De uitzuigers!
En waarom heeft men deze mensen niet gewoon keihard aan het werk gezet?
De tot 2010 gevolgde praktijk was dat Wajongers helemaal niet werden gekeurd op hun vermogen om arbeid te verrichten, meldt het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen (UWV) desgevraagd. […]
Sinds 2010, toen de wet werd aangepast, gaan Wajongers niet alleen langs de verzekeringsarts, maar ook daadwerkelijk langs de arbeidsdeskundige van het UWV. Die beoordeelt aan de hand van een lijst met functies in hoeverre iemand kan werken. Het probleem van deze lijst is dat er weinig echte bestaande functies, banen of beroepen op staan waar ook vacatures voor zijn. De arbeidsdeskundigen kunnen daardoor bijna geen functies aandragen waarmee jongeren met een lichte aandoening het wettelijk minimumloon kunnen verdienen. […]
Waarom zijn de functies in de database van de arbeidsdeskundigen nooit aangepast? “Uit piëteit”, vermoedt Frans Nijhuis, hoogleraar inclusieve arbeidsorganisaties aan de Universiteit Maastricht. “Anders zeg je tegen zo iemand: ‘Je kúnt werken, dus je krijgt een lagere uitkering, ook al is er helaas geen werk voor je’. Dat is een harde boodschap.”
Klijnsma is on the case:
Vanaf 2015 moet de nieuwe Participatiewet gelden. Dan komt alleen wie echt volledig arbeidsongeschikt is nog in de Wajong terecht. Vandaag debatteert de Tweede Kamer over dit plan. Om de Participatiewet goed uit te voeren komen er nieuwe regels die het UWV in staat moeten stellen iemands arbeidsvermogen goed te beoordelen. Volgens deskundigen valt dan circa 70 procent van de Wajongers buiten de boot. Zij komen in de bijstand als ze geen werk vinden.
En dan is het, goedschiks of kwaadschiks, een tegenprestatie leveren, zonder ooit uitzicht te hebben op een normale baan.
Maar goed, dat gaat in de praktijk natuurlijk voor een heleboel groepen gelden (vijftigplussers, langdurig werklozen, etc.).
Kortom: dit is gewoon een mooi gevalletje integratie!
Reacties (26)
Ik vind het niet zo gek dat Wajongers die in principe kunnen werken (als dat “in principe” niet té vergezocht is) behandeld worden als gewone werklozen.
We moeten ons richten op het echte probleem:
– Er is te weinig werk.
– “Gewone werklozen” worden als vuil behandeld.
Klijnsma heeft volgens mij een persoonlijk issue met de wajong. De haat die ze daar op loslaat verbaast me. Ik heb veel gezien en gelezen in de jaren, maar dit venijn is toch extreem.
En wat is die ’te hoge’ uitkering nou helemaal? 75% van het minimum. En dat is ’te hoog’ omdat we vinden dat mensen die het lef hebben om een beetje werkeloos te lopen zijn in tijden van werkloosheid gewoon nog minder mogen krijgen. En dan is het natuurlijk niet eerlijk dat sommige mensen zich mogen wentelen in de luxe rijkdom van wel 75%! Hoe durven ze.
Iedereen moet even miserabel zijn aan de onderkant!
En het gaat niet om banen (ook vanuit de (nieuwe) wajong kun je aan het werk geholpen worden en zelfs verplicht worden om mee te werken aan reintegratie, behalve dan dat die banen er niet zijn en Klijnsma ook vooral niet wil wachten tot de werkgevers hun geheel vrijblijvende belofte van banen (uhuh) nagekomen zijn.) Nee, het gaat echt puur om het idee dat er nog mensen zijn die niet werken en desondanks niet in volkomen volledige armoede en misere zitten.
En geen woord van Klijnsma hierover: http://www.nu.nl/economie/3705191/fnv-wil-beschut-werk-arbeidsgehandicapten-waarborgen.html
Want het gaat gewoon echt niet om werk en participatie en mensen werkelijk een mogelijkheid geven een bestaan op te bouwen met passend werk en inkomenszekerheid.
