Je krijgt het zomaar ? gratis en voor niets ? in de schoot geworpen, een digitaal magazine gevuld door de crème de la crème van de journalistiek in Nederland. Lees hier goed: de journalistiek in Nederland, en niet: de Nederlandse journalistiek. Want ex Ponto Magazine wordt volgeschreven door migrantenschrijvers en vluchtelingenjournalisten. En dat levert een prachtig blad op.
Eén ding: de presentatie is volkomen ruk. Ex Ponto afficheert zich als een internetmagazine, maar schotelt de lezer een ordinair PDF-je voor? Nou goed, ga daar maar liefdevol aan voorbij en draai in één keer alle 48 pagina?s uit de printer. Het is niet de techniek die telt, of de vormgeving. Het gaat om de inhoud. En die is een oase van diepgang in de hapsnap infotainmentdiarree die het internet- en tijdschriftenlandschap vandaag de dag bepaalt.
In het allereerste nummer schrijft Mariwan Kanie een uitgebreide geschiedenis van de al dan niet onafhankelijke journalistiek in Koerdistan en lezen we een triest relaas van een luie Twee Vandaag-crew in Bangladesh. Daniel Kabuto pleit in een reportage voor de invoer van kennis ten behoeve van de wederopbouw van Burundi en Mina Sadaadi vertelt over haar Iraanse medianetwerk voor vrouwen. Maar het mooist zijn nog de beschouwingen van Zrinka Paric en Antonije Zalica, over de Bosnische piramides en wat die betekenen voor de nationale trots daar. (Ja, mensen, want er is grote kans dat de oudste piramides ter wereld iets boven Sarajevo staan?)
Hoe vaak maak je dat nou nog mee in een magazine? Dat minstens de helft van de artikelen je een verrassend inzicht biedt, een nieuwe blik op de wereld? En dat nog gratis ook? ? Je gaat het bijna jammer vinden dat je er niet voor kán betalen.
Reacties (5)
Ok, over smaak valt te twisten – de vormgeving valt bij de meesten in de smaak. Dat terzijde. De reden voor de PDF-vorm: het feit dat de auteur van dit stuk een van de weinigen is die “…het bijna jammer vind(t) dat je er niet voor kán betalen.” Maar weest gerust: een online reader staat gepland.
Het voordeel van een HTML versie is dat je ernaar kunt linken, wat de impact van de artikelen (op het web) zal vergroten. De commotie over Parlando, elders op deze site, draait om precies hetzelfde punt: kunnen refereren naar specifieke onderdelen/documenten middels een link.
Idealiter maakt je productie proces het mogelijk om op basis van de artikelen zowel een makkelijk printbare PDF als wel een linkbare HTML versie te genereren.
@Think Tank: grotendeels mee eens. [Wat er nog komt is de mogelijkheid de losse PDF’s in te zien (per artikel). Dat maakt het geheel al een stuk beter linkbaar.] Maar vergeet niet: A; er is een verschil tussen een website en een (digitaal) tijdschrift en B; het budget om alles te realiseren wat je kunt bedenken moet maar net voorhanden zijn.
Die losse PDFs lossen het probleem van linken inderdaad grotendeels op. Over kosten: ik repte niet voor niets over “idealiter” ;-)
Het verbaast me wel dat grotere media (zoals Metro en De Pers) ook geen HTML versie hebben. Echt een inschattingsfout.
Ben het eens met Think Tank. Vooral op het gebied van linken, maar ook op het gebied van interactie. Want zo?n PDF is ook best ?gesloten?. Het kan zijn dat jullie het ook niet willen, maar niemand voelt zich zo uitgenodigd om op de artikelen te reageren.
Het is overigens niet kwaad bedoeld, hoor, deze kritiek op de presentatie. Wat ik me wel afvraag: is het niet net zo duur, of niet goedkoper, om een HTML versie te (laten) ontwerpen als een PDF?