En alweer wordt de belangrijkste reden waarom mensen ervoor kiezen niet te geloven wat wetenschappers zeggen gewoon achterwege gelaten: gewoon ego. Aanvaarden wat een ander zegt houdt erkenning in van het feit dat die ander meer wist dan jij en als gemiddeld zelf-profilerend krijsend chimpanseetje heb je daar wat natuurlijke impulsen voor te overwinnen.
@ Rene, Ik denk dat dat grofweg op hetzelfde neerkomt. Als de wetenschappelijke conclusies niet overeenkomen met je reeds vooringenomen standpunt, religieuze doctrine of politieke/maatschappelijke visie, dan is je “ego” minder snel bereid die conclusies te aanvaarden.
#3
ReinoutS
Ik moest meteen denken aan deze memorabele quote van Bill Murray in Ghostbusters. :-)
#4
Rene
@2: Ik houd het op hoogstens heel erg grofweg. Het klimaat “sceptische” standpunt bijvoorbeeld heeft heel erg weinig met enige disconnect tussen een echt, eigen standpunt en het wetenschappelijke te maken maar gewoon met, voor de roedel-leiders, zelf-profilering als messias der wetendheid (zie die monckton “magic cure for all diseases” imbeciel bijvoorbeeld) en voor de volgers simpel puberaal “tegen” zijn.
Jezelf vol hangen met gouden kettingen, dure auto’s, merk-horloges of tassen of een klimaat-scepticus zijn — het is allemaal niet zo lastig te begrijpen zolang je maar in gedachten houdt dat een mens in essentie een hoop fluff rondom een voorplantingsorgaan is.
#5
Anton
Wetenschap is het stellen van vragen en zoeken naar antwoorden. In dit proces worden regelmatig nieuwe hypothese geformuleerd en de meeste naar verloop van tijd weer verworpen. Sommige hypothesen blijken wel robuust en dan is er weer een stukje nieuwe kennis bij gekomen. Er is geen enkele reden om iets te geloven omdat een wetenschapper het zegt, het gaat om verifieerbare hypothesen.
De wetenschap heeft daarnaast te leiden onder activisten die onder het mom van wetenschap politiek bedrijven met de klimaat ‘wetenschap’ als voorlopig dieptepunt.
#6
ReinoutS
De wetenschap heeft daarnaast te leiden onder activisten die onder het mom van wetenschap politiek bedrijven met de klimaat ‘wetenschap’ als voorlopig dieptepunt.
@6, De wetenschap heeft daarnaast te leiden onder activisten die onder het mom van wetenschap politiek bedrijven met de klimaat ‘wetenschap’ als voorlopig dieptepunt.
Juist de klimaatwetenschap valt zo goed onder de moderne wetenschap. Er zijn momenteel vele takken van min of meer theoretische postmoderne wetenschappen die we ook klakkeloos accepteren. Quantumfysica staat bol van nieuwe en weer verworpen hypothesen. En ondanks de keiharde aanwijzingen dat evolutie moet bestaan is nog nooit empirisch waargenomen dat een nieuwe soort zich uit een bestaande ontwikkeld heeft.
Het citaat dat ik aanhaal uit je betoog vindt zijn weerklank in andere vooringenomen groeperingen die wetenschappelijke kennis zonder meer verwerpen, zoals in strengreligieuze kring:
De wetenschap heeft daarnaast te leiden onder atheïsten die onder het mom van wetenschap politiek bedrijven met de evolutie ‘wetenschap’ als voorlopig dieptepunt.
#10
NN
Heeft iemand een idee hoe dit op te lossen? Of moeten we gewoon accepteren dat de chimpansees blijven krijsen?
#11
Baron E
Er zijn meerdere kwesties. Ten eerste is niet ieder onderzoek een wetenschappelijk onderzoek. Dat onderscheid wordt vaak vergeten.
Daarnaast moet je in de regel moeite doen als je wilt begrijpen of doorgronden wat er aan de hand is. Wanneer men de verwachting heeft dat begrip van complexe systemen verkregen kan worden door een artikeltje in de krant of een itempje op TV, zal men teleurgesteld worden.
Vervolgens kunnen, mijns inziens, velen het niet verkroppen dat twijfel het belangrijkste onderdeel van wetenschap is. Absolute waarheid of zekerheid, zo die bestaan, kunnen niet door de wetenschap geleverd worden. Je kunt een minder goed of een beter model hebben, en die weer herzien of verfijnen, maar daarmee houdt het ook op.
