ANALYSE - Toegegeven, het is toch wel een eer als een ander blogje het nodig vindt een artikel dat hier geplaatst werd zin voor zin uit te pluizen. Vooral de lachsalvo’s zijn natuurlijk vleiend.
Maar samenvattend: het eigenlijke punt van Das Kapital was – naar eigen zeggen – dus NIET te bewijzen dat de bijstandsmoeder toch wel rukkend veel geld kreeg (ondanks een eerdere schreeuwende kop die het tegengestelde deed vermoeden), maar om aan te tonen dat het nauwelijks is na te gaan hoeveel een individuele bijstandsmoeder iedere maand te besteden heeft.
Nu ja, dat is dan in ieder geval gelukt.
En verder zijn er dus inderdaad gevallen te bedenken waarin een werkende minder krijgt dan iemand in de bijstand. Maar… dan moet je dus wel uitgaan van de combinatie parttime (4 dagen) werken en minimumloon en een royale gemeente die haar vrijgevigheid strikt voorbehoudt aan uitkeringsgerechtigden.
Daarnaast kent het Nibud volgens DK het verschil tussen bruto en netto niet, en zijn we het erover eens dat de Telegraaf een baggerblad is dat het met de waarheid niet zo nauw neemt.
Lessons learned hier: de gemeentelijke toeslagen kunnen veel meer verschillen dan ik eerst veronderstelde, met name omdat de gemeente tot en met dit jaar het recht heeft de bijstandsuitkering voor alleenstaande ouders met maximaal € 272 te verhogen. Deze kennis is inmiddels verwerkt in de voorgaande stukken over dit onderwerp.
Een en ander is voor het ministerie van SZW de reden deze regeling af te schaffen en om te zetten in een regeling die voor zowel werkenden als voor niet-werkenden met kinderen geldt. Zie hier de cijfers van DK voor de oude en de nieuwe situatie, waarin ervan uitgegaan wordt dat de gemeente haar ruimte maximaal benut.
Opvallend is dat met de hervorming van deze regeling ook voordelen voor werkenden vervallen, waardoor het door de aanvullende gemeentelijke regelingen in de toekomst nog steeds mogelijk is dat iemand in de bijstand beter af is dan iemand die vier dagen werkt voor minimumloon. Vraag is dus of die ingreep van het rijk altijd wel zo goed werkt ten aanzien van de armoedeval.
Hoe dan ook, dank voor de battle jongens – tot de volgende keer. Later vanmiddag in mijn reguliere column meer over parttime werken vanuit de bijstand.
Reacties (5)
Maar geven ze daar nu toe, dat het blijkbaar wel loont om te gaan werken in verreweg de meerderheid van de gevallen? Of blijven ze steken in hun eerder gegraven loopgraaf?
Ik weet niet of je een paar tientjes of zelfs maar een paar honderd euro moet zien als “loont”.
@2, misschien moeten we ons daar ook wat meer bewust van zijn. Een paar tientjes maken uit. Het zijn een paar drankjes, vervoer naar vrienden, een avondje uit hier en daar, of bv een vereniging. Het maakt dat je zelf kunt kiezen over wat je eet (bv bioproducten of fairtrade). Of spaargeld, zodat je iets hebt voor de vervanging van een kapot apparaat of andere pech. Niet allemaal tegelijk misschien, maar het verschil (zeker gevoelsmatig) kan gigantisch zijn.
En dat geeft misschien ook wel aan hoe vervormd ons perspectief is, hoe enorm duur wonen en verblijf is, terwijl je vervolgens, als je een bepaalde drempel eenmaal over bent ineens wel allemaal keuzes hebt. En ook omdat de bandbreedte in huur zo groot is vertekent het beeld erg: de huurprijzen verschillen onderling veel meer dan die paar tientjes die het verschil kunnen maken.
Maar ook trouwens hoe gewend veel mensen zijn aan veel ruimere bestedingen, dat ze niet weten hoeveel verschil die paar tientjes kunnen maken. En hoe diep problematisch het is als mensen (vanuit hun leuke salaris) zeggen ‘voor een paar tientjes zou ik mijn bed niet uitkomen’ – vooral omdat dat zo samenhangt met het prikkelpestbeleid van uitkeringsgerechtigden.
@3: Helemaal mee eens. Daar komt bij dat er inmiddels een hele armoede-industrie op gang is gekomen. De Actions, De Bazars, de Aldi’s en al die andere naargeestige discounters veroveren het straatbeeld. In mijn stadje zie ik de kaasboeren, groenteboeren, kledingboetieken, etc. uit het winkelaanbod verdwijnen. Zelfs de Hema en de kringloopwinkel moet wijken voor deze agressief oprukkende armoede-industrie. Langdurig in armoede verkeren doet je belanden in een soort parallelle werkelijkheid van slechte smaak, slechte kwaliteit en ellenlange rijen voor de weinige kassa’s die open zijn. Er gaat een wereld van overvloed en menselijk service aan je voorbij.
Daar gaat onze beschaving op den duur aan ten gronde. In onze ‘laagste prijs’ economie wordt enorm veel menselijk talent en ervaring verspild. Dat kan niet zonder gevolgen blijven.
@1: Ze draaien er een beetje omheen en houden zich daarbij vast aan hun vergelijking met vier dagen werken, dat in sommige gevallen inderdaad ongunstiger uit kan pakken – maar dat had ik zelf in mijn eerste column ook al gemeld.
Verder vind ik het artikel en de manier waarop ze ermee omgegaan zijn ondanks de woewoebabastijl die je van ze kan verwachten op zich inhoudelijk nog vrij netjes hoor.