het Saillant | Niet winnende lelijkheid huldigen?

Huldigen voor een tweede plaats, gestorven in lelijkheid? Zijn we nou helemaal gek geworden.

Het Nederlands elftal is ver gekomen op het WK en dat is knap. Als klein landje al drie keer tweede dat is een prestatie van formaat. Maar om nu te gaan huldigen is nergens voor nodig, want het allerbelangrijkste op een WK is: winnen. Geen tweede worden, zoals Andy Schleck het gisteren treffend verwoordde: “The second one is the first loser”. En dus valt er geen overwinning te vieren. Ik heb gehoopt en gebeden dat we zouden winnen, maar dat is helaas niet gelukt.

Daar komt nog bij dat men wereldwijd helemaal niet zo te spreken is over ‘ons’ Oranje. En ik ook niet. Terwijl in gans Nederland vooral euforie heerste over de prestaties, namelijk zes keer op rij winnen, heerste in het buitenland vooral verbazing en later verbijstering over de Nederlandse speelwijze. Niet alleen heeft Oranje niet gewonnen, maar volgens vele buitenlandse media heeft Oranje ook nog een behoorlijke poging gedaan om alles dat voetbal mooi maakt, kapot te maken. Nederland dat beroemd is geworden door totaalvoetbal, door het consequente sterven in schoonheid. Na de finale is Nederland berucht, zoals het Uruguay van 1950 of Italië van 1982. Met dien verstande dat die landen wel wereldkampioen werden. Als alle middelen dan geoorloofd zijn, dán moet je ook winnen.

Dus laat die huldiging maar zitten. Geef mij eerst nog eens de extase van twee jaar geleden, toen Italië van de mat werd gespeeld en Frankrijk door vlijmscherpe counter op de pijnbank werd gelegd. Daarvoor wil ik wel de deur uitkomen en juichen. Kampioen of niet.

Informatie over bezwaar maken tegen de huldiging maken hier.