Kroniek van een aangekondigde dood, in zijn geval … So long, Mink …
#2
Yevgeny Podorkin
Pff, als dat zo doorgaat blijft er dalijk niemand meer over…
#3
Herman
Moet ik me heel erg schamen dat de naam van de beste man me nauwelijks iets zegt?
#4
Rene
@ Herman: Afhankelijk van je leeftijd, “nee” dan wel “nee”.
#5
Crachàt
Neu hoor.
Kijk maar naar Rene: die ister kennelijk trots op.
#6
Rene
@ Crachàt: Herstel. Hij zegt me juist voldoende om te weten dat ‘m niet kennen niet iets om je voor te schamen.
#7
Rene
… is.
#8
S’z
SEG WADIZDA HIER METDIEN ONNOOZELE SPAMFILTERRRR
#9
squire
Een zwaar overschatte Guido Belcanto kloon, en dan ben ik nog mild
#10
BP
De vader van Amy Winehouse?
#11
S’z
Wel ik kan Sq’ volgen, had alleszins “zeer” er niet bij gezet. Maar anderzijds : Willy was eerst, Guido tweedst. En de vroege Mink, dat was toch beter dan Garland.
#12
squire
@S’z Hap :)
#13
pablow
por la vida !
#14
Crachàt
Weinig zoveel subjectief geobjectiveer als met de muziekbisnis.
De heengegane vertegenwoordigde een staat van zijn die men niet anders kan associeren dan met het imago der rock’n’roll.
Ofwel vind je niks aan muziek, geen probleem daarmee, ofwel neem je een figuur als hij op in dat canon.
Mijn moeder was eens op een concert waar een idioot naast me een beker bier over de bassax van DeVille’s saxofonist uitgoot.
DeVille trapte later een vriend van m’n moeder keihard op de borst, vanop het podium. Later werd de vergissing ingezien, en die vriend werd heel erg ernstig verwend door de groep. Werd de avond van z’n leven.
#15
Rene
Ja vast. DeVille was niets dan een exponent van die sukkelige junkie-vereringscult, dat aangrijpingspunt voor de nette burger om zichzelf op de oh zo stouten te projecteren zonder zelf daadwerkelijk te hoeven leven, met al die nadelen van dien. Pathetisch…
#16
Eric
René: er is toch een verschil tussen ’s mans levensstijl en zijn muziek. Ik kan een muzikant een eersteklas eikel vinden en toch van z’n muziek genieten. En de stap van junk naar eikel is nu eenmaal niet groot…
#17
Rene
@ Eric:
Ten eerste, ik reageer op #14 en over muziek gaat #14 niet, maar over junkie-verering. Het fantastische verhaal van een echte trap op de borst door een heroïne junk! Wat een ervaring…
Ten tweede, ik geniet niet van z’n muziek en kan toch heel erg gerust stellen dat ik wel algemeen “iets aan muziek” vind. Misschien dat ie als songwriter nog enige credit behoeft maar als uitvoerder is het drie keer niets en het is mijn eerlijke en echte inschatting dat een ieder die ‘m fantastisch vind dat pas vind na voornoemde projectie.
#18
Eric
René: da’s dan een verkeerde inschatting. Ik heb z’n Live In Berlin-album en vind het prachtig, terwijl ik niets heb met verslavingen, of het nu drank, drugs of testosteron is. Mijn eerlijke en echte inschatting is dan ook dat je DeVille vreselijk vindt na een eigen projectie…
#19
Rene
Eric: Ga Tom Waits luisteren, gek.
#20
Eric
Tjongejonge, een cultuursnob met een foul mouth. FYI: ik heb hier een flink rijtje Waits staan en geniet ook daarvan.
#21
Rene
Nee, Eric. Ten eerste moet je een woordje als “gek” niet zo serieus nemen maar ten tweede vind ik Tom Waits ook niets, maar die maar twee keer niets. En als je het dan toch niet kan laten, kies dan in ieder geval de betere.
#22
Eric
Precies, cultuursnob. Je hebt vast alleen maar dingen in je kast staan die zijn goedgekeurd door Hubert van Hooff en John Peel. Een uiteraard volstrekt eigen keuze, maar heel toevallig wel precies dezelfde als al die anderen die menen per definitie meer van muziek te snappen dan een ander. Niets zo vermoeiend als mensen die zeggen zich als individuen te willen onderscheiden en daarom hun uiterste best doen aan de regeltjes van een ander groepje te voldoen.
#23
S’z
De gustibus … maar we zijn het er wel over eens dat Mr Mink z’n plaats verdient ergens tussen de Armatradings, Arnos, Contes, Coutures, Jeffreysen, Reiningers en Stings van deze wereld. Géén Ray Charles of Bob Dylan verder, en ook geen Dr. John of Warren Zevon. Maar wel gul in z’n berouw ;-/
#24
Eric
S’z: eens. Een voetnoot in de muziekhistorie, maar als zodanig waardevol.
#25
Rene
Dit wordt een tikje pathetisch Eric. Het verreweg grootste deel van mijn kast bestaat uit thrash- en deathmetal, met daarna veel seventies rock, relatief veel singer/songwriter en zo her en der wat pop en klassiek. En die twee platen van Tom Waits.