@0
Het ligt helemaal niet zo simpel. Als 140.000 Nederlandse jongeren NOOIT regulier werk zullen kunnen vinden hebben we een probleem dat je niet oplost met de wajong en je kunt je afvragen in hoeverre die mensen geen baan kunnen krijgen omdat ze iets mankeren vs. dat ze dankzij de wajong een label hebben opgelopen dat hen achtervolgt en ze daarom moeilijker aan een baan komen. De overheid gelooft er zelf ook niet echt in want wajongers worden wel zonder enige toetsing toegelaten tot studies en vakopleidingen (beetje raar om in crisistijd tienduizenden euro’s te investeren in de opleiding van iemand waarvan je denkt dat die nooit een baan zal krijgen).
Er is een sterke perverse prikkel geweest om het aantal wajongers te vergroten: bijstand en begeleiding van bijstandsgerechtigden door de gemeenten betaald, wajong wordt door de nationale overheid betaald, maar de gemeenten bepalen wie in de wajong komt…
“Volgens deskundigen valt dan circa 70 procent van de Wajongers buiten de boot. Zij komen in de bijstand als ze geen werk vinden.”
@4, eerste is natuurlijk dat die ‘perverse prikkel’ uitsluitend ging om de financiering van een groep die niet aan het werk kwam. Er is al heel vaak geschoven met uitkeringsgerechtigden (er zijn immers al meerdere hervormingen geweest), maar aan de werkelijkheid veranderde dat niet zoveel: die groep redt het niet alleen en komt niet op eigen kracht aan het werk en in een aantal gevallen is werk gewoon onhaalbaar, punt. Dan kun je wel heel hardnekkig steeds de labeltjes willen veranderen, maar daarmee wordt de werkelijkheid niet anders.
De gemeenten bepalen verder niet wie in de wajong komt: dit wordt bepaald door het UWV.
Dat kun je je afvragen, maar als je je in de materie verdiept zul je zien dat de mensen meestal uitvallen in het werk omdat ze niet voldoende flexibel zijn en vaak niet aan de indirecte eisen kunnen voldoen.
Zonder label vallen ze ook uit, juist uit – omdat ze niet sociaal genoeg zijn, de zaken niet snel genoeg begrijpen, het werktempo niet bij kunnen houden, geen overwerk kunnen draaien, niet goed genoeg kunnen omgaan met chaotische werkomstandigheden, etc etc. Genoeg wajongers die het wel proberen immers – maar dit zijn de punten waarop ze vaak uitvallen.
Het hele wajongbeleid lijkt te gaan naar een verregaande vorm van ‘wat je niet ziet bestaat niet’. Als we mensen maar genoeg pesten, onder druk zetten en hun beperkingen negeren, worden ze vanzelf wel normale, productieve werknemers lijkt de redenatie te zijn.
Vast.
@5
“eerste is natuurlijk dat die ‘perverse prikkel’ uitsluitend ging om de financiering van een groep die niet aan het werk kwam.”
Het gaat om jongeren, veelal krijgen ze de wajong al vanaf hun 18e of ergens tijdens hun opleiding, darvan is helemaal niet aangetoond dat ze herhaaldelijk het niveau bij iets als een kantoorbaan niet aankonden. Dan wordt er maar even voor ze beslist dat ze niet zouden kunnen werken en zelfs al zou het uitsluitend om mensen gaan die eerst in de bijstand zaten dan nog kunnen er heel veel arbeidsgeschikte mensen in terecht komen want een groot deel van de jongeren komt ooit weleens tijdelijk in de bijstand terecht.
“De gemeenten bepalen verder niet wie in de wajong komt: dit wordt bepaald door het UWV.”
De gemeenten bepalen wie er uberhaupt wordt doorgestuurd naar het UWV en in het verleden was het UWV niet erg kritisch (weinigen werden afgewezen).
