Het is al wel langer bekend dat langwerpige koolstof nanoproducten net zoals asbest kunnen leiden tot longkanker. Maar toch goed dat dit nog onder de aandacht komt.
In België heb ik in samenwerking met diverse belangenverenigingen gelobbyd voor strengere wetgeving voor nanomaterialen. De voornaamste ellende is dat er een groot kennisgat bestaat over deze materialen en dat de huidige wetgeving, zoals REACH voor chemische stoffen, ontoereikend is. Meer specifiek is er discussie over:
2) De REACH wetgeving die momenteel inadequaat is om de risico’s van nanomaterialen effectief af te dekken. Zo kunnen nanomaterialen zoals nanozilver profiteren van het feit dat zilver reeds al geregistreerd is, terwijl de eigenschappen van nanozilver enigszins anders zijn. De REACH wetgeving houdt daarbij vast een tonnage vereisten waardoor fabrikanten en importeurs pas bij bepaalde hoeveelheden van een stof, informatie moeten verstrekken aan de overheden en risicobeoordelingen moeten uitvoeren. Omdat nanomaterialen juist bij zeer lage hoeveelheden al effectief zijn, lijken de huidige tonnage-vereisten niet langer voldoende. Tot slot zijn de huidige risk-assessment methoden beschreven in REACH onvoldoende om de risico’s van nanomaterialen effectief te beoordelen. Lees deze studie voor een goed overzicht: http://www.ciel.org/Publications/Nano_Reach_Study_Feb2012.pdf
3) Een database voor nanomaterialen. Wij hebben gepleit voor een Europese database. Alle verantwoordelijken voor producten op de markt met nanomaterialen zouden deze producten moeten aanmelden bij de autoriteiten. Zolang het huidige wetgevende kader onvoldoende is om de risico’s af te dekken, is het op zijn minst belangrijk dat de overheid weet in welke producten welke nanomaterialen zitten, in het kader van ‘traceability’. Hier bestaat veel weerstand tegen en de Europese Commissie wil zo’n database voorlopig niet opzetten. Daarom worden in diverse Europese landen al initiatieven ontplooid om dit op nationaal vlak uit te voeren. Daar is de industrie uiteraard niet blij mee omdat dit voor marktverstoring zorgt tussen de Europese landen, maar ja, dan moeten ze ook maar niet lobbyen tegen een overkoepelende Europese database voor nanomaterialen. Zie ook: http://tacd.org/index2.php?option=com_docman&task=doc_view&gid=215&Itemid=40.
@Rob: Als je hier nog eens een stuk over wil schrijven dan zien we dat graag!
#4
Rob
@3 Ik wil hier best wel een artikel over schrijven hoor. Aankomende woensdag heb ik toch geen drol te doen :)
#5
Bolke
Ik dacht dat het niet om het asbest an sich gaat maar dat de asbest zo klein kan worden dat het zich in longweefsel kan ‘vastzetten’ en daar cellen kan beschadigen die dan in kanker veranderen.
Logische conclusie zou dan ook zijn dan dat andere materialen die zo klein als asbest deeltjes kunnen worden het zelfde probleem zouden kunnen veroorzaken.
Reacties (5)
*hatschoe*
Het is al wel langer bekend dat langwerpige koolstof nanoproducten net zoals asbest kunnen leiden tot longkanker. Maar toch goed dat dit nog onder de aandacht komt.
In België heb ik in samenwerking met diverse belangenverenigingen gelobbyd voor strengere wetgeving voor nanomaterialen. De voornaamste ellende is dat er een groot kennisgat bestaat over deze materialen en dat de huidige wetgeving, zoals REACH voor chemische stoffen, ontoereikend is. Meer specifiek is er discussie over:
1) De definitie. Zie bijvoorbeeld dit artikel: https://osha.europa.eu/en/news/eu-european-commission-recommendation-on-the-definition-of-nanomaterial. Als je het voorstel voor de definitie goed doorneemt dan kom je tot de conclusie dat dit niet zomaar een wetenschappelijke definitie is, maar dat het gelijk een stukje ‘risk-management’ bevat.
2) De REACH wetgeving die momenteel inadequaat is om de risico’s van nanomaterialen effectief af te dekken. Zo kunnen nanomaterialen zoals nanozilver profiteren van het feit dat zilver reeds al geregistreerd is, terwijl de eigenschappen van nanozilver enigszins anders zijn. De REACH wetgeving houdt daarbij vast een tonnage vereisten waardoor fabrikanten en importeurs pas bij bepaalde hoeveelheden van een stof, informatie moeten verstrekken aan de overheden en risicobeoordelingen moeten uitvoeren. Omdat nanomaterialen juist bij zeer lage hoeveelheden al effectief zijn, lijken de huidige tonnage-vereisten niet langer voldoende. Tot slot zijn de huidige risk-assessment methoden beschreven in REACH onvoldoende om de risico’s van nanomaterialen effectief te beoordelen. Lees deze studie voor een goed overzicht: http://www.ciel.org/Publications/Nano_Reach_Study_Feb2012.pdf
3) Een database voor nanomaterialen. Wij hebben gepleit voor een Europese database. Alle verantwoordelijken voor producten op de markt met nanomaterialen zouden deze producten moeten aanmelden bij de autoriteiten. Zolang het huidige wetgevende kader onvoldoende is om de risico’s af te dekken, is het op zijn minst belangrijk dat de overheid weet in welke producten welke nanomaterialen zitten, in het kader van ‘traceability’. Hier bestaat veel weerstand tegen en de Europese Commissie wil zo’n database voorlopig niet opzetten. Daarom worden in diverse Europese landen al initiatieven ontplooid om dit op nationaal vlak uit te voeren. Daar is de industrie uiteraard niet blij mee omdat dit voor marktverstoring zorgt tussen de Europese landen, maar ja, dan moeten ze ook maar niet lobbyen tegen een overkoepelende Europese database voor nanomaterialen. Zie ook: http://tacd.org/index2.php?option=com_docman&task=doc_view&gid=215&Itemid=40.
Meer informatie over de huidige positie van de EC vind je hier: http://ec.europa.eu/nanotechnology/policies_en.html. Een korte gezamenlijke reactie van maatschappelijke belangenorganisaties op de recentste voornemens van de EC vind je hier: http://www.anec.eu/attachments/ANEC-ML-2012-0187.pdf.
@Rob: Als je hier nog eens een stuk over wil schrijven dan zien we dat graag!
@3 Ik wil hier best wel een artikel over schrijven hoor. Aankomende woensdag heb ik toch geen drol te doen :)
Ik dacht dat het niet om het asbest an sich gaat maar dat de asbest zo klein kan worden dat het zich in longweefsel kan ‘vastzetten’ en daar cellen kan beschadigen die dan in kanker veranderen.
Logische conclusie zou dan ook zijn dan dat andere materialen die zo klein als asbest deeltjes kunnen worden het zelfde probleem zouden kunnen veroorzaken.