Dat wielrennen en doping nu eenmaal bij elkaar horen is iets wat zo langzamerhand algemeen geaccepteerd is. Van de slagersmiddelen die vijftig jaar geleden de norm bepaalde in het peloton tot de topmedicamenten die vandaag de dag door professionele artsen worden toegediend, wij weten dat ze gretig aftrek vinden bij de ronderenners.
De Fransen, de Duitsers, de Britten, de Spanjaarden en de Italianen… zij hebben er al decennia mee te maken. Opmerkelijk genoeg is het Fenomeen Doping aan ons kikkerlandje volledig voorbijgegaan. Natuurlijk waren er de PDM- en TVM-schandalen, maar dat werd afgedaan als een stel stoute kinderen die stiekem uit de snoeppot hadden gesnoept.
De Nederlandse troetel-Deen Michael Rasmussen veranderde alles. Voor het eerst sinds 1980 was er ‘een Nederlander’ op weg naar de eindoverwinning in de Tour de France. Na bijna dertig jaar vol mislukkingen (Rooks, Breukink, Boogerd) waren wij hard op weg de derde titel voor de neus van dat chauvinistische volk weg te kapen.
Want dat is toch de charme van die hele wedstrijd. Zeg nou niet dat wij er ook maar iets om geven wie het eerst over die heuveltjes heen is, of het snelst in zijn eentje over een stukje asfalt heen kan razen. Er kijkt toch ook geen hond naar de Giro en de Vuelta! Nee, de mogelijkheid om die Fransen in eigen land te kijk te zetten, dat is de charme van Le Tour.
Onze jongen ging ze te kijk zetten. Hoe harder het geschreeuw van Le Monde en L’Equipe, hoe meer vreugde wij er aan overhielden. Nog even, nog even en die Fransen zouden gaan jammeren als een stel Italianen. Wij waren zo dichtbij toen onze hoop nota bene door een Nederlander om zeep werd geholpen.
En waarmee? Doping! Drugs! Als er één onderwerp is waarvan dat hele croissantvretende land ons altijd de schuld geeft, is het hun drugsprobleem wel. En wat doet die De Rooij? Zeg dan dat Michael onderuit ging in de badkamer en zijn kleine teen geamputeerd moest worden, zeg dat Michael zich verschanst op zijn hotelkamer en niet meer naar buiten wil, zeg van mijn part dat ie onderweg naar een lokale hoer het ravijn in is gesodemieterd. Maar gebruik het D woord niet bij die Fransen…
Dat elke Franse renner die ooit iets bereikt heeft, van Anguetil tot Virenque, geen dag in hun leven zonder drugs hebben doorgebracht zegt dat volk namelijk niets. Dat de huidige tourwinnaar higher was dan Herman Brood op een gemiddelde zaterdagavond zal ze wel. Dit betreft een Nederlands team dat vals heeft gespeeld. Die gekke Fransen zijn zelfs bereid om de zeven zwarte jaren van Lance te vergeten dankzij dit…
Zoals de Amerikanen niet langer hun vlag op de rugzak kunnen aanbrengen als zij naar het Midden-Oosten reizen (of waar ter wereld dan ook) zal de kleur Oranje voor decennia geboycot worden in Frankrijk. Wij wisten dit! Wij hadden dit moeten voorkomen! Bijvoorbeeld door naar Bergamo te gaan om eens een hartig woordje te wisselen met onze excuus-Deen.
Erik, Theo… hoe hebben jullie hem ooit kunnen laten starten?
Reacties (4)
Ik geef toe: ik viel ook van mijn stoel toen ik hoorde dat Breukink wist over de leugens. Feitelijk is hij daarmee meer schuldig aan de situatie dan Rasmussen zelf, want Rasmussen heeft bij zijn leiding eerlijk gemeld waar hij wel was.
Mij was van het begin af aan al duidelijk, dat er veel meer aan de hand was dan een enkele leugen. Dat veroorzaakt ook al die troep en onduidelijkheid, omdat iedereen probeert het eigen straatje schoon te vegen. En als ik het artikel lees, is de onduidelijkheid nog steeds niet weg, want waarom gaat de rode draad in het artikel hier over drugs? Rasmussen is immers niet op het gebruik van verboden middelen betrapt, maar op een leugen, die hij achteraf gezien na de tour helemaal niet kon herroepen zonder meteen ook Theo, Erik en waarschijnlijk zelfs het hoofdbestuur van Rabo mee te sleuren. Je maakt mij immers niet wijs, dat Theo en Erik niet over dit geval nagedacht hebben voor de tour. En als ze er over nagedacht hebben, hebben ze geweten, dat dit een hele delicate kwestie was. En dan hebben ze dat natuurlijk ook besproken met de bestuurders van Rabo, die daar waarschijnlijk hetzelfde op hebben gereageerd als Theo op Michael: “Ga gerust je gang, maar het blijft jullie verantwoordelijkheid. Als er iets mis gaat, weten wij van niets”.
Pardon?! Noem even twee van de drie grootste tourdopingschandalen aller tijden! Voor de Fransen is Nederland gewoon dopingland nummer 1. Wel lullig natuurlijk, want we weten allemaal wel dat onze zuiderburen het hoogste dopingpromillage/inwoner hebben.
@3: Voor de coffeeshop hier enkele straten hiervandaan parkeren zeeer regelmatig van die slakkenvreters. Het zal wel te maken hebben met de taal, Frans België of Frankrijk; zodra het Franstalig wordt, moet het gehalte THC of PCP fors omhoog.
Ik zal voortaan eens opletten of ze een fietsdrager aan de auto hebben, misschien zijn het wel wielrenners.