… maar of dit nu boven het niveau uitkomt van ‘Je kunt niet bewijzen dat het niet zo is!’ en ‘Miljarden mensen voelen het zo, dus is het rationeel gerechtvaardigd om het voor waar te houden!’, is maar de vraag.
Opvallend, want deze prins is hoogleraar in de islamitische filosofie, met academische graden in de theologie aan de universiteiten van al-Azhar en Cambridge.
En toen kwam er een knorrige grijze olifant met een lange snuit, en die blies al die theologische hersenspinsels als een nachtkaars uit.
Reacties (10)
Zucht… Weer een gelovige die het niet helemaal begrijpt.
tl;dr
Zijn “blue whale” argument is geleend van Neil Tyson, vermoedelijk omdat Dawkins dit heeft gebruikt in het televisieprogramma waar hij naar refereert.
“Life doesn’t exist anywhere but earth? That’s like taking a cup of ocean water and saying there aren’t any whales in the ocean.”
De kern van dit argument is dat het universum heel groot is en we maar een heel klein deel goed genoeg kunnen bestuderen om intelligent leven te ontdekken. In de context van theologie slaat het argument echter nergens op, want de heilige boeken schrijven voor dat god op vele manieren invloed heeft op ons dagelijks leven. Waarom zien we die invloed dan niet?
De rest van zijn verhaal is relionzin samen te vatten als: “Het bewijs voor god is in de heilige boeken en dat mensen in hem geloven”
Voor religieuze clubs dient de omvang (en de leeftijd) van de wereld altijd als zo klein mogelijk te worden voorgesteld, zodat domme mensen het ook kunnen begrijpen. Werkt altijd.
Ah heilige ratio, de nieuwe godheid. Dawkins is iemand die gelooft in waarheid, in bewijs en in wetenschap. En zo ook wij, deze westerlingen die machtig zijn geworden in wetenschap en zo de wereld beheersen. Natuurlijk wint wetenschap het van God. Zeker als God een oude bebaarde man is die op een wolk zit en slechte mensen naar de hel stuurt, en goede mensen naast hem op de wolk neerzet. Hoe makkelijk is dat verhaal wel niet om niet te geloven, hoe dom zijn zij die dat wel doen..
God, zoals deze prins aangeeft, is van het Hart en voorbij woorden. Wat zegt dat? Het is niet mystiek, of mysterieus anders dan dat God niet gekend kan worden. Dat God ondefinieerbaar is, en zo oneindig, maar uiteindelijk simpelweg niets is. Dat is de definitie van ons bestaan, de ultieme dualiteit. God is geen entiteit, zoals de moderne christenen u willen doen laten geloven, God is hetgeen wat meer is dan de delen van het geheel. Of zo zeggen een boel verschillende religies, die niet zo heel veel media-aandacht krijgen omdat uit hun naam geen wandaden worden gepleegd.
Maar God als entiteit, geloof als geschrift in plaats van als filosofie, dat zijn doelwitten die boeken verkopen. Vraag maar aan Dawkins, de hufter, hem daar, de voorzitter van de atheïstische circle jerk. Natuurlijk maken die 85% van gelovigen die in het artikel aangegeven worden het er natuurlijk niet makkelijker op, maar laat de verlichte mens nou eens beter zijn en niet met het kinderverhaaltje meepraten..
@5 – Ik zag vandaag een tweetal youtube-filmpjes van Alan Watts, die over de dood en het Niets filosofeerde.
Volgens hem was het Niets de oorsprong en de beëindiging van al wat is, ontsluit ons eigen Erzijn (om er maar een Heidegger-term in te gooien) ons vanuit het Niets, vindt ons waarnemen plaats in de ruimte van het Niets, zijn wijzelf (dwz., dat wat aan ons bewustzijn voorafgaat en wat het mogelijk maakt) Niets; waarbij het Niets niet opgevat moet worden als een leeg vel papier maar als een opening, een scheur die zich vormt.
De enige manier waarop ik dat kon begrijpen was door een boek te pakken, en dat open te laten vallen en de ruimte die ontstond tussen de twee daardoor zichtbaar wordende pagina’s vol tekst te verbeelden een werkelijk bestaande leemte. Die ruimte tussen die openvallende pagina’s (het niets) maakt het lezen van de tekst (de inhoud) mogelijk.
Dat is de enige metafoor die me zo snel voor de geest kwam/komt om te verwijzen naar wat Watt volgens mij probeert aan te duiden met het Niets, en in diezelfde sfeer begrijp ik jouw opmerking evenzo.