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/archief/article/detail/2960812/2011/10/10/Kosten-Wajong-rijzen-de-pan-uit.dhtml
Hier werd een groei naar 400.000 wajongers voorspeld door het CBS, zijn er echt 400.000 jongeren in Nederland die niet kunnen werken? Natuurlijk niet en het is dan ook niet verbazingwekkend dat het gros van de stijging komt van de meest vage klachten (die nog eens vager worden omdat het om jongeren gaat, mensen die nog niet uitontwikkeld zijn). Ik wil er wel geld op wedden dat de meerderheid van die 140.000 die nu hun wajong zullen verliezen uiteindelijk een baan zullen vinden, sommigen zullen wel therapie of medicijnen nodig hebben maar dat betekent niet dat ze niet kunnen werken. De overige 100.000 zijn degenen die echt niet anders kunnen en er onder lijden dat er zoveel anderen zijn die onterecht wajong opstrijken.
P.S. 140.000 en 100.000 zijn de cijfers waar de overheid aan denkt, we zullen wel nooit weten wat de echte aantallen wajonger-die-zonder-zouden-kunnen en wajongers-die-niet-zonder-zouden-kunnen zijn, maar ik verwacht niet dat de overheid er ontzettend veel naast zit (misschien is het in werkelijkheid 122.000 en 118.000 of 149.000 en 91.000, maar niet 20.000 en 220.000).
Nice framing weer aan het eind: concurrentie tussen de onderklasse. Wajongers lijden onder andere wajongers, en vooral niet onder werkgevers die ze niet willen of hun eigen beperkingen.
@6: ” Ik wil er wel geld op wedden dat de meerderheid van die 140.000 die nu hun wajong zullen verliezen uiteindelijk een baan zullen vinden”
Bij de huidige stand van de arbeidsmarkt en binnen een jaar? Hoe groot is die meerderheid en hoeveel zet je daar op?
@7:
En toch is het zo. Met de wajong dreigde het weer de kant op te gaan van de arbeidsongeschiktheidscijfers van 15-10 jaar geleden, in 2002 kregen een miljoen mensen een arbeidsongeschiktheidsuitkering op een 18-65 jarigen bevolking van 10 miljoen mensen. Totale waanzin en het leidt iedere keer tot allerlei bezuinigingen en hervormingen waar de echt behoeftigen onder lijden omdat het systeem hen nooit 100% kan beschermen.
Ik neem het de wajongers-die-zonder-zouden-kunnen niet kwalijk, zij krijgen een label van “deskundigen”, kunnen ze zelf niets aan doen. Zij zijn slachtoffers van een maatschappij met een label-fetisj die levens verwoest: bij kinderen (waar je alleen in extreme gevallen zinnige permanente psychiatrische oordelen over kunt vellen) wordt al besloten dat ze maar niet teveel moeten proberen (terwijl kinderen en jongeren met een problematisch verleden juist bovengemiddeld vaak extreem succes behalen later in hun leven als ze niet worden tegenwerkt door labels). Het is je reinste kapitaalvernietiging en verpestten van levens.
@8:
Waarom moet het binnen een jaar, en de niet-wajong jongere heeft ook extreem veel moeite om een baan te vinden bij de huidige stand van de arbeidsmarkt, dus hou daar rekening mee. Ik raad ex-wajongers aan om te liegen bij hun sollicitatie: zeg dat je in de bijstand hebt gezeten ipv. de wajong, dan heb je nog steeds een verlaagde kans op een baan (omdat werkgevers minder graag mensen inhuren die lang geen baan hebben gehad), maar het is minder erg dan het alternatief.
Als ik een schatting moet noemen zeg ik 80% (van de weggestuurde/geweigerde wajongers, niet alle wajongers) binnen 5 jaar.
@6: “Hier werd een groei naar 400.000 wajongers voorspeld door het CBS, zijn er echt 400.000 jongeren in Nederland die niet kunnen werken? Natuurlijk niet en het is dan ook niet verbazingwekkend dat het gros van de stijging komt van de meest vage klachten (die nog eens vager worden omdat het om jongeren gaat, mensen die nog niet uitontwikkeld zijn).”
Wajongers zijn niet per definitie jongeren maar jonggehandicapten. Dat zijn mensen die voor het 18e jaar of direct bij afronden studie al een arbeidsbeperking hebben. Zij hebben geen recht op WIA omdat ze (meestal) geen arbeidsverleden hebben. In 1998 is de Wajong ingevoerd omdat de AAW werd afgeschaft. Er zitten nu dus nog mensen in de Wajong die vroeger AAW hadden en die al meer malen herkeurd zijn. Sommigen zijn al in de vijftig.