De pathetica zit er in dat iemand die net een voorliefde voor pretentieuze jazz verbasteringen bekent een ander gaat verdenken van lidmaatschap van de Kulturkammer, z’n zelf-projectie op “wilde, vrije mensen!” volledig en totaal bevestigend. Want de rest van ons schapen…
Bèèèh. Kluns.
#26
Klaplong
@ Rene
Haha heerlijk, aardige zwieper.
#27
Eric
En weer kan het niet zonder beledigingen, hè? Je trekt zelf allerlei conclusies over mij en mijn projecties daarbij en passant bepalend wat wel en niet goede muziek zou zijn en je noemt mij pathetisch? Mijn cd-kast bevat heel wat meer dan Waits en DeVille, maar ook dat belet je niet om mij in een hokje te duwen. Jij meent te moeten bepalen wat goede muziek is en wat niet, niet ik. Dat je – uiteraard – met een Godwin komt verrast dan ook niet meer.
Ik schrijf met enige regelmaat muziekrecensies en jij bent er nou net zo eentje die bij een negatieve recensie van werk van een van z’n helden niet zegt dat ‘ie het er niet mee eens is, maar dat de recensent het niet snapt, niet kan schrijven, gek is en meteen ontheven moet worden van zijn taken.
Goh hé, dat had ik al goed samengevat: cultuursnob.
— The end —
#28
S’z
Hoe dan ook : RIP William Borsay.
#29
Rene
ook dat belet je niet om mij in een hokje te duwen.
Echt niet te geloven. Pak #22 er even bij. Of #27 zelf natuurlijk: “jij bent er nou net zo eentje die […]“. Inderdaad, ik geloof vaak in de zeggingskracht van beledigingen. Zelf-verblinde, pretentieuze drol.
#30
Klaplong
@ Eric
Laat je toch niet zo uit de tent lokken man, ik vind dat je wel een heel gevoelige plek hebt waar het je cdtjes aangaat. Dat grenst aan droeve sneuigheid.
Nou ja, laat het geen halszaak worden, ik verwacht dat je toch wel wat meer hebt om trots op te zijn dan een verscheidenheid aan cdtjes en een vermeend ‘verstand'(LOL HAHAHA) van muziek.
Overigens met betrekking tot muziekrecensenten die negatieve recensies schrijven: dat snap ik dus niet. Waarom zou je in godsnaam denken dat je de autoriteit hebt om over muziek te gaan oordelen die jou niet aanspreekt?
Waar het het recenseren van klassieke muziek aangaat, begrijp ik het nog wel, dan heb je een soort van ‘idee’ waar die muziek om draait en heb je vergelijkingsmateriaal. Maar waar het muziek aangaat die nu nieuw geproduceerd wordt en het toch op erg subjectieve beleving aankomt uiteindelijk, wat moet een recensent daar doen als hij het geen aansprekende muziek vindt? Helemaal niks toch?
#31
S’z
Moeilijke vraag, #30. Ik heb ook vijf jaar lang intens reviews geschreven, en dat was altijd een zware. Vaak besprak ik de plaat niet.
Enkele redenen die ik had als ik het toch deed :
– objectief informeren (tgo. marketinggeweld als “de nieuwe plaat is er”)
– nuance aanbrengen (niet alles is prima, dit is een beloftevol debuut maar nog niet hét meesterwerk, dat soort dingen)
– tegengas geven (veel recensenten apen recensenten na, don’t believe the hype).
Vaak ook ingaan tegen georchestreerde euforie of collectieve verdwazing, dus. Desondanks ben ik nooit een fan geweest van ‘de polemiek onder recensenten’. Publiceren in print media en e-zines zwengelde dat ook niet zo aan als “het geblog” nu.
#32
S’z
De edit-functie verbiedt me weer mezelf te editen…
[…]
– nuance aanbrengen (niet alles is prima, dit is een beloftevol debuut maar nog niet hét meesterwerk, de groep heeft heel veel mosterd gehaald bij, dat soort dingen)
[…]
Ik reviewde vnl. ook reissues en minder bekende nieuwe releases dooreen, alles wat Sanoma niet doet, als het ware, en probeerde vooral historisch perspectief mee te geven. “Als je dan toch value for money wilt” was een aspect, maar ook en vooral ging het mij om deuren openen, de weg wijzen naar nog zoveel meer prachtige muziek, enz.
#33
Eric
Klaplong: ik heb evenveel verstand van muziek als heel veel anderen, ik schrijf er alleen toevallig over.
Van “autoriteit” is wat mij betreft geen sprake: ik schrijf mijn mening op (=subjectief en dus niet een feitelijke conclusie) en een ander kan daar anders over denken. Overigens schrijf ik met een groep anderen en krijgen we cd’s te recenseren die binnen onze interessegebieden vallen. Dan nog kun je op een negatieve recensie uitkomen, hoezeer het eerdere werk van een artiest of band je ook aanspreekt. De kunst is dan om te beschrijven waaróm het je niet ligt, zodat een ander wellicht tot de conclusie komt dat het wel iets voor hem is.
