Een indrukwekkende reportage van de New York Times over de Filipijnen, waar het mensenrechten schendende beleid van president Duterte huishoudt onder drugsdealers, druggebruikers, mensen die per ongeluk op de verkeerde plek waren of gewoonweg lastig waren. En natuurlijk raakt het geweld vooral de onderkant van de samenleving.
I HAVE WORKED IN 60 COUNTRIES, covered wars in Iraq and Afghanistan, and spent much of 2014 living inside West Africa’s Ebola zone, a place gripped by fear and death. What I experienced in the Philippines felt like a new level of ruthlessness: police officers’ summarily shooting anyone suspected of dealing or even using drugs, vigilantes’ taking seriously Mr. Duterte’s call to “slaughter them all.”
Reacties (6)
Als je het stuk leest zijn veel van de slachtoffers mensen die zich hadden opgegeven voor een afkickprogramma, wat was opgezet als een soort van amnestyregeling door Duterte. Het lijkt dus niets anders te zijn geweest dan een mooie vrijwillige registratie op een dodenlijst.
En we kijken alemaal de andere kant op. En dan is het over een paar jaar “hoe heeft dit toch kunnen gebeuren”.
Ik dacht bij de titel aan Zuid-Soedan. Afschuwelijk de slachtpartijen die daar plaatsvinden. Er wordt gesproken over een genocide. Maar dat is nog niet genoeg nieuwswaardig.
Bizar en gruwelijk.
@2 Ho ho.. er is wel degelijk aandacht voor Duterte, maar als de best man Obama een klootzak noemt en zegt dat hij een nieuwe wereldorde wilt beginnen met Rusland en China dan houdt het op een gegeven moment op. Je kunt geen ijzer met handen breken, tenzij je er ongevraagd blauwhelmen naar toe wilt sturen of zo.
@2: Dat kan je beter voorleggen aan de mensen die hem hebben gekozen.