgens Stewart veel te weinig, maar hij vult zelf dat gat met genoegen en humoristisch resultaat in, zoals hier met Dick Cheney:
Behalve de inhoud van het debat is het vaak ook de toon die een gezonde informatieoverdracht in de weg staat. Veel van het debat in de traditionele media komt neer op twee mensen die uitgekauwde talking points naar elkaars hoofd slingeren. Als je dat vergelijkt met het onderstaand interview van Stewart met voormalig presidentskandidaat Mike Huckabee is de winst van Stewart ineens een stuk minder raar.
Reacties (6)
“Niet voor niks noemde CNN-anchor Campbell Brown, die graag met deze “traditie” wil breken, haar laatste show No Bias, No Bull en zei dat als 1 gast beweerde dat het regende, terwijl de andere vol hield dat de zon scheen, het de taak van de journalist was om naar buiten te kijken.”
Dit mis ik nou altijd in de NL journalistiek ook. En zeker ook bij verkiezingsdebatten; de 1 zegt a en de ander b en degene die dat op de meest lollige manier zegt “wint” het debat. Maar terwijl ondertussen objectief vastgesteld had kunnen worden wie er nou de waarheid spreekt komt dat niet eens aan de orde. De journalisten staan er bij en kijken er naar.
Een oorzaak is dat men objectief moet blijven als gespreksleider, en daarom weinig in het debat durft te mengen.
“objectief moet blijven als gespreksleider”?
Wat een onzin. Als iemand onzin uitkraamt is er niets subjectiefs aan als je dat aan de kaak stelt.
Mark, feiten zijn objectief, dus het benoemen ervan is dat ook. Als persoon 1 A zegt en persoon 2 B en de feiten zeggen dat het A is, dan blijft de gespreksleider objectief als de feiten zeggen dat het A is en persoon 1 het dus bij het juiste eind heeft.
Ik geef een reden aan waarom de dingen gaan zoals ze gaan, ik zeg niet dat ik het daarmee eens ben.
Volgens mij worden gespreksleiders toch wel zo “opgeleid”; een verkeersregelaar die verder weinig meedoet.
@5 inderdaad.
Daarnaast werk humor erg ontwapenend. Dat is wat Stewart mee heeft, maar hij doet het natuurlijk op een geniale manier. Ook een aanrader is zijn interview met Blair, ergens afgelopen najaar. Je proefde de onderhuidse spanning, maar het bleef netjes.
Het is duidelijk waar zijn politieke voorkeur ligt, maar hij komt ermee weg omdat hij, itt O’Reilley en Keith Olbermann iedereen in zijn waarde laat terwijl hij ze afplast. Alleen zijn ‘collega’s’ op andere networks moeten het écht ontgelden.
Overigens vind ik zijn argument dat je hem niet als journalist moet beschouwen wel een beetje flauw. Technisch gezien is het natuurlijk niet zo, maar als je wordt verkozen tot de meest betrouwbare nieuwsbron, dan heb je natuurlijk wel ergens een verantwoordelijkheid.
Maar omdat hij het met humor moet doen en rechts én links mensen aanpakt, komt hij ermee weg. En dat bedoel ik in positieve zin.
Stewart for President!