GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers, dit kunnen stukjes zijn die we (uiteraard met toestemming) overnemen van andere weblogs, of die via onze mail binnenkomen. Hieronder een stuk van Harry Zevenbergen.
Hoera, ik kwam zojuist de eerste Barack Obama scepticus tegen sinds hij tot president is verkozen. Het lijkt wel of de wereld gek is geworden. De euforische hysterie is ongekend.
Het past wel in een trend die met de dood van Lady Di is ingezet. Mensen zijn licht ontvlambaar in positieve en negatieve zin, en wanneer ze gaan, gaan ze met grote groepen dezelfde kant op. Dan huilen ze allemaal alsof Lady Di een persoonlijke vriendin was, zeggen ze allemaal wat ze denken, zonder er over na te denken en denken ze allemaal hetzelfde.
Wanneer zelfs Maarten van Rossum de beroepsscepticus zegt een traan weggepinkt te hebben, dan is het goed mis in de wereld. Als Michael Moore ‘mij’ mailt dat hij zo blij is dat er een anti-oorlog kandidaat gekozen is tot president, dan is de wereld aan het doordraaien.
Ik zal het hardop zeggen: ik heb geen traan weggepinkt, ik heb niet gejuicht. De woorden hope, believe and change klinken me niet als muziek in de oren. Want ik weet niet waar we in moeten geloven, waar we op moeten hopen en welke verandering het over gaat. Wat ik zie is een gematigd rechtse christenpoliticus en daar hebben we er zelf al genoeg van in Nederland.
Obama is een prima marketingproduct, Obama kan spreken als de beste, maar Obama bestaat niet. Niet de Obama die mensen in hun hoofd gecreëerd hebben. Obama de Messias die over water loopt, de armoede de wereld uit helpt, de ozonlaag dichtlasert, de poolkappen weer bevriest, vrede brengt in de wereld. Die Obama bestaat niet, heeft nooit bestaan en zal nooit bestaan.
De enige Obama die bestaat is de Obama die de mensen gebakken lucht verkoopt. Blijkbaar is er vraag naar gebakken lucht en in de vrije markteconomie krijgen de mensen wat de mensen denken dat ze willen.
Of de president van de Verenigde Staten nu zwart is, vrouw, homoseksueel, verstandelijk gehandicapt, lichamelijk gehandicapt, blind, doof of stom of alles tegelijk het zegt me niets. Niet als het de eerste keer is en ook niet als hij of zij de zoveelste is. Want de buitenkant kan dan wel anders zijn, maar werd ons niet altijd geleerd dat we mensen niet op de buitenkant mogen beoordelen?
Reacties (9)
Je hebt, geloof ik, iets te vaak het ’the One’-spotje van McCain gekeken…
Ik wil best geloven dat er veel mensen zijn die denken dat nu alles anders wordt, maar ik denk dat het wel duidelijk is dat Obama ontzettend grote problemen te lijf moet gaan.
Dat Obama niet de Obama is, wil ik best geloven. Veel werk wordt natuurlijk gedaan door adviseurs. Zo is ‘Bush’ ook niet Bush, maar Bush+Rove+Cheney+… Maar dat Obama dus gebakken lucht verkoopt, geloof ik niet. Natuurlijk kan hij niet alle beloftes waarmaken (welke politicus wel), maar de richting die hij aangeeft en de mensen die hij rond zich verzamelt, lijken me allen competent en iig een stuk minder wingnut dan die van de afgelopen 8jaar. Bovendien is de presidentsrace, met primaries, wel zeker een goede graadmeter voor hoe iemand als president functioneert. Lees Newsweek van deze week maar eens: dan zie je dat het niet zozeer Obama, maar het apparaat achter hem is wat draait als een trein. Maar dat apparaat stuurt hij wel aan en heeft hij mede opgezet. Obama zelf dan afdoen als ‘gebakken lucht’ vind ik niet alleen cynisch maar ook flauw en vals.
Waar ik wél een overdrijving in zie, is de bejubeling van de amerikaanse kiezer en het ‘zelfreinigend vermogen’ van de Amerikaanse democratie: Obama won de popular vote ‘maar’ met 52-46, ondanks een financiele crisis die de republikeinen vrijwel bij voorbaar kansloos maakten. Maar wat wel indrukwekkend is dat hij ook in rode of ‘naar rood leunende’ staten een meerderheid wist te verkrijgen, en dat zag je ook weer terug in de electoral vote.
Maar ik kan me iig niet vinden in het beeld dat de gastlogger schetst. En in mindere mate met het beeld dat dat beeld bij ‘iedereen’ leeft.
Ik denk dat als je zijn speeches bekijkt hij toch een gevoel van hoop op “verlossing” schept die ongerechtvaardigd is. Hij zal maar een paar van de problemen echt kunnen oplossen, terwijl hij je het gevoel geeft dat hij ze allemaal gaat oplossen. In die zin is het gebakken lucht.