Ten slotte doen PR-bureaus van universiteiten veel schadelijks met overtrokken uitlatingen die klakkeloos worden overgenomen door journalisten.
@10 De suggestie in het artikel om niet uitkomsten van onderzoek, maar liever de mechanismen van wetenschap te onderwijzen, vind ik een erg goed voorstel. Niet om daarmee de krant te kunnen lezen, maar om een besef te krijgen van wat we kunnen zeggen over hoe de wereld in elkaar zit.
@9
>En ondanks de keiharde aanwijzingen dat evolutie moet bestaan is nog nooit empirisch waargenomen dat een nieuwe soort zich uit een bestaande ontwikkeld heeft.
Zeggen de moderne problemen met antibiotica je wat? Of de jaarlijkse griepepidemie? Overigens is ‘soort’ een nogal onduidelijk construct, maar (genetische) veranderingen op basis van natuurlijke selectie en genetische drift zijn toch vrij gemakkelijk waar te nemen (en dat lijkt me de essentie van evolutie, niet het ontstaan van nieuwe soorten). Dat lijkt me toch wel een keiharde aanwijzing.
#14
parallax
En ondanks de keiharde aanwijzingen dat evolutie moet bestaan is nog nooit empirisch waargenomen dat een nieuwe soort zich uit een bestaande ontwikkeld heeft.
Het is maar wat je definitie van evolutie is. Fruitvliegjes in het lab evolueren waar je bij staat.
@13, @14, Ik betwist de evolutieleer geenszins. Daarvoor is de bewijsvoering veel te sterk. Inderdaad kunnen we in de praktijk evolutie zijn gang zien gaan. Denk aan de onnoemlijke hoeveelheid hondenrassen die kunstmatig veredeld zijn. Of landbouwgewassen. Maar na decennia kruisen zijn weliswaar diverse nieuwe variëteiten ontstaan, doch nimmer nieuwe soorten: er is bijvoorbeeld nog nimmer een fruitvliegje ontwikkeld dat biologisch gezien eigenlijk geen fruitvliegje meer is (dwz zich niet meer kan reproduderen met de moedersoort).
#16
Loupe
@15:
Een aantal voorbeelden van waargenomen soortvorming wordt genoemd in hoofdstuk 5.
#17
Rene
@10:
In principe ben ik het wat dat betreft wel eens met het artikel of #11. Meer begrip van wetenschappelijke methodiek, en vrij specifiek meer begrip voor het feit dat je wetenschap vaak toch beter omschrijft als het minimaliseren van niet-weten in plaats van het maximaliseren van weten. In essentie, het doordringen van de maatschappij met het verschil tussen wetenschap en geloof en het gegeven dat niet alles weten niet betekent dat je niets weet.
Die “in principe” daarin is wel erg belangrijk echter. Het is immers niet alsof mensen die NU de achterban vormen van, zeg, totaal-idioten als Richard de Mos zich iets gelegen laten liggen aan datgene wat de samenspannende elite hen vroeger heeft wijs proberen te maken op school, voordat zij oud en dom genoeg waren om het zelf beter te weten.
Het werken op de grens van het weten vergt nu eenmaal capaciteiten die niet iedereen heeft en die, als zodanig, gekleineerd dienen te worden om dat ontbreken niet als een gebrek te ervaren. Ik denk dat er dus uiteindelijk nog heel erg lang weinig meer keus is als het maar leren leven met het krijsen.
#18
Herman
Het kan natuurlijk ook gewoon een uiting zijn van kritisch denkvermogen om onder bepaalde omstandigheden het niet met de wetenschap eens te zijn. Daar zou ook het onderscheid moeten liggen: is iemand het op een bepaald terrein met de wetenschap oneens op rationele gronden of uit aangeprate onderbuikgevoelens?
Aan de ene kant staat dan bijvoorbeeld een arts die uit ervaringen in zijn beroepspraktijk tot de overtuiging is gekomen dat een ontwikkeld vaccin niet deugt. Aan de andere kant staat de goedbedoelende, maar licht hysterische moeder, die door een verhaal in de Libelle is gaan geloven dat er iets mis is met een bepaald vaccin.
#19
Baron E
@18 Met “de wetenschap” bedoel je denk ik “het huidige paradigma”.
#20
Herman
@19 Zelf denk ik niet zo in de termen van Kuhn, maar als je met paradigma de huidige stand van zaken bedoeld dan wel ja.
