Ik zou een second opinion aanvragen, en niet aan die dokters, die alleen een van de DSM-bijbels in de boekenkast hebben staan (en eventueel andere boeken voor de show).
#2
weerbarst
@1: klopt, het is oppassen geblazen tegenwoordig met staats inzage, gecombineerd met anti autoriteits stoornissen.
Zeer akelige ontwikkeling nu ook in de gungrabber discussie in amerika.
Moeilijk om hier iets zinnigs op te zeggen. Ik denk niet dat de hel waar die familie in leeft genoeg naar voren is gebracht in dit verhaal. Ik moet er niet aan denken dat mij zoiets zou overkomen. In de commentaren van dat artikel lees ik alleen maar gemekker over medicatie en of het een opgedrongen diagnose zou zijn geweest.
Het is net alsof die reaguurders dat artikel niet hebben gelezen. Er was in die eerste jaren geen arts of deskundige die iets zag in medicatie, laat staan een diagnose van schizofrenie. Ik vermoed dat men in de geestelijke gezondheidszorg erg afwachtend is met het stellen van ernstige diagnosen en zware medicatie.
Als ik mijn onderbuik zou laten spreken, dan zeg ik dat er bij lange na niet genoeg mensen in behandeling zijn voor hun geestelijke condities. Dat zeg ik ook op grond van wat ik om me heen zie. Raar ook, dat zodra er een gruwelijke moord, verminking of andersoortig misdrijf plaatsvind, men meteen klaar staat om de verdachte een geestesaandoening aan te praten. Dan kan het opeens wel.
#6
thallman
@5
Het dualistische, middeleeuws christelijke idee dat een kind puur is en uit zichzelf niks fout kan doen bevind zich nog in onze collectieve psyche.
De trekken bij dit kind zijn eerder psychopathisch dan schizofreen. Een constante drang om anderen pijn te doen zie je niet bij schizofrenen, hun waanbeelden zijn meestal gebaseerd op het voorkomen van lijden.
Ik kan uit eigen ervaring iets zeggen over het leven als ouder met een kind met een psychische aandoening, al gaat het in mijn geval om een heel lief kind met zeer milde problemen in vergelijking met Jani.
De vader uit het artikel is een held. Een hele grote held. De moeder ook trouwens, al komt dat niet helemaal uit de verf.
De ernst van de conditie van Jani is te vergelijken met een handicap van iemand die geen armen en benen heeft en niet kan horen maar wel kan schreeuwen, poepen en plassen. Zouden de eerste reageerder zich een seconde kunnen indenken hoe groot de hel moet zijn als je daar 24/7 over moet waken, wilt waken, je eigen kind?
Helaas zijn er nog heel veel mensen die denken dat als je niet kan zien dat iemand een been mist dat het wel aanstelleritus zal zijn.
Het is een moedig en prachtig relaas over bijzonder toegewijde mensen in vreselijke situatie. Dank voor deze link.
Reacties (10)
Ik zou een second opinion aanvragen, en niet aan die dokters, die alleen een van de DSM-bijbels in de boekenkast hebben staan (en eventueel andere boeken voor de show).
@1: klopt, het is oppassen geblazen tegenwoordig met staats inzage, gecombineerd met anti autoriteits stoornissen.
Zeer akelige ontwikkeling nu ook in de gungrabber discussie in amerika.
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARGHLLGHL!!! …
Dat gezin is wel dubbel beladen met pech, met ook nog zo’n vader.
Moeilijk om hier iets zinnigs op te zeggen. Ik denk niet dat de hel waar die familie in leeft genoeg naar voren is gebracht in dit verhaal. Ik moet er niet aan denken dat mij zoiets zou overkomen. In de commentaren van dat artikel lees ik alleen maar gemekker over medicatie en of het een opgedrongen diagnose zou zijn geweest.
Het is net alsof die reaguurders dat artikel niet hebben gelezen. Er was in die eerste jaren geen arts of deskundige die iets zag in medicatie, laat staan een diagnose van schizofrenie. Ik vermoed dat men in de geestelijke gezondheidszorg erg afwachtend is met het stellen van ernstige diagnosen en zware medicatie.
Als ik mijn onderbuik zou laten spreken, dan zeg ik dat er bij lange na niet genoeg mensen in behandeling zijn voor hun geestelijke condities. Dat zeg ik ook op grond van wat ik om me heen zie. Raar ook, dat zodra er een gruwelijke moord, verminking of andersoortig misdrijf plaatsvind, men meteen klaar staat om de verdachte een geestesaandoening aan te praten. Dan kan het opeens wel.
@5
Het dualistische, middeleeuws christelijke idee dat een kind puur is en uit zichzelf niks fout kan doen bevind zich nog in onze collectieve psyche.
De trekken bij dit kind zijn eerder psychopathisch dan schizofreen. Een constante drang om anderen pijn te doen zie je niet bij schizofrenen, hun waanbeelden zijn meestal gebaseerd op het voorkomen van lijden.
Inderdaad, @3, de reacties @1 en @2 zijn van een bedroevend laag niveau.
Ik kan uit eigen ervaring iets zeggen over het leven als ouder met een kind met een psychische aandoening, al gaat het in mijn geval om een heel lief kind met zeer milde problemen in vergelijking met Jani.
De vader uit het artikel is een held. Een hele grote held. De moeder ook trouwens, al komt dat niet helemaal uit de verf.
De ernst van de conditie van Jani is te vergelijken met een handicap van iemand die geen armen en benen heeft en niet kan horen maar wel kan schreeuwen, poepen en plassen. Zouden de eerste reageerder zich een seconde kunnen indenken hoe groot de hel moet zijn als je daar 24/7 over moet waken, wilt waken, je eigen kind?
Helaas zijn er nog heel veel mensen die denken dat als je niet kan zien dat iemand een been mist dat het wel aanstelleritus zal zijn.
Het is een moedig en prachtig relaas over bijzonder toegewijde mensen in vreselijke situatie. Dank voor deze link.
@frankw: niet kan horen, maar wel schreeuwen, poepen en plassen? Je hebt het over reaguurders, neem ik aan?
Erm, eerlijk gezegd niet Joost, maar nu je het zegt .. :)