Het is crisis, dat geef ik graag toe. Niet op financieel gebied. Het is een morele crisis die ons in een egoïstische greep houdt. Die onze empathie stukmaakt en in klassen doet denken. Die ons opdeelt in wij tegen zij waardoor ‘wij ons echt niet verantwoordelijk voelen voor hen, hoor’. En die het vervolgens compleet normaal vinden dat iedereen zijn plan maar moet trekken.
Annelies Verhoeven is coördinator jeugdwerking van het buurthuis Chambéry, Etterbeek (België). “Ik zie hele dagen lang de ellende die ons systeem de mensen aandoet”, schrijft ze over de (in haar ogen) verrotte maatschappij. Het zou zo maar eens ook op Nederland van toepassing kunnen zijn …..
(via)
Reacties (28)
12/9 komt Atlas Shrugged deel 3 uit.
http://www.imdb.com/title/tt2800038/?ref_=fn_al_tt_5
Je kunt je wel dood, maar niet rijk werken, komt veel dichter bij de waarheid.
“Het systeem” is in dit geval de verzorgingstaat die groter is dan ooit tevoren, en nog is het voor de schrijfster niet genoeg. Dit systeem zal deze mensen altijd ziek maken. Het is te vergelijken met een drugsverslaving, nooit zal het voldoening geven waarbij de oplossing altijd in meer wordt gezocht.
@3 “De verzorgingsstaat is groter dan ooit tevoren”. Enige argumenten voor deze boude stelling?
Ah ja, Ayn Rand. Die idioot die tegen alle inmenging door de staat was. Maar toen ze kanker kreeg accepteerde ze maar al te graag medicare. Van de staat. Zo’n persoon dus.
@Kevin Nee joh, JIJ moet bewijzen dat het niet zo is. JIJ claimt dat Thalmann ongelijk heeft.
Maar goed, bewijs maar eens dat de verzorgingsstaat niet groter is geworden de afgelopen jaren. Het geld dat er in wordt gepompt is de afgelopen jaren… oh, wacht.
@4
Vergelijk de uitgaven van 10, 20, 30 jaar geleden met die van nu.
Maar vaak houd dat wel in dat je ook hard moet werken want het komt ook dan nog steeds niet aanwaaien.
@7: Heb jij de kredietcrisis overgeslagen of zo? Daarnaast is de zorgbehoevende groep groter geworden, dus het is maar de vraag of, ook ten opzichte van 10, 20, 30 jaar geleden de zorg zoveel groter is geworden als je het totale bedrag deelt door het aantal mensen dat er gebruik van maakt.
@9:
Als meer mensen bij gelijke kosten per persoon gebruik maken van zorg dan groeit automatisch de omvang van de zorg.
Maar niet alleen het aantal mensen dat gebruik maakt van de zorg is gegroeid, ook de kosten per persoon zijn gegroeid, we geven bijna 80 miljard euro per jaar uit aan zorg.
Even ter verduidelijking, de totale begroting van de overheid in 1994 was een kleine 200 miljard gulden, dus we geven nu al bijna net zoveel alleen aan zorg uit dan we in 1994 in totaal aan alles te samen uitgaven.
@10: Waarom heb je het over de zorg? Bij verzorgingsstaat hebben we het toch over uitkeringen?
@10: Erg leuk allemaal, maar de bevolking is gegroeid, er was inflatie, de bevolking is vergrijsd. Nog steeds kan je niets zeggen over de totale kosten, want inderdaad, duurdere behandelmethoden.
En ja, ik weet ook wel dat de kosten waarschijnlijk toch toegenomen zijn.
Overigens was de oorspronkelijke claim dat de verzorgingsstaat NU groter was dan ooit in #3.
Vervolgens wordt de claim in #7 dat de verzorgingsstaat nu groter is dan 10, 20, 30 jaar geleden. Dat noemen we het “verzetten van de doelpaaltjes”, want dat is al een heel andere claim. De verzorgingsstaat was in 2008 ongetwijfeld groter dan die van nu, aangezien er daarna enorm bezuinigd is, maar of die van 2004 groter was is al wat onzekerder (ik denk het wel). Die van 1994 en 1984 zijn al zo goed als onvergelijkbaar als je totale begroting, inflatie, bevolkingsgroei, vergrijzing etc. niet meeneemt.