Reacties (20)
En alweer wordt de belangrijkste reden waarom mensen ervoor kiezen niet te geloven wat wetenschappers zeggen gewoon achterwege gelaten: gewoon ego. Aanvaarden wat een ander zegt houdt erkenning in van het feit dat die ander meer wist dan jij en als gemiddeld zelf-profilerend krijsend chimpanseetje heb je daar wat natuurlijke impulsen voor te overwinnen.
@ Rene, Ik denk dat dat grofweg op hetzelfde neerkomt. Als de wetenschappelijke conclusies niet overeenkomen met je reeds vooringenomen standpunt, religieuze doctrine of politieke/maatschappelijke visie, dan is je “ego” minder snel bereid die conclusies te aanvaarden.
Ik moest meteen denken aan deze memorabele quote van Bill Murray in Ghostbusters. :-)
@2: Ik houd het op hoogstens heel erg grofweg. Het klimaat “sceptische” standpunt bijvoorbeeld heeft heel erg weinig met enige disconnect tussen een echt, eigen standpunt en het wetenschappelijke te maken maar gewoon met, voor de roedel-leiders, zelf-profilering als messias der wetendheid (zie die monckton “magic cure for all diseases” imbeciel bijvoorbeeld) en voor de volgers simpel puberaal “tegen” zijn.
Jezelf vol hangen met gouden kettingen, dure auto’s, merk-horloges of tassen of een klimaat-scepticus zijn — het is allemaal niet zo lastig te begrijpen zolang je maar in gedachten houdt dat een mens in essentie een hoop fluff rondom een voorplantingsorgaan is.
Wetenschap is het stellen van vragen en zoeken naar antwoorden. In dit proces worden regelmatig nieuwe hypothese geformuleerd en de meeste naar verloop van tijd weer verworpen. Sommige hypothesen blijken wel robuust en dan is er weer een stukje nieuwe kennis bij gekomen. Er is geen enkele reden om iets te geloven omdat een wetenschapper het zegt, het gaat om verifieerbare hypothesen.
De wetenschap heeft daarnaast te leiden onder activisten die onder het mom van wetenschap politiek bedrijven met de klimaat ‘wetenschap’ als voorlopig dieptepunt.
De wetenschap heeft daarnaast te leiden onder activisten die onder het mom van wetenschap politiek bedrijven met de klimaat ‘wetenschap’ als voorlopig dieptepunt.
En dat is een verfieerbare hypothese?
AH!
Nou weet ik weer waarom dit artikel me een deja vu gevoel gaf:
http://motherjones.com/politics/2011/03/denial-science-chris-mooney
@6 Nee, waarneming.
@6,
De wetenschap heeft daarnaast te leiden onder activisten die onder het mom van wetenschap politiek bedrijven met de klimaat ‘wetenschap’ als voorlopig dieptepunt.
Juist de klimaatwetenschap valt zo goed onder de moderne wetenschap. Er zijn momenteel vele takken van min of meer theoretische postmoderne wetenschappen die we ook klakkeloos accepteren. Quantumfysica staat bol van nieuwe en weer verworpen hypothesen. En ondanks de keiharde aanwijzingen dat evolutie moet bestaan is nog nooit empirisch waargenomen dat een nieuwe soort zich uit een bestaande ontwikkeld heeft.
Het citaat dat ik aanhaal uit je betoog vindt zijn weerklank in andere vooringenomen groeperingen die wetenschappelijke kennis zonder meer verwerpen, zoals in strengreligieuze kring:
De wetenschap heeft daarnaast te leiden onder atheïsten die onder het mom van wetenschap politiek bedrijven met de evolutie ‘wetenschap’ als voorlopig dieptepunt.
Heeft iemand een idee hoe dit op te lossen? Of moeten we gewoon accepteren dat de chimpansees blijven krijsen?
Er zijn meerdere kwesties. Ten eerste is niet ieder onderzoek een wetenschappelijk onderzoek. Dat onderscheid wordt vaak vergeten.
Daarnaast moet je in de regel moeite doen als je wilt begrijpen of doorgronden wat er aan de hand is. Wanneer men de verwachting heeft dat begrip van complexe systemen verkregen kan worden door een artikeltje in de krant of een itempje op TV, zal men teleurgesteld worden.
Vervolgens kunnen, mijns inziens, velen het niet verkroppen dat twijfel het belangrijkste onderdeel van wetenschap is. Absolute waarheid of zekerheid, zo die bestaan, kunnen niet door de wetenschap geleverd worden. Je kunt een minder goed of een beter model hebben, en die weer herzien of verfijnen, maar daarmee houdt het ook op.