Zoals gezegd: een ander mag het daarmee oneens zijn. Ik ben alleen allergisch voor mensen die gaan psychologiseren, terwijl ze eigenlijk anderen willen vertellen dat ze geen smaak hebben, omdat ze een *andere* smaak hebben.
Maar don’t worry, Klaplong. Ik ga koffie drinken en een krantje lezen, met een fijn muziekje erbij. ;-)
#34
Klaplong
@ Eric en S’z
Ja dat is trouwens inderdaad wat het precies interessant maakt om recensies van sommige recensenten te lezen. Ook als ze negatief zijn. Dat zijn gewoon goede recensies, inderdaad.
#35
Staf Dujardin.
Willy mag dan wel niet tot de “allergrootsten” behoren–hij was wel een verdomd goed zanger en performer.Spanish Stroll–Just to walk that litle girl home–Love and Emotion–Mazurka– ik heb er van genoten .Ja, deze rasechte New Yorker leek me vroeger steeds een “zuivere Latino”. RIP, Willy. Dat de man jarenlang een junkie was doet nu toch niks meer ter zake. Behandel de dode met een beetje respect, mensen.
#36
Rene
@ Staf:
Wat betreft die laatste zin ben ik ooit eens vinnig kwaad geworden op iemand die vond dat er “niets dan goeds” gezegd mocht worden over een dode van wie ik bij leven hield. Als je niets dan goeds over iemand mag zeggen na z’n dood was ‘ie schijnbaar niet goed genoeg zoals ie was. Een diepe belediging.
#37
Crachàt
Nee, Renee. Zolang er geen reden is om DeVille af te branden is er geen reden om dat te doen – ook niet na zijn dood.
Overigens, met dat pedante toontje van ‘nee’ en ‘nee’ – wat overigens erg grappig is, maar soit – heb je je eigenlijk gedegradeerd tot een Smaakdiscutant. Iets wat al te dwaas is – tenzij je wil trollen uiteraard.
Willen we je dààr van verdenken?
DeVille’s invloed op de Amerikaanse Latinogemeenschap al eens overdacht? De eerste na Linda Rondstadt die hen hits en trots gaf. Moeilijk te vatten dat er nog iets anders buiten deathmetal bestaat natuurlijk. Grote boze wereld buiten daar.
En voor alle zuurtjes hier: ik heb hem een grote meneer van de Rock’n’Roll genoemd, niets meer. Een volkomen eigenzinnige vent met een groot hart, en een bak charisma.
Als meneer Renee zich geroepen voelt om de dope uit de jazz of rock of pop of reggae te halen: sukses, jongen.
#38
Kalief
Welke invloed had hij dan op die Latino gemeenschap? Toch niet de marriachiversie van Hey Joe of een incidenteel spaanstalige titel. Hij had Indiaanse, Baskische en Ierse roots, maar geen Latino. Invloed zoals Los Lobos had hij volgens mij niet.
Zijn repertoire was geënt op nostalgie naar de nooit bestaande tienerromantiek. Hij hield op waar Bruce Springsteen verder ging. Maar waar die laatste koos voor wall of sound en de big beat in de grote stadions, daar bleef de sound van Willy Deville transparant zodat er aandacht bleef voor de arrangementen. Rock and roll met accordion.
Hij maakte muziek niet als ster maar als liefhebber. Veel covers die voor hem representatief waren voor een genre. En bij tijd en wijle een eigen catchy nummer.
Speciaal geselecteerd voor de Sargassantjes: Chemical Warfare van Backstreets of Desire (1992).
#39
S’z
Hm, dat van die latinogemeenschap, C’t #37, waar hebt u dàt vandaan ?
(En bij mij ging de discussie niet over “grote” wel over “zeer ~”.)
#40
Rene
@ Crachàt:
Ofwel vind je niks aan muziek, geen probleem daarmee, ofwel neem je een figuur als hij op in dat canon.
Dat is wat je zei, in de #14 waar ik op reageerde. Wel meer dan een “grote meneer” dus. Iemand waarvoor geldt dat als je het niet eens bent met die geponeerde status je noodzakelijkerwijs niet van muziek houdt — kunnen we hier uit destilleren wie van ons twee hier nu precies de “smaakdiscutant” uithangt?
De “nee” dan wel “nee” van #4 was uiteraard een grapje (dank voor de waardering) maar merk op dat ook zelfs die niet over smaak gaat. Ik vermoed dat Willy DeVille in de Belgische culturele belevingswereld een grotere figuur was dan in de Nederlandse want in de Nederlandse is ‘ie vrij miniem. Met uitzondering van een heel klein aantal specifiek in muziek geïnteresseerden zal bijvoorbeeld functioneel niemand van onder de 20 ‘m kennen en durf ik zelfs de stelling aan dat voor 80% of meer van de rest van de bevolking geldt dat wellicht de naam wat belletjes doet rinkelen maar dat het daar dan ook wel grotendeels bij blijft. Die enorme hoop mensen als noodzakelijke niet-muziek liefhebbers afschrijven vind ik nogal een stelling, geachte zuiderbuur.
En het is dus in ieder geval geenszins een schande als (zoals Herman vroeg) je ‘m maar nauwelijks kent, hoewel de kans met leeftijd varieert. Dat is het enige dat daar stond.
