Mijn man heeft hiv

1996 was voor mij een heel gewoon jaar, vlak voor mijn afstuderen en zonder grote liefde. De grote vragen des levens speelden, zover ik mij kan herinneren, geen grote rol.

Ook het nieuws was weinig spectaculair, in 1996, met uitzondering van de ontmaskering van Dutroux, op een hete dag in augustus. Verder werd wereldkampioen Kasparov van het bord geveegd door een computer, gingen Charles en Diana scheiden en won Bjarne Riis de Tour de France. Nederland sprak die zomer over een ?kabel?, en Guus Hiddink was onze bondscoach.
Toch is 1996 een bepalend jaar geweest in de geschiedenis van heel veel mensenlevens. Hiv, het virus dat Aids kan veroorzaken, kreeg voor het eerst een medicijn tegenover zich dat tenminste even sterk was. Doodzieke patiënten begonnen te herstellen van hun ziekte, en overleefden voor het eerst de tot dan toe dodelijk agressieve aanval van het virus.

Mijn huidige man, die ik toen nog niet kende, lag in 1996 wat je noemt ?een beetje slecht?. Besmet in 1992 ging het vanaf 1995 snel bergafwaarts met hem. Hij lag in het ziekenhuis te wachten op de aankondiging van Aids, toen de destijds voor onmogelijk gehouden cocktail op de Nederlandse medicijnmarkt kwam en hem langzaam zijn krachten teruggaf.

Eerst slikte mijn man meer dan twintig per dag. Later kreeg hij acht pillen per dag. En sinds anderhalf jaar neemt vier pillen per dag in, allemaal tijdens het avondeten. Verhalen over medicijnschema?s ken ik alleen uit het verleden, waarbij eierwekkertjes dag en nacht aangaven wanneer het tijd was voor een pil. Ook van de gruwelijke bijwerkingen van die medicijnen heb ik alleen in de eerste maanden van onze relatie nog wat gezien: de ondraaglijke hoofdpijnen, het ophoesten van zuur en de permanent pijnen in de maag.

Eigenlijk, zou je kunnen zeggen, is de ziekte van mijn man voor mij niet meer dan verhalen uit het verleden. Een verleden dat ik niet heb meegemaakt, net zo min als zijn schooltijd of de prilste jaren van zijn jeugd.

Maar zo is het niet.

Het virus mag dan in het bloed zijn gereduceerd tot niet te detecteren hoeveelheden, de last van hiv draagt mijn man nog iedere dag met zich mee. Gesprekken erover zijn altijd pijnlijk en emotioneel. Hij is doordrongen van het gevoel dat zijn lichaam een gevaarlijk virus met zich meedraagt dat hij kan doorgeven aan anderen. Zijn lichaam is daarmee zijn vijand geworden. En zijn vijand ziet hij iedere dag.

Je lichaam als vijand. Het is iets waar ik na al die jaren nog niet aan kan wennen. Er zijn toch ook veilige manieren om met andere mensen om te gaan, houd ik hem dan voor. Maar dat is voor hem onmogelijk. Fysiek contact met anderen, met mij, zelfs met zichzelf blijft een kwelling.

Toen ik, als door een stom toeval, zelf Hepatitis leek te hebben, wist ik voor het eerst een beetje wat mijn man dagelijks doormaakt. Ik voelde me vies, afstotelijk, besmettelijk. Maar met één belangrijk verschil: ik had geen Hepatitis en was dat wel zo geweest dan zou ik met medicijnen weer gezond zijn gemaakt.

Het virus van mijn man zal er altijd zijn. Tot aan zijn dood.