Ten slotte doen PR-bureaus van universiteiten veel schadelijks met overtrokken uitlatingen die klakkeloos worden overgenomen door journalisten.
@10 De suggestie in het artikel om niet uitkomsten van onderzoek, maar liever de mechanismen van wetenschap te onderwijzen, vind ik een erg goed voorstel. Niet om daarmee de krant te kunnen lezen, maar om een besef te krijgen van wat we kunnen zeggen over hoe de wereld in elkaar zit.
@11:
Model dependent realism.. Leesbaar boek ook, “The Grand Design”.
@9
>En ondanks de keiharde aanwijzingen dat evolutie moet bestaan is nog nooit empirisch waargenomen dat een nieuwe soort zich uit een bestaande ontwikkeld heeft.
Zeggen de moderne problemen met antibiotica je wat? Of de jaarlijkse griepepidemie? Overigens is ‘soort’ een nogal onduidelijk construct, maar (genetische) veranderingen op basis van natuurlijke selectie en genetische drift zijn toch vrij gemakkelijk waar te nemen (en dat lijkt me de essentie van evolutie, niet het ontstaan van nieuwe soorten). Dat lijkt me toch wel een keiharde aanwijzing.
En ondanks de keiharde aanwijzingen dat evolutie moet bestaan is nog nooit empirisch waargenomen dat een nieuwe soort zich uit een bestaande ontwikkeld heeft.
Het is maar wat je definitie van evolutie is. Fruitvliegjes in het lab evolueren waar je bij staat.
@13, @14, Ik betwist de evolutieleer geenszins. Daarvoor is de bewijsvoering veel te sterk. Inderdaad kunnen we in de praktijk evolutie zijn gang zien gaan. Denk aan de onnoemlijke hoeveelheid hondenrassen die kunstmatig veredeld zijn. Of landbouwgewassen. Maar na decennia kruisen zijn weliswaar diverse nieuwe variëteiten ontstaan, doch nimmer nieuwe soorten: er is bijvoorbeeld nog nimmer een fruitvliegje ontwikkeld dat biologisch gezien eigenlijk geen fruitvliegje meer is (dwz zich niet meer kan reproduderen met de moedersoort).
@15:
Een aantal voorbeelden van waargenomen soortvorming wordt genoemd in hoofdstuk 5.
@10:
In principe ben ik het wat dat betreft wel eens met het artikel of #11. Meer begrip van wetenschappelijke methodiek, en vrij specifiek meer begrip voor het feit dat je wetenschap vaak toch beter omschrijft als het minimaliseren van niet-weten in plaats van het maximaliseren van weten. In essentie, het doordringen van de maatschappij met het verschil tussen wetenschap en geloof en het gegeven dat niet alles weten niet betekent dat je niets weet.
Die “in principe” daarin is wel erg belangrijk echter. Het is immers niet alsof mensen die NU de achterban vormen van, zeg, totaal-idioten als Richard de Mos zich iets gelegen laten liggen aan datgene wat de samenspannende elite hen vroeger heeft wijs proberen te maken op school, voordat zij oud en dom genoeg waren om het zelf beter te weten.
Het werken op de grens van het weten vergt nu eenmaal capaciteiten die niet iedereen heeft en die, als zodanig, gekleineerd dienen te worden om dat ontbreken niet als een gebrek te ervaren. Ik denk dat er dus uiteindelijk nog heel erg lang weinig meer keus is als het maar leren leven met het krijsen.
Het kan natuurlijk ook gewoon een uiting zijn van kritisch denkvermogen om onder bepaalde omstandigheden het niet met de wetenschap eens te zijn. Daar zou ook het onderscheid moeten liggen: is iemand het op een bepaald terrein met de wetenschap oneens op rationele gronden of uit aangeprate onderbuikgevoelens?
Aan de ene kant staat dan bijvoorbeeld een arts die uit ervaringen in zijn beroepspraktijk tot de overtuiging is gekomen dat een ontwikkeld vaccin niet deugt. Aan de andere kant staat de goedbedoelende, maar licht hysterische moeder, die door een verhaal in de Libelle is gaan geloven dat er iets mis is met een bepaald vaccin.
@18 Met “de wetenschap” bedoel je denk ik “het huidige paradigma”.
@19 Zelf denk ik niet zo in de termen van Kuhn, maar als je met paradigma de huidige stand van zaken bedoeld dan wel ja.