@9, je kletst. De hervormingen van de wajong in 2010 hebben al behoorlijk ingrijpende wijzigingen opgeleverd. Maar blijkbaar doet zo’n onbelangrijk detail er niet toe.
Oh, en wat betreft het liegen over de wajong – dat lijkt me een geweldig plan. En dan door je werkgever aansprakelijk gesteld worden voor de geleden schade (gemiste arbeidsproductiviteit, het verzwijgen van een aandoening of een beperking die invloed heeft op je werk, gemiste subsidies…) De jurisprudentie is over dat soort zaken behoorlijk helder. Ik denk dat niets de situatie van een wajonger zo opfleurt als een goeie schuld als straf voor het proberen aan het werk te komen.
Of misschien is dat juist de charme van het plan: een extra motivatie om niet uit te vallen?
Persoonlijk denk ik dat een behoorlijk deel van de mensen niet in een baan belanden, maar op straat (niet als in geen werk, maar vooral ook als in geen dak meer boven hun hoofd) en daarna in zwaardere vormen van hulpverlening, meer daklozen- en verslaafdenproblematiek, meer geestelijke gezondheidszorg, meer criminaliteit.
@wiedan
“Wajongers zijn niet per definitie jongeren maar jonggehandicapten. Dat zijn mensen die voor het 18e jaar of direct bij afronden studie al een arbeidsbeperking hebben.”
Zijn jonggehandicapten dan geen jongeren?
“Zij hebben geen recht op WIA omdat ze (meestal) geen arbeidsverleden hebben.”
En niemand vindt het een probleem dat we hordes mensen met moeilijk vast te stellen vage klachten arbeidsongeschikt verklaren voor ze een kans hebben gekregen om zich te bewijzen? Wat een talentverspilling… Geef ze iig. de kans om een keer op hun bek te gaan, dan weten ze of ze het kunnen of niet en zul je zien dat de helft er wel gewoon komt.
“In 1998 is de Wajong ingevoerd omdat de AAW werd afgeschaft. Er zitten nu dus nog mensen in de Wajong die vroeger AAW hadden en die al meer malen herkeurd zijn. Sommigen zijn al in de vijftig.”
Om nu 50 te zijn moest je in 1998 al 34 zijn, niet echt de doelgroep van de wajong en veruit de meeste wajongers zijn na 1998 in de wajong beland dus het gaat wel degelijk vooral om jongeren.
“je kletst. De hervormingen van de wajong in 2010 hebben al behoorlijk ingrijpende wijzigingen opgeleverd. Maar blijkbaar doet zo’n onbelangrijk detail er niet toe.”
De voorspelling van het CBS dateert van 2011…
“Persoonlijk denk ik dat een behoorlijk deel van de mensen niet in een baan belanden, maar op straat (niet als in geen werk, maar vooral ook als in geen dak meer boven hun hoofd) en daarna in zwaardere vormen van hulpverlening, meer daklozen- en verslaafdenproblematiek, meer geestelijke gezondheidszorg, meer criminaliteit.”
Dus als je ADHD of Asperger hebt beland je als drugsverslaafde op straat wanneer je geen wajong krijgt? De 100.000 wajongers die zeker de herkeuring zullen overleven zijn degenen die echt niet zonder wajong kunnen. Met ADHD of Asperger kun je prima werken, velen doen dat ook, vooral degenen die als kind aan het labelen ontsnapt zijn.
“Oh, en wat betreft het liegen over de wajong – dat lijkt me een geweldig plan. De jurisprudentie is over dat soort zaken behoorlijk helder.”
Iedereen liegt of verzwijgt bij sollicitaties. Als maatschappij creeren we zelf labels voor mensen en dan zijn we verbaasd als zo’n label een werkgever afschrikt. Wat dacht je dan dat het effect zou zijn? En dan geven we die labels ook nog eens aan mensen die te jong zijn om te beseffen dat het hen hun hele leven zal achtervolgen en dus niet geinformeerd kunnen weigeren.
