@1: en alleen als je een hele lange periode neemt. Er lijkt me best iets voor te zeggen om alleen de periode van na de tweede wereldoorlog te nemen.
#3
zmmmmmmc
Het belangrijkste nut van dit soort vergelijkingen zou het eventueel bespeuren van toekomstige problemen kunnen zijn. In dat kader kun je je afvragen in hoeverre de verhouding BNP-staatsschuld nuttig is. Mocht er zich een “probleem” voordoen dan kan het BNP waarschijnlijk vrij snel veranderen.
En dan is het wellicht interessant wat de staatsschuld per capita is. of wat we per jaar per persoon aan rente betalen. Of welk aandeel van de overheidsuitgaven rente betreft. Dat soort dingetjes.
#4
zmmmmmmc
@Cerridwen, #2 Sterker nog: alleen de periode vanaf de invoering van EMU fase 2 of fase 3 lijkt me relevant. Daarvoor hadden we allerlei andere regeltjes en mogelijkheden die grote invloed hadden op het verband tussen staatsschuld en BNP. Bovendien beperken de regels die horen bij EMU fase 3 (lees: de euro) de mogelijkheden om rente of staatsschuld aan te passen nogal.
Sterker nog, begin jaren ’90 hebben meerdere landen het EMS tijdelijk verlaten. Men noemde dat “noodgedwongen”, maar dat was natuurlijk gewoon omdat men eventjes geen last wilde hebben van voornoemde beperkingen:P
Verder kun je je afvragen wat e.e.a. nog zegt; binnen de EU hebben we nou eenmaal afgesproken de staatsschuld te reduceren tot 60% van het BNP. Dat is natuurlijk volstrekt onrealistisch, maar de zeer hoge percentages die we de vorige eeuw soms aantikten zullen we sowieso niet meer gaan tegenkomen.
De EU heeft ons allemala in hetzelfde schuitje gedwongen. En nu heeft men nog liever een permanente crisis dan dat ruzie op het schuitje….:p
In 1992 besloten we toen de rentelast op de staatsschuld op zijn top was (in relatie tot het totaal BBP) tot de 3%-norm. Tegenwoordig drukt de staatsschuld door de lage lange rente veel minder op de rijksbegroting.
bron: cijfers van FTM.
#6
bolke
Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst.
#7
pedro
Vroeger lieten we de inflatie oplopen, of devalueerden we onze munt, en schoven zo -indirect- een deel van onze schuld naar het buitenland af.
@8: voor de monetaire unie ja. Daarna kon dat niet meer. Is ook veel eerlijker. Maar toch zijn er nog voldoende mensen, die dat als oplossing zien. In de Cypriotische crisis heb ik het argument vaker voorbij zien komen.
De rentelasten zijn sinds de Maastrichtnormen substantieel gedaald. In het topjaar 1995 bedroeg de interestlast € 17,9 mld. (5,9% bbp). In 2012 was de rentelast volgens het CBS € 12,4 mld. (2,1 % bbp). De rentelast daalde dus met € 5,5 mld. zonder inflatiecorrectie. Op basis van 5,9% bbp_2012 zou de rentelast in 2012 € 35,1 mld. hebben bedragen. Dat is 2,8 keer het werkelijke cijfer voor 2012.
Ca 90% van onze staatsschuld is belegd in de pensioenreserves, waarop de staat nog een belastingclaim heeft van ca 380 mld. (2012) Daarop wordt jaarlijks zo’m 4,3% rendement gemaakt zodat we jaarlijks een kleine 4 mld. verdienen op onze staatsschuld door het verschil tussen betaalde rente en rendement. De toename van de overheidsschuld in 2013 wordt dik goedgemaakt door de toename van de belastingclaim en onze echte staatsschuld is dus ca. 8% bbp en daalt nog steeds.
Reacties (10)
Alleen als je het relateert aan het BNP.
@1: en alleen als je een hele lange periode neemt. Er lijkt me best iets voor te zeggen om alleen de periode van na de tweede wereldoorlog te nemen.
