De eerste keer dat ik Micha Wertheim zag, was jaren geleden in Toomler. Ik dacht toen nog, dat wordt nooit wat met die jongen. Theater De Oranjerie heeft nu in elk geval een reden om ‘m nooit meer te boeken.
De eerste keer dat ik Micha Wertheim zag, was jaren geleden in Toomler. Ik dacht toen nog, dat wordt nooit wat met die jongen. Theater De Oranjerie heeft nu in elk geval een reden om ‘m nooit meer te boeken.
Reacties (11)
Pff, al die jaartallen van de Engelse oorlogen. Dan nog liever de citroenzuurcyclus stampen.
Ja, dat vond ik ook al… Die gast heeft totaal geen humor. Een beetje over geschiedenis van gehandicapten hebben.
“Hoeveel mensen kwamen er gehandicapt uit de eerste engelse oorlog?”
“Geen! Ze zagen er geen been in!”
*tjirp tjirp tjirp tjirp*
Dan te bedenken dat ik ook nog een aantal lastige dingen op het werk moet doen, vandaag :/
@3 – Wees blij dat je wat doet dat mensen meer op prijs stellen dan wat Wertheim doet.
@4: De katholieke kerk denkt daar anders over.
Al ter biecht gegaan, Martijn?
Biechten is een paapse verwringing van het geloof. Alleen door Gods genade is verlossing mogelijk.
@2
Als dat serieus een grap van hem is en hij kan zn brood verdienen met die crap, word ik ook cabaretier.
“Zag van de week nog een bordje in het crematorium. Maximaal 350 bezoekers toegestaan in de aula, op last van de brandweer.”
@7: Nee. Da’s geen grap van hem.
Kijk, Theo Maassen kijkt er toch wat zakelijker naar. En ik denk dat Maassen gelijk heeft. Ontstellend laf van een theaterprogrammeur om een zelf geboekte cabaretier af te vallen wanneer een serie grappen een keer verkeerd valt.
@9: Je kan ook Vincent Bijlo in deze kwestie quoten: ?Het gaat soms alleen nog maar om de harde grappen, zodat de maker zich daarna op de borst kan slaan omdat hij zo nietsontziend heeft durven zijn. Harde grappen kunnen best, maar het moet binnen een kader zijn, een doel hebben. Dat mis ik wel eens.?
Dan wordt het (mits de grappen ‘geen doel hadden’) ineens niet zo vreemd wat de theater programmeur in deze kwestie vindt..
Maassen en co komen meer op voor het beroep van cabaretier in het algemeen. ‘Een beroepsrisico’ noemt hij het dan ook. En als ik de wereld ‘met zijn pet op’ bekijk, snap ik wel waarom Maassen (en co) dat vindt.
Waarom zou zo’n theaterprogrammeur achteraf niet kunnen en mogen concluderen dat hij een fout heeft gemaakt?
Een paar grapjes ten opzicht van (een deel van) het publiek moet kunnen. Daar houd je als bezoeker ook rekening mee.
Maar een cabaretier moet daarin een balans vinden en aanvoelen wanneer hij te ver gaat. Als het publiek wegloopt dan is dat een teken dat hij het niet helemaal netjes heeft aangepakt.