We zouden echt blinde diagnostiek moeten invoeren wanneer het aankomt op kinder- en jongerenpsychiatrie: de diagnose is pas geldig als meerdere psychiaters (en alleen psychiaters, geen psychologen of therapeuten) onafhankelijk tot een identieke diagnose komen en altijd een paar “gezonde” kinderen ertussen door gooien ter controle om te zien welke psychiaters meer denken aan hun pillenomzet dan het belang van het kind.
@13,
Nee! En dat geeft wel aan hoe weinig je weet van de materie en hoe makkelijk je een beetje zelf je feiten en meningen bij elkaar verzint.
Je loopt uiteindelijk een aardige kans, als je geen inkomen krijgt, op het werk niet wordt aangenomen of snel weer ontslagen omdat je niet flexibel bent of te chaotisch, en je voor de bijstand aan allerlei zeer vage eisen moet voldoen.
’t Is zelfs zo dat er heel wat drugsverslaafden met een behoorlijke behandeling en een wajong weer van de straat en uit hun verslaving gehaald zijn, om daarna met hulp aan het werk te komen.
Maar goed, laat je niet weerhouden door gebrek aan kennis van de materie!
Overigens… waar blijven de werkgevers in dit verhaal? Hoeveel werkgevers staan er echt open voor mensen die niet perfect sociabel, flexibel, productief en communicatief zijn? Hoe welkom zijn ze bv bij jou als collega, Derpjan? Op welke manier geven jullie ze ruimte?
Waarom komt dat niet wat meer aan bod, en gaan we pas beginnen met mensen te straffen en onder druk te zetten als we de mensen die heel graag willen werken ook werkelijk een plekje hebben?
En ook geen woord over het afbreken van de sociale werkplaatsen en beschutte werkplekken – terwijl het overduidelijk is dat de werkgevers niet de neiging hadden die mensen normale banen met normale contracten aan te bieden. Stel dat je van mening bent dat de mensen die daar werken (of willen werken, de wachtlijsten zijn nogal lang) goed, volwaardig werk doen en echt geen wajong of ondersteuning nodig hebben. Prima. Waarom pakken we de werkgevers dan niet aan wegens subsidiemisbruik?
Waarom, als er iemand een miezerig uitkerinkje krijgt en een bedrijf een leuke subsidie, is die persoon met de uitkering de uitzuiger, maar het bedrijf volkomen aanvaardbaar bezig? Zouden we die discussie niet eens moeten voeren? Wie weet dat er dan al een aardige uitstroom te creeren is. Kunnen we daarna altijd nog overgaan tot strengere straffen voor de achterblijvers – dan hebben we ze ook echt wat te bieden.
@14:
“Nee!”
De meesten zijn nog jong.
“Je loopt uiteindelijk een aardige kans, als je geen inkomen krijgt, op het werk niet wordt aangenomen of snel weer ontslagen omdat je niet flexibel bent of te chaotisch, en je voor de bijstand aan allerlei zeer vage eisen moet voldoen.”
ALS je geen inkomen krijgt, ALS je ontslagen wordt, als, als, als, mogen ze het eerst eens proberen of moeten ze vanaf hun 18e thuiszitten omdat de goedbedoelende burger zich anders schuldig voelt dat deze mensen knokken voor een eigen plek in de wereld waar ze trots op kunnen zijn? In Eindhoven zijn ze hartstikke blij met hun bovengemiddelde aantal PDD-NOS en Asperger “patienten” die goedbetaalde banen hebben. Ik moet er niet aan denken dat mijn vrienden die officieel ADHD, ADD, Asperger e.d. hebben al op vroege leeftijd in de zorgmolen terecht waren gekomen, dan waren ze nu niet de zelfstandige, werkende en studerende mensen die ze nu zijn.
“Overigens… waar blijven de werkgevers in dit verhaal? Hoeveel werkgevers staan er echt open voor mensen die niet perfect sociabel, flexibel, productief en communicatief zijn? Hoe welkom zijn ze bv bij jou als collega, Derpjan? Op welke manier geven jullie ze ruimte?”
