De ultraconservatieve regering in Iran gebruikt de toestand in Gaza om hervormingsgezinden in hun eigen land het zwijgen op te leggen. Zo werd eind december de krant Kargozaran gesloten wegens een artikel dat de Palestijnen onvoldoende steunde. Op nieuwjaarsdag demonstreerde een boze menigte om dezelfde reden bij het huis van nobelprijswinnares Shirin Ebadi, wier kantoren eind vorig jaar al door de autoriteiten gesloten werden.
Het lijkt allemaal te horen bij een intimidatiecampagne in de aanloop naar verkiezingen in juni. Voormalig president Mohammad Khatami heeft weliswaar nog niet officieel aangekondigd dat hij zal meedoen, maar zijn kandidatuur kan in het complexe en ondoorzichtige machtsevenwicht van Iran niet geblokkeerd worden. Khatami’s aarzeling is begrijpelijk: gekozen worden bleek de vorige keer niet zo’n kunst, maar een hervormingsprogramma doorvoeren wel. Er vielen zelfs doden onder zijn medestanders, terwijl ultraconservatieven hem het regeren onmogelijk probeerden te maken.
Andere mogelijke hervormingskandidaten zijn voormalig minister van buitenlandse zaken Abdullah Nouri en voormalig parlementsvoorzitter Mehdi Karroubi. Die laatste zou een erg goede keus zijn als de hervormers de verkiezingen willen boycotten, want hij heeft gevangen gezeten wegens belediging van ayatollah Khomeini (maar kwam vrij na tussenkomst van Karroubi). Zijn deelname zal zeker geblokkeerd worden door het gezelschap dat kandidaten screent. Na de slechte ervaringen tijdens de eerdere periode Khatami zouden de hervormers ervoor kunnen kiezen de ultraconservatieven de economische puinhoop te laten opruimen.
Iran gist namelijk steeds harder. Vorige week nog vond er een zelfmoordaanslag met een auto plaats op een politiebureau in Saravan, aan de grens met Pakistan. De westelijke provincie Khuzestan is ook het toneel van sporadisch geweld. Tel daar de hoge jeugdwerkloosheid, een toppositie op de wereldranglijst van drugsverslaafden en wijdverspreide corruptie bij op en de Verelendungstheorie is compleet.
De Wille zur Macht van de extremistische ayatollahs mag echter absoluut niet onderschat worden. Zij hebben het hele arsenaal van intimidatie tot geweld tot hun beschikking om hun wil op te leggen. Hun ondergang wordt al decennia lang voorspeld, maar gebeurd is het nog niet.
Reacties (1)
Het gist volgens mijn bronnen al meer dan 10 jaar in Iran. Veel onvrede met de levensomstandigheden. Maar toch is het al die jaren bij gisten gebleven. En ik zie de komende jaren weinig veranderen. Er heerst een bepaalde vorm van geestelijke lethargie.