Gemakkelijk om een artikel over de vermeende Obamania te schrijven. Genoeg sceptici alom vertegenwoordigd. Sommige verwachtingen zullen niet uitkomen, maar wat wil je met de media die hem in de armen sloot.
En dan kan je schrijven dat zelfs Van Rossum een traantje wegpinkte, en jij niet. Van Rossum is Amerikadeskundige en weet waarom hij dat doet. Evenals de beelden van Jesse Jackson.
Mensen leefden in een roes. Van hoop en verwachting. De meesten zijn al weer met beide benen op de grond gekomen, en weten dat de wereld zoals vanouds weer rustig doordraait. Wel of geen Obama.
“Trend…Diana”. Mensen zijn kuddedieren en lopen altijd al achter iemand aan die ze, om wat voor reden dan ook, vereren. Misschien is de “trend” wel ingezet door de Beatles?
“Als Michael Moore…mailt” zou de wereld aan het doordraaien zijn? Vraag jezelf eerst eens af hoe “Michael Moore” aan je emailadres komt. Ik heb geen mailtje gehad en vind daar dus ook geen reden in om te moeten geloven dat de wereld aan het doordraaien is.
“Wat ik zie is een gematigd rechtse christenpoliticus en daar hebben we er zelf al genoeg van in Nederland.”
We hebben ook genoeg mannen in Nederland. En vrouwen.
Obama wordt in de wereld zo hoog aangeslagen, omdat hij overkomt als “anders dan Bush”. Of Obama nou gematigd rechts en christelijk is, het is vast minder erg dan acht jaar neoconservatisme gekoppeld aan messiaans interventionisme. Denk een beetje aan hoe blij de westerse wereld was toen de gematigde Khatami in Iran aan de macht kwam.
“Obama de Messias die over water loopt, de armoede de wereld uit helpt, de ozonlaag dichtlasert, de poolkappen weer bevriest, vrede brengt in de wereld. Die Obama bestaat niet, heeft nooit bestaan en zal nooit bestaan.”
Dat zal niemand betwisten.
En over dat buitenkant/binnenkant-verhaal: gaat het er niet juist om dat het wat over de binnenkant van Amerikanen zegt dat ze het geen probleem vinden om een zwarte president te kiezen?
Ik kan me net als Teun (1) niet vinden in het beeld dat de gastlogger schetst. Het is niet veel meer dan leunstoelfenomenologie en simsalabimargumentatie, iets wat je ook wel bij die andere dichter ziet.
Ach, misschien dat hij dan voor die 53% die voor hem stemde tegen gaat vallen. Minstens zoveel kans dat hij voor de 46% die op McCain gestemd hebben enorm meevalt (want die hebben dat toch vooral gedaan op grond van voorgespiegelde doemscenario’s als een zwarte, moslim, wapenbezithater, big spender, onervarene, socialist, babykiller en wat al niet meer aan de macht komt).
Ik geloof dat iedereen hier iets te serieus leest. Ik lees het gewoon als een columnachtige reactie op sommige mensen waarbij Harry, evenals Obama geregeld in z’n speeches, kiest voor de hyperbool als stijlfiguur.
Euforische hysterie vind ik wel op zijn plaats, nu er een gekleurde president van de VS is gekozen. Voor de rest is iedereen, die ik spreek, echt wel bekend met het feit, dat in verkiezingstijd nog wel eens uitspraken worden gedaan, die na de verkiezingen niet gerealiseerd (kunnen) worden.
“Het past wel in een trend die met de dood van Lady Di is ingezet”? Die opmerking snap ik helemaal niet. Wat heeft lady Di daar nu mee te maken? Sinds 1974 heerst er bij ieder kampioenschap, waar het Nederlands elftal aan deelneemt euforische hysterie omtrent de kansen van onze jongens op het behalen van de titel. Dat was toch al enige tijd vóór de dood van lady Di. Euforische hysterie is van alle tijden en alle plaatsen en wordt gevoed door ´historische´ gebeurtenissen en een overdaad aan optimisme. Dat die gebeurtenissen later nooit alle hooggespannen verwachtingen in kunnen lossen, is gewoon een feit. Mensen houden van feestjes en hebben graag een optimistische kijk op de wereld. Niets nieuws onder de zon dus. En met lady Di heeft het al helemaal niets te maken. Misschien heeft een toenemende of toenemend aantal gevallen van dit soort hysterie wel met de voortschrijdende individualisering van de maatschappij te maken, waardoor veel mensen zich dit soort historische gebeurtenissen veel persoonlijker aan zijn gaan trekken. Het individuele drama wordt daardoor belangrijker dan de collectieve realiteit.
Oorspronkelijk had ik ook een hekel aan Obama wegens zijn messianistische, mij wat hol in de oren klinkende retoriek. Maar de kritiek daarop tijdens de strijd met de veel concrete Clinton heeft hij goed opgepakt en hij heeft veel meer concrete punten in zijn toespraken gestopt. Ik vind vooral de heldere manier waarop hij zijn belastingplan heeft gepresenteerd sterk.
ooooohh, en wat gaat deze hussein obama straks door de mand vallen!!!!