Het treurige is dat als je dat nu gaat uitzoeken, Thalmann ongetwijfeld in 10 seconden de doelpaaltjes weer verzet en je weer terug bij af bent. Dus daar pas ik maar even voor.
@3: Alsjeblieft zeg. Het stuk gaat over een jongen die is opgegroeid in kapotbezuinigde instellingen, die al op zijn 17e op eigen benen moest staan (zo te horen zonder enige hulp van zijn ouders: “Geboren in het verkeerde gezin”) en die op zijn 20e voor een trein sprong omdat hij het leven niet meer zag zitten.
En dan zou de verzorgingsstaat het probleem zijn? Als we hem nóg minder hulp hadden gegeven, dan had hij het wel gered? Of zoiets?
@12
Niks verzetten van de doelpaaltjes, de verzorgingsstaat was 40, 50, 60 jaar geleden ook niet groter, en daarvoor ook niet. Feit is dat nu ongeveer 50% van het BNP opgaat aan belastingen, dat was vroeger een stuk lager.
De zorgkosten groeien omdat zorginstellingen klanten werven, daar verdienen ze aan. Wat 30 jaar geleden een druk kind was wordt nu door een zorginstelling gediagnosticeerd als ADHD’er die voor duizenden euro’s per jaar “verzorgd” wordt.
Als mensen zoals de schrijfster van dit stuk hun zin krijgen is de hele samenleving een grote zorginstelling, en iedereen patiënt.
@13
Al die hulp heeft blijkbaar ook niet geholpen. Je kan iemand wel met 20 zorgmanagers, 10 sociaal werkers en 3 psychiaters in een kamer zetten, “genezen” zal hij niet. Het is begrijpelijk dat deze machteloosheid tot woede leid, en dan moet iets of iemand de schuld hebben. Vroeger waren dat boze geesten, nu is dat het spook dat het neo-liberalisme heet.
@14: als je niks doet groeien zorgkosten altijd onder gelijkblijvende omstandigheden. Dat is een harde wiskundige/econometrische wet, ook wel bekend als de wet van Baumol. Zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Wet_van_Baumol.
Het komt er in het kort op neer: doorgaans groeit de economie met 2 a 3% per jaar omdat de arbeidsproductiviteit groeit (we verdienen meer per eenheid product). Omdat zorg (en b.v. ook onderwijs) mensenwerk is, en je nooit elk jaar mensen 2 a 3% efficienter dan vorig jaar kunt wassen, onderwijzen, etc, nemen dus de kosten voor die beleidsterreinen bijna per definitie toe. De arbeidsproductiviteit in de zorg kan nooit de toename in arbeidsproductiviteit in de rest van de economie bijbenen, dus wordt zorg altijd duurder. Omdat we doorgaans economische groei hebben.
Het enige wat je hier tegen kunt doen is besluiten niet meer economisch te groeien. De andere optie is het gelaten accepteren. De constatering dat de zorg nog nooit zo groot is geweest als nu is dus net zo’n open deur als de constatering dat we elke dag een dag ouder zijn dan gister.
Ik heb het hierbij uiteraard over de grote lijn – schommelingen of doelbewust afbraakbeleid daargelaten, uiteraard.
De discussie staat totaal los van het stuk van Annelies Verhoeven.
Ik denk dat ze daarmee volledig haar punt heeft gemaakt.
De titel is overigens prachtig.
Onafhankelijk van het stuk.
@3:
Soms zijn er gewoon geen schuldigen. Ook niet ‘het systeem’, wat een uitermate zwakke aantijging is om andermans leed te verklaren.
Shit happens. Soms worden mensen in het verkeerde gezin geboren. Of worden niet snel genoeg volwassen. Of kunnen niet herstellen van een nare gebeurtenis. De oplossingen waar naar wordt gewezen, zoals meer gelijkheid, weg met individualisme et cetera… zullen wellicht sommigen helpen maar anderen weer in de ellende storten.
De morele crisis mijn inziens is dat mensen niet meer weerbaar zijn. Men heeft de neiging z’n problemen bij een ander neer te leggen en de oplossing bij een ander te verzoeken. Daarbij is de schuld vraag vaak een zinloze. Kijk maar als voorbeeldje al het gedoe omtrent pesten de laatste tijd. Geweld is een taboe in de oplossing, dus moeten of de school ingrijpen, of de ouders van de pesters. Want zij zijn de schuldigen. Dat je daarbij buiten je eigen invloedssfeer komt en dus jouw problemen op het bordje van een ander wilt neerleggen is gewoon lui en zwak. Laat de schuldvraag voor wat het is en ga zelf naar oplossingen zoeken, zoals weerbaarheid en kracht te vinden voor jezelf.