De reden voor wat tegengas na #14 is die diep, diep, diep ergerlijke superlatieven-cultuur. Willy DeVille is iemand die sommigen plezier heeft bezorgd. Ik wilde ‘m al eerder noemen maar vond die vergelijking ook zelf te ver gaan maar als je er op staat: net als Herman Brood bijvoorbeeld. Een waardeloze muzikant met, in Nederland, enkel wat persoonlijke vrienden en junkie-vererers als z’n vaandeldragers. Ook zo’n “hele grote”, thuis horend in “de canon” van de rock. Jah.
(en specifiek “deathmetal” uit een rijtje pakken en dan net doen alsof dat het enige is dat er stond is wat kinderachtig trouwens dus die laat ik maar gaan; je kan wel beter).
En laatstens zitten mijn favoriete muziek-genres vol met dope. Alleen dan weer niet niet met mensen die dope-gebruikers aanbidden. Sowieso genres waar men vrij slecht is in aanbidding. Dat zal het vast zijn…
Bruce Springsteen: yowsa!
Anyway: het onderscheid kan je volgens mij eenvoudiger maken, hij was een Artist, geen muzikant. Groot, en definitief onoplosbaar verschil heden ten dage.
Stelletje regelneukerds; kunnen men ze ooge niet meer gebruiken? Zoals Roll(ator)ing Stones hun œuvre op zwarte leest schoeiden, deed DeVille dat met latino’s. Puh-lease.
S’z: bij mij ging het onderscheid tussen Rock’n’Roll en tussen de rest van de muziek. Menig lul kan een poepie ruiken aan de integriteit van deze vent.
ZEER groot dus, in het overlijdensidioom 2009. Willy Vinkenoog.
En heertjes, hou nu eens op met muggenrukken. Het leven is te mooi. REPSEKT!
Mooie respons, Rene, zoals vaker.
Maar waar haal je eigenlijk vandaan dat respecteren (en dat is niet eens houden-van) Mink DeVille gelijkstaan met aanbidden van junks??
Ikzelf heb hier ter Sargasso ooit Keith Richards door de mangel gehaald omdat ie een volledige generatie aan de smack heeft gebracht – maar dat maakt diens laidback-invloed op muziek van hem en z’n dope er niet minder op.
Vergeef me overigens: ik moest er Thrash Metal nog aan toevoegen.
Ikzelf kan geen enkele waardige muziek bedenken waar ik niet van hou, for the record. Django tot Zappa.
Er is iets dat ik niet goed snap aan die arme, arme “Latinogemeenschap”.
Voor het overige denk ik dat C’t een symbool maakt van een persoonlijke favoriet. Ik hou het bij m’n #23.
#44
Rene
@ Crachàt:
Daar waar ik persoonlijk niemand ken die iets anders aan de man vind als z’n imago. En precies dat zag ik ook meteen weer in #14: geen woord over muziek, enkel over in dit geval zelfs via twee indirecties op de spreker afgevende stoutheids-status. Oeh, wat ben je toch een boefje.
En het spijt me, maar “imago” vind ik dus niet genoeg om in een canon opgenomen te worden die schijnbaar iets met muziek van doen moet hebben, gegeven dat enkel zij die niet van muziek houden ‘m er niet in zouden zetten volgens jou. En ik laat me, verdorie, niet vertellen dat ik deswege niet van muziek houdt.
Ik kom om in de muziek, van allerlei genres, hoewel niet van alle. Ik ben wat meer gefocust dan dat. Het bijvoeglijk naamwoord “waardige” maakt het nogal post-interpreteerbaar maar in ieder geval laat ik bijvoorbeeld het gegeven dat ik heus wel eens wat leuks heb gehoord van Public Enemy niet betekenen dat ik rap, hiphop en house niet gewoon als genres geheel bij het grofvuil zet. Dat ruimt op joh!
En wat betreft dat vergeven krijg ik de indruk dat je me enigzins aan het trollen bent. Ik ben scherp in die dingen…
Niet persoonlijke favoriet, S’z, sorry.
Minder in hokjes denkend, dat weer wel. Meer oog voor waarde in de populaire secteur, misschien?
Neeneenee, Reneenee. Het is al goed man.
DeVille is een artiest die dood is en het kan jou niet schelen.
dat weten we dan ook weer, 44 reacties later.
Teruste, en tot de volgende dooie.
#46
Rene
Als we nu wachten tot Neil Young het loodje legt dan kunnen we vast bij elkaar op de schouders uithuilen.
Teruste.
#47
squire
Wees eerlijk, die man was erger dan Kid Creole en zijn afgelikte boterhammen.
Geef mij maar Tito Puente
#48
Crachàt
je hebt gelijk Squire, vergeef me.
#49
squire
Nou, vooruit dan maar, krasser ;)
#50
Hippothese
Van alle forums waar ik na het overlijden van Willy Deville op terecht ben gekomen is dit wel met afstand het trieste dieptepunt van onkunde en incompetentie. Wat een hoop onnozelaars die zonder enige kennis van zaken over Willy en zijn muziek heenvallen.
