”Noord-Korea heeft een afzichtelijk regime. Een mensenleven is er niets waard voor de overheid. Daar heb je niets te zoeken.” (PvdA-wethouder Lodewijk Asscher)
“Door handelsbetrekkingen aan te gaan kun je het leven van de bevolking misschien enigszins verbeteren”. (VVD-raadslid Huub Verweij) (Parool)
In het Amsterdamse dorpje A. woedt een hevige discussie over een gepland bezoek van de Kamer van Koophandel aan Noord-Korea. Twintig jaar na de MAKRO-branden is er nog weinig veranderd. Dezelfde discussie, dezelfde standpunten, dezelfde verwachtingen, dezelfde excuses.
“Laten we wel wezen: RaRa had wel effect.. ..Want de dingen hebben hun prijs” aldus Margreet Simons, nu duurzaamheidsanalist bij een bank, in jaren ’80 activiste. De oude strijdmakkers van Wijnand Duyvendak peinzen er ondertussen niet over om afstand te doen van hun acties. (DePers). Terwijl we het ene verleden nog aan het verwerken zijn dient het volgende zich alweer aan. Straks hebben we in 2028 een Kamerlid dat ooit zakenlunchde met Kim Yong-il en een minister die in z’n wilde jaren baggerschepen met bestemming Pyongyang opblies?
Maar wat deed het Apartheidsregime nu werkelijk de das om? Hoeveel hebben brandstichting en slangensnijden danwel de geweldloze economische boycot daar aan bijgedragen? Over Franco-Spanje wordt beweerd dat het tourisme het land openbrak en de basis legde voor de val van de dictatuur. Maar wat kan het dictatoriale regime in Noord-Korea nu doen knappen: verdere isolatie of juist meer contacten met de buitenwereld?
Franco-Spanje, Chili, Zuid-Afrika, Argentinië, Salazar-Portugal, Ik-Ben-Woedend-Duitsland, Griekse Generaals, Freedom Fries, Total-Birma, Château Mururoa, Jaffa sinaasappels, KielekieleKoeweit u moet de groenten van Mugabe hebben…
Reacties (7)
Gedeelde belangen, zoals familierelaties, lijken me erg belangrijk. Dat verwatert echter na enkele generaties.
Isolatie lijkt me in ieder geval de verkeerde optie, vooral omdat China het regime in Pyongyang steunt. Als je een huis isoleert moet je niet de deur open laten staan.
Zojuist gezien op Pitchfork, het debuutalbum van Ra Ra Riot
De roerige jaren tachtig begonnen en werden afgesloten met een vrijwel identiek en indrukwekkend beeld.
In februari 1980 reed een tank van het nederlandse leger in op de barricades die krakers hadden opgeworpen om het kraakpand in de Amsterdamse Vondelstraat tegen ontruiming te verdedigen. Bijna 10 jaar later herhaalde de geschiedenis zich, toen het chinese Rode Leger met tanks inreed op studenten die het Tiananmen-plein in Peking bezet hielden.
Er was een verschil: waar de tanks van het Rode Leger stopten voor een student die weigerde opzij te stappen, hetgeen resulteerde in bijna komische beelden van een tank die vergeefse pogingen doet om om de man heen te rijden, reden de tanks bij de Vondelstraat door, en krakers of demonstranten die zich op straat bij de barricades bevonden, konden zich tenauwernood in veiligheid brengen door aan de kant te springen. Beide gebeurtenissen zijn op film gedocumenteerd en algemeen bekend.
Als vijftien jarige zag ik die beelden van de ontruiming van de Vondelstraat, en wat ik de rest van het decennium heb uitgevreten, bij kraakacties, ontruimingen, demonstraties, bezettingen, rellen etc was een direct gevolg van de indruk die die beelden op me gemaakt hadden.
Een overheid die dergelijk geweld tegen zijn burgers gebruikt moet later niet gaan piepen, maar lekker op de blaren gaan zitten. Meer verantwoording hoef ik van mijzelf niet af te leggen.
Die verantwoording kan mij eigenlijk niet echt boeien. De jaren tachtig heb ik slechts gedeeltelijk bewust meegemaakt, en als het na al die jaren niet gelukt is die mensen langs justitiele weg aan te pakken dan vind ik ’t nogal overdreven om daar nu dan ineens een punt over te gaan maken.
Wat ik wel een echt interessante vraag vind, is hoeveel die effect die acties nou eigenlijk gehad hebben. Als ik het goed begrepen heb hebben Duyvendak en z’n vrindjes flink succes geclaimd toen na de inbraak bij EZ de kerncentrales er uiteindelijk niet kwamen. Secretaris-Generaal George Verberg zei in zijn interview met NRC echter dat de enige reden dat de centrales er niet zijn gekomen de ramp in Tsjernobyl was. Nou heeft hij natuurlijk een reden om dat te zeggen, toch denk ik dat geen van de acties die je in het artikel noemt echt een effect hebben gehad. Ik denk dat de markt, en de bevolking zelf, de enige effectieve instrumenten voor verandering zijn.
@4: Chernobyl was al geweest toen die diefstal plaatsvond (en er op het ministerie nog lopende plannen bleken te zijn voor de bouw van kerncentrales). Dat was juist het punt. Publieke opinie en in diens kielzog volksvertegenwoordiging waren tegen, maar de minister zette in het geheim toch door. Dat is de situatie waarin Duyvendak en vrienden zich bevonden, toen ze de stukken van Economische zaken publiceerden.
Oude discussie.
Je kunt mensen alles laten doen, als je ze maar er van overtuigd dat het voor 1) god of 2) vaderland is.
Een boycot werkt prima om dat aan te moedigen.
Om de machthebbers in een land als NK, Iran of China tot inkeer te brengen: Dat gaat balleen als hun eigen volk niet meer in de propaganda gelooft (*)
Dan gaat het heel snel. Kijk maar naar de DDR en de USSR.
(*) Daarom zijn de publieke omroepen ook zo schadelijk voor de gewone burger.
@ Artikel:
Waarschijnlijk meer contacten met de buitenwereld. Maar het probleem met die stelling is dat hoewel dat wel zo kan zijn, je op dat moment de verantwoordelijkheid voor verandering bij de bevolking zelf neerlegt. Die zal zich, onder invloed van en gesteund door de internationale gemeenschap maar nog steeds zij zelf, niet langer moeten neerleggen bij repressie.
Aangezien dat (ook) een hoop doden kost is langs de zijlijn staan en roepen “kom nou, kom nou” terwijl je de machthebbers blijft financieren en valideren ondanks de eventuele goede bedoelingen toch een aantal morele overwegingen waard.
Stel je jezelf voor bij een brandend buurhuis, met je armen over elkaar en een glaasje bier in je hand je half verbrandde buurman misprijzend aankijkend terwijl je zegt “Zeg, was je vrouw daar nog niet binnen? Ga jij eens even snel terug.”