Striptease op de Olympische Spelen

COLUMN - Geen idee wat ik voor zinnigs over Zomergast Andrea Maier zou moeten zeggen. Ze schijnt een wetenschappelijke superster te zijn, die baanbrekend onderzoek doet naar celveroudering. Ze gaat aldus helpen de eeuwige jeugd onder handbereik te brengen. Een slecht idee als u het mij vraagt, maar ik ben dan ook misantropisch aangelegd. Het wordt ongetwijfeld een boeiende uitzending.

Laten we het over wat anders hebben.

Of er nog wat gebeurd was op de laatste dag van de Olympische Spelen?, wilde Molovich weten. Hij had zich verloren in de donkere ogen, de van levensvreugde zingende glimlach en de blijde boodschap van Griet op de Beeck, en de collectieve galbak die Twitter heet blijkbaar gelaten voor wat ‘ie was.

Nou Max, wel eens twee worstelcoaches een striptease zien geven op een Olympische mat? Een tragikomisch moment van epische proporties, dat heb je gemist. Hier zal nog jaren na dato over gegniffeld worden.

Dat duo kwam zich natuurlijk niet zomaar uitkleden: daar ging het een en ’t ander aan vooraf, dat zult u begrijpen.

Mongolië en Oezbekistan worstelden om brons. Steppenvolken en worstelen, dat is zoiets als Nederlanders en schaatsen: een nationale folkore én iets om internationaal in uit te blinken. De laatste ronde was aangebroken, en daarmee het uur van de waarheid.

Het spande er om, want ook al stond de Mongoolse kandidaat voor met 7 punten tegen 6 van de Oezbeek, de laatste ronde is in het worstelen ook echt de laatste ronde. Bij gelijk spel geldt het laatste punt meteen ook als het beslissende punt. Het kon dus nog altijd twee kanten op vallen, een dubbeltje op z’n kant: 8-6 Mongolië wint brons; of 7-7 Oezbekistan wint brons! De verliezer krijgt niks. Ja, een knuffel met bijbehorend schouderklopje van de winnaar.

De Mongoliër was duidelijk de meerdere. Hij wist zijn tegenstander in een houdgreep op de mat te drukken, één seconde, twee, drie… Hoera! De overwinnaar stak zijn handen juichend in de lucht! 8 tegen 6! Brons was zijn rechtmatige deel! Wat had hij er hard voor geknokt! Wat een spanning! Wat een ontlading. Nu kon hij van zijn overwinning genieten en op zijn lauweren rusten. Thuis zou hij als held onthaald worden.

Daar had de beste man echter toch buiten de arbiter gerekend, die hij in zijn overwinningsroes had gepasseerd. Die liet zich echter niet buitenspel zetten, en stak pardoes een akelige spaak in de Mongoolse zegekar.

Op het moment suprême, een fractie van een seconde voordat de Mongool losliet, was de Oezbeek juist van de grond aan het komen, meende de arbiter. Het premature zegegebaar van de Mongool had zijn tegenstander de kans benomen diens ontworsteling voort te zetten en de rollen al dan niet om te draaien. Hoe dan ook had de arbiter nog niet besloten, dus wie weet wat er nog had kunnen gebeuren?

Na wat overleg met de toeziende overige scheidsrechters, werd een penalty tegen Mongolië toegekend. Punt voor de Oezbeek. Die wist daarmee het laatste punt van de wedstrijd binnen te slepen, en zodoende deze finale ronde met zeven tegen zeven punten in zijn voordeel te beslechten.

Het duurde even voordat het besef bij het Mongoolse kamp indaalde. De worstelaar zakte huilend ineen, maar beide coaches gingen full Louis van Gaal over deze deceptie!

Dit sloeg gewoon nergens op! Had hun man niet overtuigend laten zien dat hij de overwinnaar was, de betere worstelaar? Achtmaal had hij zijn tegenstander tegen de grond weten te drukken en daar te houden. Die Oezbeek had slechts zes punten gescoord en zelfs al zou de arbiter gelijk hebben, dan nog stond ‘ie op het nippertje zijn laatste partij ook te verliezen. Hem de wedstrijd cadeau geven was gewoon oneerlijk.

In sommige culturen scheurt men bij rouw ostentatief de kleren. De profeet Jesaja maakte naar verluid zijn punt door drie jaar lang naakt door de stad te lopen, in een stukje performance art avant la lettre.

Ook de Mongoolse coach begon zich pontificaal uit te kleden, terwijl hij richting camera’s en publiek wendde. Een stukje theater, waarmee hij aan de hele wereld in niet mis te verstaan Mongools kenbaar maakte hoezeer de arbitrage zojuist een schertsvertoning van de de wedstrijd gemaakt had. Zijn assistent volgde al gauw z’n voorbeeld.

Ik neem tenminste aan dat de verhoudingen zo liggen, op grond van een paar interculturele observaties die ik van ter zake kundige talking heads over de cultuur van senioriteit in diverse Aziatische landen heb meegekregen.

Nu stonden er twee Mongolen in hun onderbroek op de mat. De verslaggever van dienst vond het allemaal maar onsportief gedoe. Míjn sympathie hadden ze in ieder geval gewonnen.

Correctie: een eerdere versie vermeldde per abuis Kazachstan als opponent en winnaar brons in de halve finale worstelen (mannen vrije stijl – 65 kg). Maar dat moet natuurlijk Ikhtiyor Navruzov uit Oezbekistan zijn.

Kijk, zo wordt je als leutige stukjesschrijver ineens weer geconfronteerd met je onverbeterlijk eurocentrische blik.