De enige vraag die daarbij, bij mij opkomt is: waarom zou je dat God noemen? Wat méér zeg je daarmee dan dat je nog niet zegt met de metafoor die ik zojuist gebruikt heb, of met andere metaforen. Wat voegt de term ‘God’ in dit verband toe?
Ik weet niet goed wat ik hiermee aan moet.
Een hek is ook het ‘meer’ dan de delen van het geheel. In ieder geval in perceptuele zin.
Dit perceptuele geheel ‘hek’ bestaat namelijk uit een aantal individuele planken, die op een bepaalde manier zijn gearrangeerd, of een vlechtwerk van individuele draden, dat op een bepaalde manier wordt bijeengehouden, wellicht in combinatie met een geplande functie (die dan ook deel uitmaakt van de som die gezamenlijk tot het ‘hek’ leidt).
Maar ik noem een ‘hek’ desondanks niet ‘God’. En jij ook niet, vermoed ik zo. Dus waar hebben we het precies over?
Ene Fransman schreef een boek getiteld ‘Het ongeloof in de 16e eeuw’, ik vertaal het maar, kennis van het frans is dun gezaaid.
Ik was verbaasd dat er toen al ongeloof was, en las het boek.
Het boek was heel anders dan ik dacht, de schrijver legt overtuigend uit dat in de 16e eeuw in Europa ongeloof ondenkbaar was.
Zo lijkt me dat in de Islamitische wereld (openlijk) ongeloof er ook (nog) niet kan zijn.
Niets bijzonders, dus, ons ongeloof begon ook pas in de late 19e eeuw.
Rond 1960 liet de criminele pedofielenorganisatie nog foldertjes drukken met godsbewijzen.
De verschillen tussen ons en de Islam zijn niet groot, geen wonder, Allah ontleende z’n inspiratie aan Jahweh en Jezus.
De Islamitische homohaat is van christelijke oorsprong, de baas van de genoemde criminele organisatie bevestigde het net nog.
@7: Je hebt kennelijk nog niets van holisme begrepen.
@Prediker,
Wat is dat hek anders dan jij ervan maakt? Waarom is dat hek niet de planken, de draden, het hout? Wat zorgt ervoor dat het geen zwermende wolk atomen is, maar een ‘hek’? Wie anders dan wij, en onze interpretatie en definitie van de wereld? In de kwantummechanica zijn ze er al een tijdje achter, maar anderen liepen nog zo’n 2000 jaar voor: de observatie is de oorzaak van het gevolg. Iets is pas `iets`, wanneer wij het dat maken, dat is creatie, dat is schepping, en dat is uiteindelijk – God. Hetgeen dat zichzelf verklaart (Bijbels: “Ik ben wie ik ben”), hetgeen dat meer is dan de delen van het geheel. En uiteindelijk, dus alleen maar niets.
En ook dat is maar een onvolledige benadering, een beschrijving van een proces waarin je de beperkingen van woorden begint te zien, en merkt dat er iets achter ligt wat je nooit zult kunnen beschrijven. De voorlopers van de hedendaagse Indiërs speelden vroeger een debatspel, waarin ze een filosofisch onderwerp discussieerden. Zo’n spel ging uren, dagen lang door, totdat de één de ander volledig zonder woorden had gelaten, totdat ze zo diep en ver waren ingegraven dat woorden niet meer toereikend waren om iets te beschrijven. Op dat moment, voelden ze `God`.
En waarom zou je dit idee, dit concept, nog God noemen? Omdat het een naam nodig heeft, op z’n minst. En omdat dit ooit (pre ~300 NC) hetgeen was dat God was, ook voor ons Europeanen. En die term moet terug, religie en God zijn gekaapt door het Newtoniaanse ideaal waarin we nog leven als maatschappij, dat alles te verklaren valt en dat absolute waarheid kan bestaan als je maar goed genoeg zoekt, maar voldoende weet. En in zo’n wereld, wat is God anders dan een entiteit? Een ding.. een `iets`?
Iedereen kent het verhaal van het gouden kalf, christenen voorop, maar wat is onze moderne God nu anders dan een gouden kalf? Dan een wezen, een entiteit, een `iets`, omkaderd, omrandt en de dood in gedefinieerd. De kinderlijke letterlijkheid van de tekst ‘Beeld God niet af’ vs de daadwerkelijke boodschap ‘Schrijf God geen eigenschappen toe’ gaat verloren aan de christenen. En de verlichte atheïst doet vrolijk met ze mee daarin, want het is veel makkelijker om ze uit te lachen voor hun kinderlijkheid, dan daadwerkelijk na te denken. Veel makkelijker om niets te zien waar niets is, in plaats van op zoek te gaan in die leegte naar iets.. naar ‘God’.