Hij heeft nooit stdaions gevuld maar wat passie, hartstocht en uitstraling betreft was Willy Deville een van de grootstsen die ooit een podium betreden hebben.
#51
Onnozelaar
Gelukkig zijn al die andere forums er nog voor de fans en voor die arme podia die hem niet gekend hebben.
#52
Kalief
@Crachàt #41
Ook die veronderstelde latino-invloed in zijn muziek kan ik niet ontdekken, afgezien van die Demasiado Corazon en Hey Joe versie.
Er waren wel veel invloeden van de Bayou en Doc Pomus.
Anyway, de mouse over heeft de doodsoorzaak ontdekt:
zijn LOOKS heren! Het is een Spaanse Haan, met alles derop en deraan! In de wondere wereld der pop, waar jammer genoeg nog niet iedereen overtuigt is van a) de volkomen onbenulligheid en b) de allesomvattende public-relations imagosoep, draait het enkel en alleen om van dattum.
#54
Rene
Oh kom op nou toch Crachàt, geef nu toch gewoon toe dat je dacht dat ‘ie een latino was :-)
Goed geprobeerd, rene, edoch helaas.
Mijn leeftijd gebied me te zeggen dat ik de mens al van zeer vroeg van nabij heb meegemaakt, maar in tegenstelling tot wat Szz beweert ben ik niet een wat men noemt: fèn.
#56
Kalief
Kwa imago is het meer een Franse dandy met wat zigeunertrekjes.
Reacties (57)
Kroniek van een aangekondigde dood, in zijn geval … So long, Mink …
Pff, als dat zo doorgaat blijft er dalijk niemand meer over…
Moet ik me heel erg schamen dat de naam van de beste man me nauwelijks iets zegt?
@ Herman: Afhankelijk van je leeftijd, “nee” dan wel “nee”.
Neu hoor.
Kijk maar naar Rene: die ister kennelijk trots op.
@ Crachàt: Herstel. Hij zegt me juist voldoende om te weten dat ‘m niet kennen niet iets om je voor te schamen.
… is.
SEG WADIZDA HIER METDIEN ONNOOZELE SPAMFILTERRRR
Een zwaar overschatte Guido Belcanto kloon, en dan ben ik nog mild
De vader van Amy Winehouse?
Wel ik kan Sq’ volgen, had alleszins “zeer” er niet bij gezet. Maar anderzijds : Willy was eerst, Guido tweedst. En de vroege Mink, dat was toch beter dan Garland.
@S’z Hap :)
por la vida !
Weinig zoveel subjectief geobjectiveer als met de muziekbisnis.
De heengegane vertegenwoordigde een staat van zijn die men niet anders kan associeren dan met het imago der rock’n’roll.
Ofwel vind je niks aan muziek, geen probleem daarmee, ofwel neem je een figuur als hij op in dat canon.
Mijn moeder was eens op een concert waar een idioot naast me een beker bier over de bassax van DeVille’s saxofonist uitgoot.
DeVille trapte later een vriend van m’n moeder keihard op de borst, vanop het podium. Later werd de vergissing ingezien, en die vriend werd heel erg ernstig verwend door de groep. Werd de avond van z’n leven.
Ja vast. DeVille was niets dan een exponent van die sukkelige junkie-vereringscult, dat aangrijpingspunt voor de nette burger om zichzelf op de oh zo stouten te projecteren zonder zelf daadwerkelijk te hoeven leven, met al die nadelen van dien. Pathetisch…
René: er is toch een verschil tussen ’s mans levensstijl en zijn muziek. Ik kan een muzikant een eersteklas eikel vinden en toch van z’n muziek genieten. En de stap van junk naar eikel is nu eenmaal niet groot…
@ Eric:
Ten eerste, ik reageer op #14 en over muziek gaat #14 niet, maar over junkie-verering. Het fantastische verhaal van een echte trap op de borst door een heroïne junk! Wat een ervaring…
Ten tweede, ik geniet niet van z’n muziek en kan toch heel erg gerust stellen dat ik wel algemeen “iets aan muziek” vind. Misschien dat ie als songwriter nog enige credit behoeft maar als uitvoerder is het drie keer niets en het is mijn eerlijke en echte inschatting dat een ieder die ‘m fantastisch vind dat pas vind na voornoemde projectie.
René: da’s dan een verkeerde inschatting. Ik heb z’n Live In Berlin-album en vind het prachtig, terwijl ik niets heb met verslavingen, of het nu drank, drugs of testosteron is. Mijn eerlijke en echte inschatting is dan ook dat je DeVille vreselijk vindt na een eigen projectie…
Eric: Ga Tom Waits luisteren, gek.
Tjongejonge, een cultuursnob met een foul mouth. FYI: ik heb hier een flink rijtje Waits staan en geniet ook daarvan.
Nee, Eric. Ten eerste moet je een woordje als “gek” niet zo serieus nemen maar ten tweede vind ik Tom Waits ook niets, maar die maar twee keer niets. En als je het dan toch niet kan laten, kies dan in ieder geval de betere.
