ANALYSE - De mens is een dier dat nogal een hoge pet opheeft van zichzelf, daarom hoor je ze vaak zeggen dat ze niet per se voor gelijke (economische) uitkomsten zijn, maar wel voor gelijke kansen.
Het klinkt op het eerste gezicht ook erg rechtvaardig:
talent × inzet = succes …
Het is dan ook een praktisch onomstreden ideaal. Het enige aspect ervan waar doorgaans onenigheid over bestaat is of en in hoeverre het al van kracht is. Economisch succesvolle mensen zijn geneigd te denken van wel, omdat het voor hun ego immers prettig is om te denken dat ze dat succes vooral aan zichzelf te danken hebben, en niet aan een voorsprong die ze bijvoorbeeld hebben opgelopen door hun afkomst of andere vormen van geluk. En economisch onsuccesvolle mensen zijn geneigd te denken van niet, omdat het voor het ego immers niet zo prettig is om te denken dat ze dit gebrek aan succes aan zichzelf te danken hebben, en schuiven het dus liever af op een achterstand die ze bijvoorbeeld hebben opgelopen door hun afkomst of andere vormen van pech.
Maar het ideaal zelf is dus onomstreden. Zowel rijk als arm (en zowel rechtsig als linksig, en iedereen daartussenin) tekent ervoor.
Dit artikel op Vox doet dat voor de verandering eens niet.
Reacties (4)
Succes kent vele vaders, de mislukking daarintegen is een wees.
Het komt erop neer dat als een ouder iets extra voor zijn/haar kind doet, (bijv. uitleggen hoe versnellingsbak werkt), het kind meer kansen heeft dan een ander kind.
Dus kunnen alleen gelijke kansen geboden worden als alle kinderen door de staat opgevoed worden.
Dan is beter, te zorgen voor een minimum-kans voor iedereen.
Dat lijkt mij een open deur.
Overigens mankeert het nog wel aan de minimum-kans voor iedereen.
Ons onderwijs is niet goed genoeg zolang ouders bijlessen betalen.
@1 Mislukking is in de praktijk vaak het kind van de ander.
@3
Ja, de schuld aan anderen geven is velen niet vreemd.
(ik heb geen kans gehad en hij wel!)