Ja, jammer: als dit allemaal waar is, geen reden om trots te zijn op Nederland. Wrang bijvoorbeeld dat de kwestie van de onschuldig veroordeelde B. volgens Wikipedia en volgens de krant nog aan Straatsburg had kunnen worden voorgelegd: “Na de beslissing van de Hoge Raad resteerde een eventuele gang naar het Europese Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg. B. was nooit officieel vrijgesproken en is [..] elders in Nederland een nieuw leven begonnen“. Immers, in Straatsburg zou de nieuwe Nederlandse rechter zeker in deze zaak met succes gewraakt kunnen worden.
Nee, wraken doet de wrakingskamer, en dat houdt in dat een rechter van een zaak gehaald wordt omdat uit zijn optreden vooringenomenheid valt te vermoeden.
Zie het Wildersproces.
Naar het Europese Hof gaan is een vorm van hoger beroep. Maar dat is wat anders dan ‘wraken’.
Wat zou hij bij het Hof kunnen bereiken? De bewijsvoering doen ze daar – en bij de Hoge Raad – niet over.
#2
NietJeZus
Waar rook is, is vuur?
#3
pedro
Wat een zuur artikeltje. Ik lees, dat deze rechter één fout heeft gemaakt, die door zijn collega rechters, het OM en de OvJ ook is gemaakt. Dit stukje in de VK komt op mij over als jaloezie.
Het lijkt wel of ik ‘Onder Professoren’ van W.F. Hermans zat te lezen.
Ik heb altijd het idee gehad dat de advocaat van Kees B de schuld van zijn client niet ter discussie heeft gesteld en van meet af aan voor tbs en een lagere vrijheidsstraf is gegaan. Met de latere bekentenis van een ander komt eea in een ander daglicht, maar waarschijnlijk twijfelde toen niemand aan de schuld van de verdachte.
Sterk artikel van Crombag. De portee ervan is niet of Silvis al dan niet een blunder heeft begaan. Het gaat erom dat de magistratuur een staat in de staat vormt, een soort van vrijmetselaarsloge.
Ja, dat heb je mooi herhaald. Dat is wat Crombach beweerd, maar daarvoor is zijn bewijsvoering uitermate zwak, want hij heeft het maar over één enkel voorbeeld. Dat je hier de stelling van Crombach nog eens herhaalt, maakt hem nog niet waar.
Ikzelf heb vanuit het artikel het vermoeden dat Crombag bevriend is met de Maastrichtse hoogleraar. Niet voor niks klinkt het artikel als een bijlage bij ‘Onder professoren’.
#4
Sjiek
Heeft de auteur ook nog argumenten die ertoe doen?
Reacties (9)
Ja, jammer: als dit allemaal waar is, geen reden om trots te zijn op Nederland. Wrang bijvoorbeeld dat de kwestie van de onschuldig veroordeelde B. volgens Wikipedia en volgens de krant nog aan Straatsburg had kunnen worden voorgelegd: “Na de beslissing van de Hoge Raad resteerde een eventuele gang naar het Europese Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg. B. was nooit officieel vrijgesproken en is [..] elders in Nederland een nieuw leven begonnen“. Immers, in Straatsburg zou de nieuwe Nederlandse rechter zeker in deze zaak met succes gewraakt kunnen worden.
Nee, wraken doet de wrakingskamer, en dat houdt in dat een rechter van een zaak gehaald wordt omdat uit zijn optreden vooringenomenheid valt te vermoeden.
Zie het Wildersproces.
Naar het Europese Hof gaan is een vorm van hoger beroep. Maar dat is wat anders dan ‘wraken’.
Wat zou hij bij het Hof kunnen bereiken? De bewijsvoering doen ze daar – en bij de Hoge Raad – niet over.
Waar rook is, is vuur?
Wat een zuur artikeltje. Ik lees, dat deze rechter één fout heeft gemaakt, die door zijn collega rechters, het OM en de OvJ ook is gemaakt. Dit stukje in de VK komt op mij over als jaloezie.
Het lijkt wel of ik ‘Onder Professoren’ van W.F. Hermans zat te lezen.
Ik heb altijd het idee gehad dat de advocaat van Kees B de schuld van zijn client niet ter discussie heeft gesteld en van meet af aan voor tbs en een lagere vrijheidsstraf is gegaan. Met de latere bekentenis van een ander komt eea in een ander daglicht, maar waarschijnlijk twijfelde toen niemand aan de schuld van de verdachte.
Sterk artikel van Crombag. De portee ervan is niet of Silvis al dan niet een blunder heeft begaan. Het gaat erom dat de magistratuur een staat in de staat vormt, een soort van vrijmetselaarsloge.
Ja, dat heb je mooi herhaald. Dat is wat Crombach beweerd, maar daarvoor is zijn bewijsvoering uitermate zwak, want hij heeft het maar over één enkel voorbeeld. Dat je hier de stelling van Crombach nog eens herhaalt, maakt hem nog niet waar.
Ikzelf heb vanuit het artikel het vermoeden dat Crombag bevriend is met de Maastrichtse hoogleraar. Niet voor niks klinkt het artikel als een bijlage bij ‘Onder professoren’.
Heeft de auteur ook nog argumenten die ertoe doen?