Precies, cultuursnob. Je hebt vast alleen maar dingen in je kast staan die zijn goedgekeurd door Hubert van Hooff en John Peel. Een uiteraard volstrekt eigen keuze, maar heel toevallig wel precies dezelfde als al die anderen die menen per definitie meer van muziek te snappen dan een ander. Niets zo vermoeiend als mensen die zeggen zich als individuen te willen onderscheiden en daarom hun uiterste best doen aan de regeltjes van een ander groepje te voldoen.
De gustibus … maar we zijn het er wel over eens dat Mr Mink z’n plaats verdient ergens tussen de Armatradings, Arnos, Contes, Coutures, Jeffreysen, Reiningers en Stings van deze wereld. Géén Ray Charles of Bob Dylan verder, en ook geen Dr. John of Warren Zevon. Maar wel gul in z’n berouw ;-/
S’z: eens. Een voetnoot in de muziekhistorie, maar als zodanig waardevol.
Dit wordt een tikje pathetisch Eric. Het verreweg grootste deel van mijn kast bestaat uit thrash- en deathmetal, met daarna veel seventies rock, relatief veel singer/songwriter en zo her en der wat pop en klassiek. En die twee platen van Tom Waits.
De pathetica zit er in dat iemand die net een voorliefde voor pretentieuze jazz verbasteringen bekent een ander gaat verdenken van lidmaatschap van de Kulturkammer, z’n zelf-projectie op “wilde, vrije mensen!” volledig en totaal bevestigend. Want de rest van ons schapen…
Bèèèh. Kluns.
@ Rene
Haha heerlijk, aardige zwieper.
En weer kan het niet zonder beledigingen, hè? Je trekt zelf allerlei conclusies over mij en mijn projecties daarbij en passant bepalend wat wel en niet goede muziek zou zijn en je noemt mij pathetisch? Mijn cd-kast bevat heel wat meer dan Waits en DeVille, maar ook dat belet je niet om mij in een hokje te duwen. Jij meent te moeten bepalen wat goede muziek is en wat niet, niet ik. Dat je – uiteraard – met een Godwin komt verrast dan ook niet meer.
Ik schrijf met enige regelmaat muziekrecensies en jij bent er nou net zo eentje die bij een negatieve recensie van werk van een van z’n helden niet zegt dat ‘ie het er niet mee eens is, maar dat de recensent het niet snapt, niet kan schrijven, gek is en meteen ontheven moet worden van zijn taken.
Goh hé, dat had ik al goed samengevat: cultuursnob.
— The end —
Hoe dan ook : RIP William Borsay.
ook dat belet je niet om mij in een hokje te duwen.
Echt niet te geloven. Pak #22 er even bij. Of #27 zelf natuurlijk: “jij bent er nou net zo eentje die […]“. Inderdaad, ik geloof vaak in de zeggingskracht van beledigingen. Zelf-verblinde, pretentieuze drol.
@ Eric
Laat je toch niet zo uit de tent lokken man, ik vind dat je wel een heel gevoelige plek hebt waar het je cdtjes aangaat. Dat grenst aan droeve sneuigheid.
Nou ja, laat het geen halszaak worden, ik verwacht dat je toch wel wat meer hebt om trots op te zijn dan een verscheidenheid aan cdtjes en een vermeend ‘verstand'(LOL HAHAHA) van muziek.
Overigens met betrekking tot muziekrecensenten die negatieve recensies schrijven: dat snap ik dus niet. Waarom zou je in godsnaam denken dat je de autoriteit hebt om over muziek te gaan oordelen die jou niet aanspreekt?
Waar het het recenseren van klassieke muziek aangaat, begrijp ik het nog wel, dan heb je een soort van ‘idee’ waar die muziek om draait en heb je vergelijkingsmateriaal. Maar waar het muziek aangaat die nu nieuw geproduceerd wordt en het toch op erg subjectieve beleving aankomt uiteindelijk, wat moet een recensent daar doen als hij het geen aansprekende muziek vindt? Helemaal niks toch?
Moeilijke vraag, #30. Ik heb ook vijf jaar lang intens reviews geschreven, en dat was altijd een zware. Vaak besprak ik de plaat niet.
Enkele redenen die ik had als ik het toch deed :
– objectief informeren (tgo. marketinggeweld als “de nieuwe plaat is er”)
– nuance aanbrengen (niet alles is prima, dit is een beloftevol debuut maar nog niet hét meesterwerk, dat soort dingen)
– tegengas geven (veel recensenten apen recensenten na, don’t believe the hype).
Vaak ook ingaan tegen georchestreerde euforie of collectieve verdwazing, dus. Desondanks ben ik nooit een fan geweest van ‘de polemiek onder recensenten’. Publiceren in print media en e-zines zwengelde dat ook niet zo aan als “het geblog” nu.
De edit-functie verbiedt me weer mezelf te editen…
[…]
– nuance aanbrengen (niet alles is prima, dit is een beloftevol debuut maar nog niet hét meesterwerk, de groep heeft heel veel mosterd gehaald bij, dat soort dingen)
[…]
Ik reviewde vnl. ook reissues en minder bekende nieuwe releases dooreen, alles wat Sanoma niet doet, als het ware, en probeerde vooral historisch perspectief mee te geven. “Als je dan toch value for money wilt” was een aspect, maar ook en vooral ging het mij om deuren openen, de weg wijzen naar nog zoveel meer prachtige muziek, enz.
