Gisteren hoorde ik deze radiospot tegen agressie in het verkeer. Waarom hier een post over? Dat zit zo. In plaats van dat het een rustgevende werking op mij had, triggerde de uitspraak: “he, er wonen hier ook kinderen” bij mij juist een gevoel van agressie. Als racefietser krijg ik dit namelijk vaak naar mijn hoofd geslingerd. En nee: ik scheur niet met 30+ over woonerven. Kinderen, niet aangelijnde honden, onoverzichtelijke situaties en het gas gaat er meteen af.
Toch krijg ik dan als ik tergend langzaam een groepje ouders voorbij rij, toch nog een opmerking naar mn hoofd. Of nog erger: mensen gaan pontificaal op de weg staan om je te dwingen nog meer vaart te minderen. Zo ook met honden: laatst werd me op een fietspad (?!) verweten dat ik 20km per uur reed op een plaats waar mensen hun hond onaangelijnd aan het uitlaten waren. Voor de fietsleek: twintig doe je ook gewoon op je stadsfiets.
Ik kan me er in zo verre in verplaatsen dat ik ook begrijp dat iemand op een racefiets met sportkleren aan en een snelle zonnebril op zn knar een gevoel van snelheid opwekt. Wat ik dan niet begrijp is de complete afwezigheid van enige empathie bij dezelfde mensen. Ze zien alleen een racefietser op hun vertrouwde straatje/hondenuitlaatveldje. Daarbij wordt compleet voorbij gegaan aan het feit dat het gewoon een stuk openbare weg is en er wordt niet de moeite genomen om je daadwerkelijke snelheid in te schatten.
En waarom een post over dit kleine leed? Voor mij zijn dit duidelijk voorbeelden van de
Nieuwe Truttigheid: je niet kunnen verplaatsen in een ander en meteen beginnen met een pre-emptive strike op iedereen die in je beschermde wereldje komt. En ik kom het niet alleen op de fiets tegen: steeds vaker spreken mensen me aan op zogenaamd asociaal gedrag, terwijl daar geen reden voor blijkt te zijn. Blijkbaar ben je als je geen onderdeel uitmaakt van de Grote Grijze Blanke Middenklasse bij voorbaat verdacht. Ga in een gated community wonen, als je een “ander soort mensen” niet kan uitstaan! Dit bedoel ik uitermate cynisch, al ben ik bang dat er genoeg mensen zijn die dat dolgraag zouden willen.
Ik ben benieuwd of er meer mensen met soortgelijke ervaringen zijn, of dat ik toch een losgeslagen element in onze vredige samenleving (en fietspaden) ben.
Reacties (17)
Nee, ik heb dat soort ervaringen niet. Ik ben de afgelopen 2 jaar wel een keer op het fietspad door een auto van m’n fiets gereden, en een keer van m’n fiets geschopt. Dat had echter volgens mij weinig te maken met de door jou gesignaleerde ‘Nieuwe Truttigheid’, eerder met Oude Hufterigheid.
Ik vroeg me tijdens het spotje inderdaad af wie de agressievelingen waren, degenen in de auto of degenen die de opmerkingen maakten.
Ikzelf heb het ook een aantal keer meegemaakt in het verkeer. Dan kwam het vooral door automobilisten die boos werden omdat ze dachten dat ik door rood liep/fietste (Het was gewoon voor zowel rechtsaf voor auto’s als rechtdoor voor fietsers op het ernaast liggende fietspad groen). En dan lekker dreigend dichtbij komen met je auto.
Wat vind je dan van een snelle fietser in een officieel losloopgebied. De meeste fietsers die wij op ons gemeenschappelijk paadje in ons losloopgebied tegenkomen zijn van mening dat wij dat daar niet los mogen lopen. Terwijl er notabene aan het begin/einde van deze route wordt aangegeven dat we daar mogen loslopen. Tsja; er loopt ook een fietspad doorheen,logistiek gezien niet zo handig gemaakt (helemaal mee eens).
En ja; soms lopen we dan wel eens in de weg als zo’n fietser met 20km aan komt racen. Wij zouden ook liever een apart loopgebied hebben, maar het is nu even niet anders….. met ander woorden: respecteer elkaar.
Dat geldt volgens ons voor de meeste verkeersproblemen die men heeft in Nederland.
Voor de rest zal je ons buiten deze losloopgebieden altijd aangelijnd zien en als we dan poepen ruimt ons baasje het ook nog op, zodat een ander er niet in kan trappen (ook zo’n irritatie).
20 km/uur is niet racen.
O ja, en laat je nakijken, baasje van Cira. Dit is niet geheel gezond.
@prometeus
Weet je wat het probleem is wat jij als wielrenner tegen komt?
Veel wielrenners verzieken het voor de rest.
Ter illustratie:
Als student had ik een zaterdagbaantje waarvoor ik ’s ochtends en ’s middags door een prachtig natuurgebied fietste. Hoe vaak ik toen van mijn sokken ben gereden door groepen wielrenners, dat wil je niet weten. En dan reed ik alleen en netjes aan de kant.
Het gevolg daarvan is dat ik nu automatisch wantrouwend ben tegenover groepen wielrenners. En veel mensen zullen dit hebben. Dat jij nu toevallig wel een nette wielrenner bent, tsja, ik neem liever het zekere voor het onzekere.
Zelf kom ik het tegen met mijn mountainbike. Ik heb nog geen enkele keer buiten de paden gecrost, maar iedere keer gaan alle wandelaars ervanuit dat ik degene ben die die prachtige paddestoelen stuk heeft gereden.
Het is gewoon een klassiek geval dat de hufters het weer verpesten voor de goeden.
