@4 Ja, die uitzending brengt aan het licht dat verdachten vrij gemakkelijk tot een bekentenis te brengen zijn terwijl ze in werkelijkheid onschuldig zijn; en dat de politie liegt over informatie die ze hebben om verdachten ertoe te bewegen maar te bekennen (dan is de zaak rond); dat de politie veel te snel en te gemakkelijk denkt dat ze hun vogel te pakken hebben; en dat ze daarna ook moeilijk meer van dat spoor af te brengen zijn.
In het voorbeeld komt een studente naar het politiebureau omdat ze zich herkent in een signalement van Opsporing Verzocht. Er is een meisje met een glas in het gezicht gestoken, en de studente was die avond in de bar en voldoet aan het signalement van de dader. Ze zegt aanvankelijk niets met de zaak te maken te hebben, en van het gedoe af te willen zijn.
Brinkman houdt haar dan voor dat er camerabeelden van het incident zijn, waar zij duidelijk op te zien is. Vervolgens ‘reconstrueert’ de studente wat er kennelijk gebeurd moet zijn, daarin gecoached door de twee rechercheurs, die menen hun vogeltje te hebben gevangen. Uiteindelijk legt ze een (naar later blijkt) valse bekentenis af. Maar Brinkman loog: er waren helemaal geen camerabeelden van het incident, alleen van beelden buiten het pand.
Als dan op een later moment de vermoedelijk echte dader zich op het bureau komt melden, en uit eigen beweging een bekentenis aflegt, dan denken de agenten niet: ‘Hé, misschien zaten we er met die eerste naast’, maar sturen ze de vermoedelijk echte dader weg met het verhaal dat zij de dader reeds te pakken hebben. Die voldoet aan het signalement, heeft bekend, en de zaak is daarmee rond. En een tweede dader of eigenlijke dader past niet in het beeld.
Je hoort Brinkman nog tegen de vermoedelijke echte dader zeggen dat ze geluk heeft, dat zij de zaak zo goed uit hebben gezocht…
Terwijl ze in werkelijkheid niks hebben ‘uitgezocht’, maar naar een gewenste uitkomst toe hebben gerechercheerd, en met leugens een onschuldige tot een valse bekentenis hebben gemanipuleerd. Gewoon goed recherchewerk, vindt Brinkman zelf. Hij staat nog steeds achter het verhoor.
En daarmee komen we aan de kern van het probleem: rechercheurs/politiemensen worden kennelijk niet getraind om aan kritische reflectie te doen. Die Brinkman heeft gewoon uitgevoerd wat hem geleerd is; nou, dan heeft hij het toch goed gedaan?
@5: niet heel verwonderlijk: bij de politie wordt er gestuurd op ‘opgeloste zaken’. Dan is het belangrijker dat je een verdachte achter de tralies krijgt dan dat het de juiste verdachte is,
Er zijn dus ook mensen die beweren dat je vooral zelf moet denken en burgerlijk ongehoorzaam zijn wanneer je iets moet doen van de baas dat niet klopt.
Die Brinkman heeft gewoon uitgevoerd wat hem geleerd is; nou, dan heeft hij het toch goed gedaan?
dan nee.
#8
McLovin
@5: politie en reflectie? denk dat de gemiddelde oom agent dat woord niet eens kent….dacht dat dit soort ongein alleen in tv series en films gebeurde?
Niet het eerste voorbeeld, ongetwijfeld ook niet het laatste. Ondanks Ina Post lijkt er weinig belangstelling te zijn om dit aan te pakken en meer te gaan naar werkelijke waarheidsvinding. Dat alleen maar gepraat wordt over of het strafbaar is, ipv over of het schadelijk en totaal onwenselijk is, is bv erg tekenend.
Een paar schrijvers hebben er al uitgebreid over geschreven: P.J. van Koppen, W.A. Wagenaars, Ton Derksen. De politie laat zich makkelijk verleiden tot confirmation bias, en beinvloedt het verhoor (bewust of onbewust) door de informatie en gewenste antwoorden te voeren.
@9 In 1988 liet documentairemaker Errol Morris in The Thin Blue Line al zien hoe niet alleen politie, maar ook officieren van justitie niet op waarheidsvinding uit zijn, maar op veroordeling van de meest geschikt geachte verdachte.