Klaplong: ik heb evenveel verstand van muziek als heel veel anderen, ik schrijf er alleen toevallig over.
Van “autoriteit” is wat mij betreft geen sprake: ik schrijf mijn mening op (=subjectief en dus niet een feitelijke conclusie) en een ander kan daar anders over denken. Overigens schrijf ik met een groep anderen en krijgen we cd’s te recenseren die binnen onze interessegebieden vallen. Dan nog kun je op een negatieve recensie uitkomen, hoezeer het eerdere werk van een artiest of band je ook aanspreekt. De kunst is dan om te beschrijven waaróm het je niet ligt, zodat een ander wellicht tot de conclusie komt dat het wel iets voor hem is.
Zoals gezegd: een ander mag het daarmee oneens zijn. Ik ben alleen allergisch voor mensen die gaan psychologiseren, terwijl ze eigenlijk anderen willen vertellen dat ze geen smaak hebben, omdat ze een *andere* smaak hebben.
Maar don’t worry, Klaplong. Ik ga koffie drinken en een krantje lezen, met een fijn muziekje erbij. ;-)
@ Eric en S’z
Ja dat is trouwens inderdaad wat het precies interessant maakt om recensies van sommige recensenten te lezen. Ook als ze negatief zijn. Dat zijn gewoon goede recensies, inderdaad.
Willy mag dan wel niet tot de “allergrootsten” behoren–hij was wel een verdomd goed zanger en performer.Spanish Stroll–Just to walk that litle girl home–Love and Emotion–Mazurka– ik heb er van genoten .Ja, deze rasechte New Yorker leek me vroeger steeds een “zuivere Latino”. RIP, Willy. Dat de man jarenlang een junkie was doet nu toch niks meer ter zake. Behandel de dode met een beetje respect, mensen.
@ Staf:
Wat betreft die laatste zin ben ik ooit eens vinnig kwaad geworden op iemand die vond dat er “niets dan goeds” gezegd mocht worden over een dode van wie ik bij leven hield. Als je niets dan goeds over iemand mag zeggen na z’n dood was ‘ie schijnbaar niet goed genoeg zoals ie was. Een diepe belediging.
Nee, Renee. Zolang er geen reden is om DeVille af te branden is er geen reden om dat te doen – ook niet na zijn dood.
Overigens, met dat pedante toontje van ‘nee’ en ‘nee’ – wat overigens erg grappig is, maar soit – heb je je eigenlijk gedegradeerd tot een Smaakdiscutant. Iets wat al te dwaas is – tenzij je wil trollen uiteraard.
Willen we je dààr van verdenken?
DeVille’s invloed op de Amerikaanse Latinogemeenschap al eens overdacht? De eerste na Linda Rondstadt die hen hits en trots gaf. Moeilijk te vatten dat er nog iets anders buiten deathmetal bestaat natuurlijk. Grote boze wereld buiten daar.
En voor alle zuurtjes hier: ik heb hem een grote meneer van de Rock’n’Roll genoemd, niets meer. Een volkomen eigenzinnige vent met een groot hart, en een bak charisma.
Als meneer Renee zich geroepen voelt om de dope uit de jazz of rock of pop of reggae te halen: sukses, jongen.
Welke invloed had hij dan op die Latino gemeenschap? Toch niet de marriachiversie van Hey Joe of een incidenteel spaanstalige titel. Hij had Indiaanse, Baskische en Ierse roots, maar geen Latino. Invloed zoals Los Lobos had hij volgens mij niet.
Zijn repertoire was geënt op nostalgie naar de nooit bestaande tienerromantiek. Hij hield op waar Bruce Springsteen verder ging. Maar waar die laatste koos voor wall of sound en de big beat in de grote stadions, daar bleef de sound van Willy Deville transparant zodat er aandacht bleef voor de arrangementen. Rock and roll met accordion.
Hij maakte muziek niet als ster maar als liefhebber. Veel covers die voor hem representatief waren voor een genre. En bij tijd en wijle een eigen catchy nummer.
Speciaal geselecteerd voor de Sargassantjes: Chemical Warfare van Backstreets of Desire (1992).
Hm, dat van die latinogemeenschap, C’t #37, waar hebt u dàt vandaan ?
(En bij mij ging de discussie niet over “grote” wel over “zeer ~”.)
@ Crachàt:
Ofwel vind je niks aan muziek, geen probleem daarmee, ofwel neem je een figuur als hij op in dat canon.
Dat is wat je zei, in de #14 waar ik op reageerde. Wel meer dan een “grote meneer” dus. Iemand waarvoor geldt dat als je het niet eens bent met die geponeerde status je noodzakelijkerwijs niet van muziek houdt — kunnen we hier uit destilleren wie van ons twee hier nu precies de “smaakdiscutant” uithangt?