Ik ben het met Dave eens: volgens mij is er geen sprake van betutteling, maar van oude hufterigheid: het “je fietst op mijn erf dus je moet je gedragen naar mijn regels” -principe. Ik heb het idee dat dat vaak dezelfde mensen zijn die mij met van die koffertjes op wielen ongestoord tegen de enkels aan rijden in de trein.
20 km/h? Dat is een ingehouden trappen op mijn 12 jaar oude stadsfiets.
Voor wat betreft honden. Leuke beesten maar ook in een losloopgebied is dat geen vrijkaartje om de beesten niet in de gaten te houden. Gewoon de honden opvoeden. Een fietspad is wat dat betreft vergelijkbaar met een gewone weg. Wie zijn beestje daar vrij op laat lopen mag wat mij betreft het beestje weer inleveren bij de dierenwinkel.
De meeste reacties komen van mensen die zelf gewoon niet hun eigen verantwoordelijkheid willen nemen. Nog niet zo lang geleden weer een triest voorbeeld meegemaakt. Een paar honden eigenaren die hun loslopende beesten niet in bedwang hielden toen er een paard voorbij kwam. Het meisje op het paard hield zoveel mogelijk afstand maar een paar honden er achteraan met een doffe kokosnootklap als gevolg en een ex-hondeneigenaar die de ruiter (ruitster?) het ongeval verweet. Heb je een behoorlijke plank voor je kop.
Vaak is de betutteling een verlengstuk van hufterigheid. Het is je eigen visie bij iemand anders op wille dringen.
De bond met het bloeddorstige beest als logo zie ik overingens als een club van mensen die wat van de werkelijkheid zijn vervreemd en daardoor irritant kunnen zijn.
Twintig kilometer? Dat loop ik in een uur. Buiten dat: Ik steek gewoon een vinger op en loop/rij door.
Maar ik voel met je mee, Promoteus. Alleen zijn het niet slechts nieuwe huftrutten ook de ouden kennen er wat van. Zoals de ouden huften, trutten de jongen… zei m’n oude grootmoeder altijd. Er is nog niets veranderd.
Bij mij in de straat laat iemand zijn hond stelselmatig precies voor mijn flatdeur schijten. Terwijl drie meter verderop een boom staat. Ik en mijn flatgenoten zijn al paar keer midden in de schijt gaan staan. Elke hondenbezitter in de straat is voor mij nu een verdachte. Oneerlijk, maar niet te voorkomen.
@7 ”Vaak is de betutteling een verlengstuk van hufterigheid.”
Dat is, denk ik, een mooie samenvatting. Maar waar komt dat vandaan? De tendens richting “de mondige burger”? Een opleving van grijsheid en burgerlijkheid, met afwijzing van alles dat dat niet is?
Maar ik geloof dat ik in de post iets te veel de nadruk op het fietsen en hondenbezitters heb gelegd. Volgens mij is het net zo in het verkeer, bij de kassa in de supermarkt, of waar dan ook: het is niet het gebrek aan elkaar ergens op aanspreken, maar de drang om de ander op alles aan te spreken wat men niet aanstaat, omdat men denkt dat dat dus asociaal is.
Daarom heb ik een hekel aan de “mondige burger”, maar ook aan de LVTZG omdat die menen bij voorbaat gelijk te hebben en dat ook te mogen verkondigen. Het heeft haast iets religieus.
@10: je hebt gelijk, het gaat niet alleen om hondenbezitters, maar ook om buspassagiers, filerijders etc.
Zoals met veel zaken worden de grenzen van systemen (en daarmee de werkbaarheid) bepaald door inherente adverse effects en perversiteiten. Ik denk dat de grenzen van het individualisme (wat ik persoonlijk als iets nastrevenswaardigs vind) worden bepaald door iets wat Ad Verbrugge belevingssolipsisme noemt.
Dat uit zich erin dat (sommige) individuen moraal laten gelden als iets wat primair in het eigen belang is en wordt bepaald door het verabsoluteren van individuele rechten en opvattingen, zonder om te kijken naar individuele rechten en opvattingen van anderen, omdat het eigen individu centraal staat.
Dat een hondenbezitter er gelijk in heeft dat hij met zijn hond ergens mag lopen wil nog niet zeggen dat iemand anders daar niet mag fietsen.
Kort samengevat: houd een beetje rekening met elkaar?
@TT: fatsoen moet je doen! ;)
En dat dan als categorisch imperatief
@11 Ik denk juist dat mensen te veel hun drive en wens naar gemeenschapszin te veel laten leiden door hoe hun eigen gemeenschap (“wereldje”) eruit ziet. Dus dat het individualistische er nog steeds verkapt in zit.
@13 Maar men denkt: “Fatsoen moet de ander doen (want ik doe het al).”
iK denk toch dat ik als ik die hondenbezit(s)ter in mn klauwen krijg ik meer heb aan ferm toespreken doorspekt met scheldwoorden en dreigementen dan hem/haar aanraden Kant te gaan lezen…
@10: volgens mij is het een gevolg van gebrek aan respect. Dat lijkt tegenwoordig te worden vertaald als de ander dient zich aan “onze” regels te houden. Men slaat de plank alleen vaak totaal mis omdat men alleen vanuit hun eigen positie redeneert.
Dit wordt volgens mij versterkt doordat verantwoordlijkheden weggenomen worden van plegers van ongewenst gedrag. De schuld wordt bij een ander gelegd. Om b.v. in het voorbeeld van fietsers te blijven dat een auto medeschuldig is aan een aanrijding nadat een fietser door rood gaat.
Die vermaledijde regel om de aansprakelijkheid voor fietsers te verminderen en voor automobilisten te vergroten beschermt zwakkeren. Erg rot dat automobilisten meer gedwongen worden zich verantwoordelijk te gedragen dan fietsers, terwijl de lakschade bij een auto altijd groter is.