Op 28 november 1976 schoot David Ray Harris een politieagent dood. Harris was een jeugddelinquent die in de week daarop tegen zijn vrienden opschepte dat hij een agent had doodgeschoten. Hij zou in 2004 worden geëxecuteerd voor een andere moord, gepleegd tijdens een kidnapping. Wat je noemt een ‘bad apple’.
Maar hoewel rechercheurs via de gestolen auto waarin Harris reed al snel bij hem uitkwamen, besloot men dat een 16-jarige knaap niet de geschikte verdachte was. Men wilde namelijk coûte que coûte de doodstraf kunnen eisen, en een 16-jarige verdachte past niet in dat plaatje.
Dus overtuigde men Harris om een ander te noemen, die dat natuurlijk maar wat graag deed. Hij had de bewuste dag doorgebracht met Randall Dale Adams; een 28-jarige man die hij de middag daarvoor had leren kennen toen hij hem een lift gaf omdat Adams’ auto pech had. Harris loog dat het Adams was geweest die achter het stuur had gezeten en had geschoten. Maar in werkelijkheid had hij Adams al eerder thuis afgezet.
Vervolgens werd alles op alles gezet om Adams te veroordelen. Hij was als 28-jarige een veel betere kandidaat voor een moord op een politieagent. Alles werd uit de kast getrokken, inclusief valse getuigenverklaringen van dubieuze figuren en een agente, om Adams maar veroordeeld te krijgen. Hetgeen ook lukte. Pas door de film van Morris kwam aan het licht wat een travestie de hele zaak was geweest, en in 1989 kwam Adams vrij.
#11
Co Stuifbergen
@10: een detail: “a travesty” is in het Nederlands “een schertsvertoning” of “een farce”.
Reacties (13)
Ik heb geen zin in het filmpje. Ongetwijfeld veel te deprimerend. Kan iemand die het wel gezien heeft misschien een korte samenvatting geven?
Brinkman beweert dat er beelden bestaan waaruit moet blijken dat zij het gedaan heeft maar die beelden bestaan niet.
Stel het is afgedwongen. Wat doet hij dan toch bij de PVV….voor de vrijheid?
Kwam ook voor in
http://www.npo.nl/de-kennis-van-nu/18-02-2015/VPWON_1236020
Met nog meer fraais van deze ongein.
@4 Ja, die uitzending brengt aan het licht dat verdachten vrij gemakkelijk tot een bekentenis te brengen zijn terwijl ze in werkelijkheid onschuldig zijn; en dat de politie liegt over informatie die ze hebben om verdachten ertoe te bewegen maar te bekennen (dan is de zaak rond); dat de politie veel te snel en te gemakkelijk denkt dat ze hun vogel te pakken hebben; en dat ze daarna ook moeilijk meer van dat spoor af te brengen zijn.
In het voorbeeld komt een studente naar het politiebureau omdat ze zich herkent in een signalement van Opsporing Verzocht. Er is een meisje met een glas in het gezicht gestoken, en de studente was die avond in de bar en voldoet aan het signalement van de dader. Ze zegt aanvankelijk niets met de zaak te maken te hebben, en van het gedoe af te willen zijn.
Brinkman houdt haar dan voor dat er camerabeelden van het incident zijn, waar zij duidelijk op te zien is. Vervolgens ‘reconstrueert’ de studente wat er kennelijk gebeurd moet zijn, daarin gecoached door de twee rechercheurs, die menen hun vogeltje te hebben gevangen. Uiteindelijk legt ze een (naar later blijkt) valse bekentenis af. Maar Brinkman loog: er waren helemaal geen camerabeelden van het incident, alleen van beelden buiten het pand.
Als dan op een later moment de vermoedelijk echte dader zich op het bureau komt melden, en uit eigen beweging een bekentenis aflegt, dan denken de agenten niet: ‘Hé, misschien zaten we er met die eerste naast’, maar sturen ze de vermoedelijk echte dader weg met het verhaal dat zij de dader reeds te pakken hebben. Die voldoet aan het signalement, heeft bekend, en de zaak is daarmee rond. En een tweede dader of eigenlijke dader past niet in het beeld.
