Er wordt veel geklaagd over “werkervaringsplaatsen”. Onbetaalde arbeid, uitbuiting.
Bijvoorbeeld van een 25-jarige sociaal pedagogisch hulpverlener. Ze werkt twintig uur per week voor een vrijwilligersvergoeding en betaalt haar eigen reiskosten van 50 euro per maand.
Gewoon hier in Nederland, diep doorgedrongen in de maatschappij, overal.
Of een 24-jarige psychologe, die dagelijks diagnostisch onderzoek doet en behandelingen uitvoert bij een psychiatrische instelling – net als haar betaalde collega’s. Alleen krijgt zij nog steeds een kleine vergoeding waarvan ze niet kan rondkomen.
Dan denk je toch dat mensen met hun voeten zouden kiezen? Niet dus:
Uit angst werkloos op de bank te belanden, heeft ze ermee ingestemd haar werkervaringsplek weer te verlengen. Om diezelfde reden durven ze ook niet met hun naam in de krant: het GGZ-wereldje is klein, straks komen ze nooit meer aan een baan.
Maar gelukkig is er wetgeving die bepaalt dat dergelijk vrijwilligerswerk betaalde arbeid niet mag verdringen. Het zou immers toch vervelend zijn dat mensen met complexe psychiatrische problematiek door vrijwilligers worden behandeld?
maar dat is in de praktijk moeilijk te handhaven. „Werkgevers, scholen en politici vinden dat starters zelf beter moeten weten wat hun rechten zijn”
Gevalletje uitbuiting en gevalletje “blaming the victim”. Starters kunnen zelf wel bepalen of het goed is of niet om gratis te werken (en hun reiskosten zelf te betalen). Volgens politici. Zucht.
Reacties (3)
Dat kunnen starters zelf ook wel. Maar met dreigementen als: “werken voor je uitkering in een baan die veel erger is dan wat je nu doet, terwijl je verplicht publiekelijk aan het schandpaal genageld zult worden met “Hoe doe ik boodschappen bij de Lidl” en elke week uitgekafferd worden bij de uitkerings instantie!”, dan kiezen de meesten er toch echt voor deze uitkering niet aan te vragen en dan maar door te ploeteren.
Ook het gebruikelijke “Millenials zijn LUI! En de generatie na hun ook!” helpt goed mensen lekker neer te rammen en bang te maken. Een “N.. Nee hoor kijk ik werk.. echt waar kijk maar… echt!” reactie.
De praktijk is dat als je dan toch je nek uitsteekt om de misstanden aan de kaak te stellen als slachtoffer van deze vorm van uitbuiting de instanties niet thuisgeven…
http://demonitor.ncrv.nl/uitbuiting-starters-en-stagiairs/tipgever-het-is-gewoon-een-roulatiesysteem-de-ene-goedkope-kracht-eruit-de-andere-er-weer-in
Dan is het systeem volgens mij verrot. De politieke consensus is volgens mij wel dat dit niet zo zou moeten (in de wet staat duidelijk dat het puur om leren gaat) om goede sier te maken naar de kiezer toe, maar de praktijk is dat deze mensen bijna gratis worden ingezet voor volwaardig werk. De arbeidsinspectie geeft niet thuis, dus de zogenaamde ongewenste situatie blijft bestaan. Dan vraag je je toch af of de politiek het eigenlijk toch wel prima vindt zo.
We hebben het wel ook over een beroepsgroep met een groot aanbod aan arbeid, terwijl (er staat al, “het GGZ-wereldje is klein”) de vraag naar dit werk relatief klein is en in de afgelopen jaren door bezuinigingen op de GGZ ook nog eens fors gekrompen. Dan krijg je al snel dat de honderden nieuw opgeleide GGZ-werkers per jaar in een heel hevige concurrente met elkaar komen. En die situatie is een heel mooie voedingsbodem voor uitbuiting, zeker in combinatie met wat #1 beschrijft.