GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers, dit kunnen stukjes zijn die we – uiteraard met toestemming – overnemen van andere weblogs, of via onze mail binnenkomen. Hieronder een stuk van Annoesjka, dat eerder op haar eigen weblog verscheen.
Noot: uniek moment. Twee gastloggers op hetzelfde moment. Dubbelpost in het kwadraat. Beide artikelen laten we staan.
Laat het duidelijk zijn: ik ben niet de grootste fan van Sarkozy. Hoewel ik wel blij ben dat hij zijn toon iets heeft gematigd sinds hij president van alle Fransen is. Socialisten in de regering opnemen, dat was een goede, slimme, stap. Dat had ik zijn voormalig rivale Royal omgekeerd niet zien doen. Maar ondanks dat, blijft ?Sarko? in mijn ogen een omhooggevallen eikel.
Toch, wie dacht dat ik opgetogen in mijn handjes klapte toen ik de aangeschoten Franse president op een G8-persconferentie zag, heeft het mis. Het is makkelijk om te zeggen: ?Kijk eens, stomme Fransen, dit is de man die jullie hebben gekozen.? Maar waarom zou ik dat doen? Sarkozy is een man die, zoals elke Fransman, is grootgebracht met moedermelk aangelengd met wijn. En Poetin is een man die, zoals elke Rus, is grootgebracht met moedermelk aangelengd met wodka. En beide mannen komen uit een land waarin het een belediging is als je niet samen drinkt. Vervolgens is het een optelsom: Sarkozy is kleiner dan Poetin en wodka is sterker dan wijn. Uitkomst: Poetin heeft Sarkozy onder de tafel gedronken. Het is alleen een beetje pijnlijk dat dat voor de hele wereld duidelijk werd.
Maar is het ?t waard om het allemaal zo op te blazen? Is het bijna 30 filmpjes waard op YouTube? So what, de man was aangeschoten. Ik vond het wel prettig om een normaal zo?n gladde goedgebekte dwergrobot nu eens te zien stuntelen. Hij was opeens menselijk toen hij bijna verlegen zijn schouders ophaalde, een beetje glimlachte, schutterige handbewegingen maakte en zei: ?alors?. Opeens was hij iemand die ik wel eens op straat in Frankrijk tegenkom. Of bij de boulangerie me vriendelijk toeknikt. Of iemand die op een landweggetje op mijn bumper hangt, terwijl ik al te hard rij. Opeens was Sarkozy… en ja, het kost me moeite om te zeggen, een echte Fransman.