@17:
Ofwel: niet de pester (of diens ouders), maar de gepeste moet zijn verantwoordelijkheid nemen.
In het licht van deze reactie (voor alle duidelijkheid: het gaat hier om dezelfde persoon), vind ik het bovenstaande ronduit hilarisch.
Maar ook heel, heel erg droevig.
Ik denk dat je hier inderdaad wel van een morele crisis kunt spreken.
@18:
Dank, ben ik toch consequenter dan ik soms denk. Jammer dat je het als een moreel faillissement ziet. Waarom? Te pragmatisch en relativerend voor je?
@19:
Pester (jij) tegen de gepeste (een ander): ‘Het is jouw schuld dat ik jou pest!’
Als je niet inziet dat dit een gevalletje ‘de oplossing bij een ander te verzoeken’ (sic) is, ben je niet meer te redden.
Dus zelfs volgens je eigen criteria is er van alles mis met je gevoel voor moraliteit.
Tenzij je het helemaal geen probleem vindt als er iemand (anders dan jij) wordt gepest. Dat kan natuurlijk ook.
Maar ook dan ben je niet meer te redden.
@20:
“Pester (jij) tegen de gepeste (een ander): ‘Het is jouw schuld dat ik jou pest!’”
Dat is jouw aanname en een foute. Ik (pester)* tegen de gepeste (een ander): de schuldvraag helpt je niet. Je kunt alleen jezelf helpen door de kracht te vinden om mij (pester) op m’n plek te zetten. Help jezelf i.p.v. te praten met mensen wiens gedragingen je niet onder controle hebt. Dat is verspilling van je energie.
Met andere woorden: wordt volwassen, los je eigen problemen op.
Er zijn dus dus meer smaken dan ‘ik ben onschuldig slachtoffertje dus iedereen is verplicht mij te helpen’. Om maar terug te komen op het artikeltje. Mensen geven ‘het systeem’ de schuld, en die moet dus veranderen zodoende de gedupeerden fijntjes verder kunnen met hun leven. In zo’n geval geef je de regie gewoon uit handen en leg je je neer bij je lot.
* Kindje Knorretje i.e.
@21 Haha, dat is een mooie. Ik zal hem onthouden als er gezeurd wordt over hoge belasting: werk gewoon wat harder en los je eigen problemen op.
@22:
Top. Zeuren heeft inderdaad weinig zin. Onderneem zelf stappen, of ondersteun die van anderen die jouw doel delen. Lijkt me handiger dan gewoon te klagen.
@18:
Thx, dat dacht ik al een poosje… Het verklaart veel…
Zakenman tegen groepje daklozen: ‘Als jullie wat meer initiatief zouden tonen, zou je wel een winkelketen erven’.
@14: Maar dat is dus het probleem. Dat “al die hulp” bestond uit:
“instellingen met te weinig middelen en personeel”
en
“vluchtige contacten met wisselende hulpverleners.”
Met een paar vaste vertrouwenspersonen en voldoende tijd om daar een band mee op te bouwen had zijn leven heel anders kunnen lopen. Die zogenaamde machteloosheid is precies de morele crisis waar Annelies Verhoeven over schrijft. Wij tegen zij. “Depressieve mensen bestaan nu eenmaal en daar is niets aan te doen. Ik ben gezond dus val mij er niet mee lastig en verspil mijn zuurverdiende belastinggeld er ook niet aan.”
@26
Depressie wordt niet opgelost door er geld tegen aan te smijten. Dat is niet “wij tegen zij”, dat je ergens geen geld in wilt steken betekend niet dat je er tegen bent. Feit is dat het aantal depressieven enkel is toegenomen, als al die psychiaters en instellingen hielpen zou het tegenovergestelde het geval zijn
“Er bestaat geen medicijn, tegen oud of eenzaam zijn.” Zong Herman van Veen ooit. Dat zal tegenwoordig wel doorgaan voor neo-liberale propaganda.
De morele crisis is een persoonlijke crisis van degene die de overheid als god zien.
@14
“Vroeger waren dat boze geesten, nu is dat het spook dat het neo-liberalisme heet.”
Spoken bestaan niet – neoliberalisme wel!