De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.
Dat je op je oude roestige opoefiets weinig kans maakt om in het geel op de Champs-Elysees te eindigen mag wel duidelijk zijn. Opmerkelijker is dat de huidige, gestroomlijnde vorm van de racefiets al bestaat sinds het einde van de negentiende eeuw. Is er aan de fietsen dan niets veranderd in al die jaren? Integendeel, de racefietsen waar vandaag de dag de Tour mee gereden worden zijn uitgekiende staaltjes technisch vernuft. Hoewel wielerorganisatie UCI uitwassen zoals de ligfiets of hulpmotortjes tegenhoudt, begint de wielersport, tot ongenoegen van velen, steeds meer op Formule 1 te lijken.
Het grootste verschil tussen de huidige fietsen en die van honderd jaar geleden is toch wel het materiaal. Werden de frames van de fietsen aanvankelijk van staal en later van aluminium gemaakt, tegenwoordig zijn bijna alle frames van koolstofvezel: minstens zo sterk en het scheelt toch heel wat kilo’s die je de berg op moet rijden. Een ander onderdeel dat sinds de oerfiets heel wat ontwikkelingen heeft doorgemaakt is het stuur: van versnellingsschakelaars op het stuur en het ossenkopstuur tot aan het spaghettistuur. Vooral voor de tijdritten wordt alles uit de kast gehaald om gewicht, stijfheid en aërodynamische eigenschappen te optimaliseren.
Bij de tour-editie van dit jaar speelt de technologie onbetwistbaar ook weer een grote rol. Het grootste nieuws kwam van het kamp van Cadel Evans. Hij startte gisteren met een fiets van maar liefst één miljoen euro. Nog nooit eerder fietste er iemand in de Tour op zo’n dure fiets. Producent Ridley was twee jaar bezig met de ontwikkeling van de fastest bike in the world. Het eindproduct heeft een dubbele, gesplitste voorvork die ervoor moet zorgen dat de wind van de fiets afgebogen wordt. Ook is de fiets behandeld met speciale lak met aërodynamische eigenschappen die ervoor zouden moeten zorgen dat Evans de zege in de tijdrit niet had kunnen ontgaan.
Maar helaas voor de fietsenmakers van Ridley en Cadel Evans en zijn ploeg wist hij gisteren niet te imponeren op zijn superfiets, hij eindigde als vierde in de tijdrit. Dat moet een hele opluchting geweest zijn voor alle nostagische wiellerliefhebbers die vinden dat koersen om de renners moet gaan en niet om het materiaal. Over 15 etappes krijgt Evans nog een keer de kans om een tijdrit te winnen. Tot die tijd staat zijn dure fiets aan de ketting…
Reacties (2)
Tsja, er valt natuurlijk wel wàt te winnen met fietsen, maar eigenlijk moet je natuurlijk zoveel mogelijk versleutelen aan degene die erop zit. Stel je voor dat alle dopingtoediening ook zo openbaar was, dat wielren-nerds met elkaar weetjes over hemotocrietwaarden, cc’tjes stofje X en genconstructen uitwisselden, dan was die tour toch veel mooier?
Evans was anders toch uiterst in zijn nopjes met het resultaat, dat hem tijdwinst bracht op al zijn concurrenten voor de eindwinst.