Je hoort Brinkman nog tegen de vermoedelijke echte dader zeggen dat ze geluk heeft, dat zij de zaak zo goed uit hebben gezocht…
Terwijl ze in werkelijkheid niks hebben ‘uitgezocht’, maar naar een gewenste uitkomst toe hebben gerechercheerd, en met leugens een onschuldige tot een valse bekentenis hebben gemanipuleerd. Gewoon goed recherchewerk, vindt Brinkman zelf. Hij staat nog steeds achter het verhoor.
En daarmee komen we aan de kern van het probleem: rechercheurs/politiemensen worden kennelijk niet getraind om aan kritische reflectie te doen. Die Brinkman heeft gewoon uitgevoerd wat hem geleerd is; nou, dan heeft hij het toch goed gedaan?
@5: niet heel verwonderlijk: bij de politie wordt er gestuurd op ‘opgeloste zaken’. Dan is het belangrijker dat je een verdachte achter de tralies krijgt dan dat het de juiste verdachte is,
Er zijn dus ook mensen die beweren dat je vooral zelf moet denken en burgerlijk ongehoorzaam zijn wanneer je iets moet doen van de baas dat niet klopt.
dan nee.
@5: politie en reflectie? denk dat de gemiddelde oom agent dat woord niet eens kent….dacht dat dit soort ongein alleen in tv series en films gebeurde?
Niet het eerste voorbeeld, ongetwijfeld ook niet het laatste. Ondanks Ina Post lijkt er weinig belangstelling te zijn om dit aan te pakken en meer te gaan naar werkelijke waarheidsvinding. Dat alleen maar gepraat wordt over of het strafbaar is, ipv over of het schadelijk en totaal onwenselijk is, is bv erg tekenend.
Een paar schrijvers hebben er al uitgebreid over geschreven: P.J. van Koppen, W.A. Wagenaars, Ton Derksen. De politie laat zich makkelijk verleiden tot confirmation bias, en beinvloedt het verhoor (bewust of onbewust) door de informatie en gewenste antwoorden te voeren.
@9 In 1988 liet documentairemaker Errol Morris in The Thin Blue Line al zien hoe niet alleen politie, maar ook officieren van justitie niet op waarheidsvinding uit zijn, maar op veroordeling van de meest geschikt geachte verdachte.
Op 28 november 1976 schoot David Ray Harris een politieagent dood. Harris was een jeugddelinquent die in de week daarop tegen zijn vrienden opschepte dat hij een agent had doodgeschoten. Hij zou in 2004 worden geëxecuteerd voor een andere moord, gepleegd tijdens een kidnapping. Wat je noemt een ‘bad apple’.
Maar hoewel rechercheurs via de gestolen auto waarin Harris reed al snel bij hem uitkwamen, besloot men dat een 16-jarige knaap niet de geschikte verdachte was. Men wilde namelijk coûte que coûte de doodstraf kunnen eisen, en een 16-jarige verdachte past niet in dat plaatje.
Dus overtuigde men Harris om een ander te noemen, die dat natuurlijk maar wat graag deed. Hij had de bewuste dag doorgebracht met Randall Dale Adams; een 28-jarige man die hij de middag daarvoor had leren kennen toen hij hem een lift gaf omdat Adams’ auto pech had. Harris loog dat het Adams was geweest die achter het stuur had gezeten en had geschoten. Maar in werkelijkheid had hij Adams al eerder thuis afgezet.
Vervolgens werd alles op alles gezet om Adams te veroordelen. Hij was als 28-jarige een veel betere kandidaat voor een moord op een politieagent. Alles werd uit de kast getrokken, inclusief valse getuigenverklaringen van dubieuze figuren en een agente, om Adams maar veroordeeld te krijgen. Hetgeen ook lukte. Pas door de film van Morris kwam aan het licht wat een travestie de hele zaak was geweest, en in 1989 kwam Adams vrij.
@10: een detail: “a travesty” is in het Nederlands “een schertsvertoning” of “een farce”.
@11 Dank! Ik vond het al een ongemakkelijk anglicisme. Ik zat aan ‘a travesty of justice’ te denken. Maar ja, hoe vertaal je dat?
Ok, in zo’n situatie moet je dus zeggen: Als ik zo duidelijk op die beelden sta, laat ze dan maar eens zien.