Hartstikke welkom, veel van mijn vrienden hebben officieel iets en ik zou graag met ze werken. De werkgever komt uitdrukkelijk naar voren iedere keer dat ik hier een comment schrijf: namelijk de tragiek van de self-fulfilling prophecy, de werkgever die alleen maar een label ziet ipv. een mens die anders prima aan objectieve eisen had kunnen voldoen. De werkgever dwingen dat label te negeren is een illusie, dat kan niet want (terecht) zal de werkgever vragen waarom er een label is als de persoon prima kan werken. Dat het gelabel mensen juist kan tegenwerken ipv. ze te helpen is ook bepaald geen nieuw inzicht, maar ja, sinds wanneer gaat dit soort politiek om wat goed is voor de mensen zelf? De hulpverlener wil zich voelen alsof ie helpt, de ouders willen een officieel label zien, de kiezer wil zich druk kunnen maken om het “sociale karakter” van het land, de politicus wil gezien worden als begaan met “de zwakkeren” (en als er niet genoeg zwakkeren zijn dan vertellen we kinderen maar vaak genoeg dat ze zwak zijn en dan komt het vanzelf uit)…
@1:
Ik vind dat ook niet zo gek.
Behalve wanneer er geen banen voor ze zijn.
@16, van mij mogen ze het proberen, en voor zover ik weet houdt de wajong dat ook niet tegen.
Maar Klijnsma heeft het over wajongers die er nu al zijn… en de manier waarop ze ermee omgaat en over praat heeft NIKS te maken met het aan het werk helpen van mensen (want er is geen werk, bestaand beschermd werk wordt verminderd, aan de werkgeverskant wordt weinig veranderd, hulp en begeleiding wordt verminderd etc)… gevolg: je ontneemt vooral een flinke groep kwetsbare mensen de bestaanszekerheid. Als je de uitkeringen terug gaat schroeven, zal een deel de woning niet meer kunnen betalen – en niet omdat ze nu als een god in Frankrijk een of andere luxe villa bewonen.
Terwijl je allang weet dat die mensen geen alternatief gaan vinden. Ik vind dat behoorlijk verwerpelijk en asociaal.
@13:
Twee citaten uit Factsheet Wajong (pdf)
“Eind 2011 werkten bijna 54.000 Wajongers, dat is ongeveer een kwart van de Wajongers. Iets meer dan de helft daarvan werkte bij een reguliere werkgever en iets minder dan de helft in of via de Sociale Werkvoorziening.”
“De meest voorkomende redenen voor beëindiging (Wajong) zijn pensionering, overlijden en detentie. Uitstroom wegens werk vindt pas plaats als een Wajonger gedurende langere tijd in staat is geweest voldoende te verdienen én geen ondersteuning zoals een jobcoach of loondispensatie meer nodig heeft. Jaarlijks
stroomt slechts 0,2% van de Wajongpopulatie uit naar werk.”
Wajong houdt werken niet tegen maar dient als vangnet als werken niet – of niet zonder ondersteuning – lukt.
In 2012 was zo’n 70% van de Wajongers ouder dan 25, 10 % ouder dan 55. CBS
@18: Laat maar zitten joh. Anders komt er nooit een einde aan die fact-free “jongens van jan de wit kweek je niet door ze in de watten te leggen” praat. Die jongen leeft gewoon in een andere, semi-amerikaanse, realiteit, waarin iedereen kansen heeft “als je maar genoeg je best doet” en alle miljonairs als krantenjongens zijn begonnen.
@19: reality has a well-known liberal bias.
@15: ‘Kunnen we daarna altijd nog overgaan tot strengere straffen voor de achterblijvers..’
Maar ze hebben niets gedaan! Kennelijk heeft de evolutie 2 soorten mensen opgeleverd. Eén soort om te belonen en één soort om te bestraffen. Mijn maag draait zich om bij dit soort denkbeelden. Ik stel voor de maatschappij te straffen.
@16: Jonggehandicapten: mensen die jong waren toen bij hen de arbeidshandicap werd vastgesteld. Wel even blijven lezen hoor.