Het belangrijkste nut van dit soort vergelijkingen zou het eventueel bespeuren van toekomstige problemen kunnen zijn. In dat kader kun je je afvragen in hoeverre de verhouding BNP-staatsschuld nuttig is. Mocht er zich een “probleem” voordoen dan kan het BNP waarschijnlijk vrij snel veranderen.
En dan is het wellicht interessant wat de staatsschuld per capita is. of wat we per jaar per persoon aan rente betalen. Of welk aandeel van de overheidsuitgaven rente betreft. Dat soort dingetjes.
@Cerridwen, #2 Sterker nog: alleen de periode vanaf de invoering van EMU fase 2 of fase 3 lijkt me relevant. Daarvoor hadden we allerlei andere regeltjes en mogelijkheden die grote invloed hadden op het verband tussen staatsschuld en BNP. Bovendien beperken de regels die horen bij EMU fase 3 (lees: de euro) de mogelijkheden om rente of staatsschuld aan te passen nogal.
Sterker nog, begin jaren ’90 hebben meerdere landen het EMS tijdelijk verlaten. Men noemde dat “noodgedwongen”, maar dat was natuurlijk gewoon omdat men eventjes geen last wilde hebben van voornoemde beperkingen:P
http://nl.wikipedia.org/wiki/Economische_en_Monetaire_Unie#De_eerste_fase_van_de_EMU
Verder kun je je afvragen wat e.e.a. nog zegt; binnen de EU hebben we nou eenmaal afgesproken de staatsschuld te reduceren tot 60% van het BNP. Dat is natuurlijk volstrekt onrealistisch, maar de zeer hoge percentages die we de vorige eeuw soms aantikten zullen we sowieso niet meer gaan tegenkomen.
De EU heeft ons allemala in hetzelfde schuitje gedwongen. En nu heeft men nog liever een permanente crisis dan dat ruzie op het schuitje….:p
In 1992 besloten we toen de rentelast op de staatsschuld op zijn top was (in relatie tot het totaal BBP) tot de 3%-norm. Tegenwoordig drukt de staatsschuld door de lage lange rente veel minder op de rijksbegroting.
bron: cijfers van FTM.
Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst.
Vroeger lieten we de inflatie oplopen, of devalueerden we onze munt, en schoven zo -indirect- een deel van onze schuld naar het buitenland af.
@7 Dat vroeger was dan de jaren 60/70 want daarna was de inflatie redelijk stabiel op een rare uitschieter in 86 na.
http://www.homefinance.nl/economie/inflatie/inflatie-nederland-cpi.asp
@8: voor de monetaire unie ja. Daarna kon dat niet meer. Is ook veel eerlijker. Maar toch zijn er nog voldoende mensen, die dat als oplossing zien. In de Cypriotische crisis heb ik het argument vaker voorbij zien komen.
De rentelasten zijn sinds de Maastrichtnormen substantieel gedaald. In het topjaar 1995 bedroeg de interestlast € 17,9 mld. (5,9% bbp). In 2012 was de rentelast volgens het CBS € 12,4 mld. (2,1 % bbp). De rentelast daalde dus met € 5,5 mld. zonder inflatiecorrectie. Op basis van 5,9% bbp_2012 zou de rentelast in 2012 € 35,1 mld. hebben bedragen. Dat is 2,8 keer het werkelijke cijfer voor 2012.
Ca 90% van onze staatsschuld is belegd in de pensioenreserves, waarop de staat nog een belastingclaim heeft van ca 380 mld. (2012) Daarop wordt jaarlijks zo’m 4,3% rendement gemaakt zodat we jaarlijks een kleine 4 mld. verdienen op onze staatsschuld door het verschil tussen betaalde rente en rendement. De toename van de overheidsschuld in 2013 wordt dik goedgemaakt door de toename van de belastingclaim en onze echte staatsschuld is dus ca. 8% bbp en daalt nog steeds.