@17
De staat van de arbeidsmarkt zou niet moeten uitmaken, als ze kunnen werken moeten ze dezelfde uitkering krijgen als iedere andere werkloze. Hoe wil je aan mensen in de bijstand uitleggen dat een segment werklozen dat wel in staat is om te werken een veel hogere uitkering krijgt alleen maar omdat er vroeger nauwelijks eisen aan die hogere uitkering werden gesteld?
@19:
“In 2012 was zo’n 70% van de Wajongers ouder dan 25, 10 % ouder dan 55.”
60% is tussen de 18 en 35, in totaal zitten er 240.000 mensen in de wajong, daarnaast zijn er nog 400.000 WAOers over, 150.000 WIAers en 20.000 WAZers. In totaal 810.000 mensen dus (gedeeltelijk cijfers van een jaar geleden, is nu al weer hoger). Blijkbaar wordt ruim 1 op de 13 Nederlanders tussen de 18 en 66 jaar ernstig (niet allemaal volledig, maar toch genoeg om een extra uitkering te krijgen) arbeidsongeschikt geacht en dat in een land met zoveel beschikbare goedkope gezonde voeding en geavanceerde medische zorg. Zit er iets in ons water, hebben we hele slechte genen of zou er misschien iets mis zijn, of zijn geweest met de manier waarop het systeem werkt?
In de jaren ’90 was er een consensus onder deskundigen dat de WAO dysfunctioneel was (te veel mensen omdat de criteria te licht waren), nu is er een consensus dat de wajong dysfunctioneel was (weer te lichte criteria) tot 2010 en in mindere mate nog steeds (zoals het feit dat her financieel voordeliger is voor gemeentes, maar ook de bewereing dat mensen extra de hand boven het hoofd wordt gehouden tijdens een crisis, zie het artikel in Trouw waar Laemers naar linkt). Volgens het CBS (in 2011) was de toestroom van mensen met lichte (en moeilijk vast te stellen/makkelijk te overdiagnosticeren) psychische aandoeningen alarmerend hoog (en veel hoger dan de toestroom van lichamelijk jonggehandicapten of mensen met ernstige psychische aandoeningen) en voorspelden ze dat de wetswijziging van 2009 dat niet kon tegenhouden.
Het kabinet en de tweede kamer grijpen nu in, ongetwijfeld voor de verkeerde redenen, maar ik sta wel positief tegenover het beoogde resultaat: minder snel een (peperduur) wajong label dat iemand zijn of haar hele leven blijft achtervolgen en bij een lichte psychische aandoening meer schade kan aanrichten dan die aandoening zelf (en dat staat nog los van de relatief hoge kans op overdiagnosticering). Houd strenge criteria aan voor een levenslange arbeidsongeschiktheidsuitkering, laat degenen die er net buiten vallen het eerst proberen in de echte wereld (het is een cliche, maar niet geheel onwaar: vele getalenteerde, goedverdienende, trotse en zelfstandige ITers en ingenieurs hebben iets dat in het autistische spectrum valt, ze passen echter niet op een marketing afdeling thuis en dan hebben hulpverleners al gauw de neiging de term arbeidsongeschikt te gebruiken, ten onrechte dus), degenen die zelf problemen ondervinden moeten laagdrempelig therapie kunnen krijgen (moet weer terug in het basispakket wat mij betreft) naast hun gewone, werkende leven en zonder medeweten van werkgevers en familie als de “client” dat wenst.
Een deel van het electoraat en politici is af en toe net een overbeschermende ouder, ze willen groepen die geframed zijn als kwetsbaar met alle moeite “verzorgen” en behandelen als hulpeloze schepsels zonder eigen ambities en talenten. Men heeft dat blijkbaar nodig, een beschermde groep waarmee het land kan laten zien hoe sociaal het wel niet is. Ik zeg dat een groot deel van de doelgroep helemaal niet op zo’n behandeling zit te wachten (al helemaal niet wanneer ze positieve rolmodellen hebben gezien en geinformeerd worden dat een label stigmatiserend en belemmerend werkt), dus beperk het betuttelen in godsnaam tot de groep waarbij het echt niet anders kan (zware psychische of lichamelijke handicaps).
@17 @23
Volgens mij zeggen we eigenlijk alledrie hetzelfde.
Ik zit in de wajong,
Sorry voor mijn handicap.