De “nee” dan wel “nee” van #4 was uiteraard een grapje (dank voor de waardering) maar merk op dat ook zelfs die niet over smaak gaat. Ik vermoed dat Willy DeVille in de Belgische culturele belevingswereld een grotere figuur was dan in de Nederlandse want in de Nederlandse is ‘ie vrij miniem. Met uitzondering van een heel klein aantal specifiek in muziek geïnteresseerden zal bijvoorbeeld functioneel niemand van onder de 20 ‘m kennen en durf ik zelfs de stelling aan dat voor 80% of meer van de rest van de bevolking geldt dat wellicht de naam wat belletjes doet rinkelen maar dat het daar dan ook wel grotendeels bij blijft. Die enorme hoop mensen als noodzakelijke niet-muziek liefhebbers afschrijven vind ik nogal een stelling, geachte zuiderbuur.
En het is dus in ieder geval geenszins een schande als (zoals Herman vroeg) je ‘m maar nauwelijks kent, hoewel de kans met leeftijd varieert. Dat is het enige dat daar stond.
De reden voor wat tegengas na #14 is die diep, diep, diep ergerlijke superlatieven-cultuur. Willy DeVille is iemand die sommigen plezier heeft bezorgd. Ik wilde ‘m al eerder noemen maar vond die vergelijking ook zelf te ver gaan maar als je er op staat: net als Herman Brood bijvoorbeeld. Een waardeloze muzikant met, in Nederland, enkel wat persoonlijke vrienden en junkie-vererers als z’n vaandeldragers. Ook zo’n “hele grote”, thuis horend in “de canon” van de rock. Jah.
(en specifiek “deathmetal” uit een rijtje pakken en dan net doen alsof dat het enige is dat er stond is wat kinderachtig trouwens dus die laat ik maar gaan; je kan wel beter).
En laatstens zitten mijn favoriete muziek-genres vol met dope. Alleen dan weer niet niet met mensen die dope-gebruikers aanbidden. Sowieso genres waar men vrij slecht is in aanbidding. Dat zal het vast zijn…
Bruce Springsteen: yowsa!
Anyway: het onderscheid kan je volgens mij eenvoudiger maken, hij was een Artist, geen muzikant. Groot, en definitief onoplosbaar verschil heden ten dage.
Stelletje regelneukerds; kunnen men ze ooge niet meer gebruiken? Zoals Roll(ator)ing Stones hun œuvre op zwarte leest schoeiden, deed DeVille dat met latino’s. Puh-lease.
S’z: bij mij ging het onderscheid tussen Rock’n’Roll en tussen de rest van de muziek. Menig lul kan een poepie ruiken aan de integriteit van deze vent.
ZEER groot dus, in het overlijdensidioom 2009. Willy Vinkenoog.
En heertjes, hou nu eens op met muggenrukken. Het leven is te mooi. REPSEKT!
Mooie respons, Rene, zoals vaker.
Maar waar haal je eigenlijk vandaan dat respecteren (en dat is niet eens houden-van) Mink DeVille gelijkstaan met aanbidden van junks??
Ikzelf heb hier ter Sargasso ooit Keith Richards door de mangel gehaald omdat ie een volledige generatie aan de smack heeft gebracht – maar dat maakt diens laidback-invloed op muziek van hem en z’n dope er niet minder op.
Vergeef me overigens: ik moest er Thrash Metal nog aan toevoegen.
Ikzelf kan geen enkele waardige muziek bedenken waar ik niet van hou, for the record. Django tot Zappa.
http://www.youtube.com/watch?v=XnamP4-M9ko
http://www.youtube.com/watch?v=ybN7KcphfZM
http://www.youtube.com/watch?v=v6fhsmVyNaw
http://www.youtube.com/watch?v=RhxJRI5d8wY
http://www.youtube.com/watch?v=pkCB63WV63s
http://www.youtube.com/watch?v=xNqe1jwaFtU
http://www.youtube.com/watch?v=A5EFQoittN4
etc.
Er is iets dat ik niet goed snap aan die arme, arme “Latinogemeenschap”.
Voor het overige denk ik dat C’t een symbool maakt van een persoonlijke favoriet. Ik hou het bij m’n #23.
@ Crachàt:
Daar waar ik persoonlijk niemand ken die iets anders aan de man vind als z’n imago. En precies dat zag ik ook meteen weer in #14: geen woord over muziek, enkel over in dit geval zelfs via twee indirecties op de spreker afgevende stoutheids-status. Oeh, wat ben je toch een boefje.
En het spijt me, maar “imago” vind ik dus niet genoeg om in een canon opgenomen te worden die schijnbaar iets met muziek van doen moet hebben, gegeven dat enkel zij die niet van muziek houden ‘m er niet in zouden zetten volgens jou. En ik laat me, verdorie, niet vertellen dat ik deswege niet van muziek houdt.
Ik kom om in de muziek, van allerlei genres, hoewel niet van alle. Ik ben wat meer gefocust dan dat. Het bijvoeglijk naamwoord “waardige” maakt het nogal post-interpreteerbaar maar in ieder geval laat ik bijvoorbeeld het gegeven dat ik heus wel eens wat leuks heb gehoord van Public Enemy niet betekenen dat ik rap, hiphop en house niet gewoon als genres geheel bij het grofvuil zet. Dat ruimt op joh!
En wat betreft dat vergeven krijg ik de indruk dat je me enigzins aan het trollen bent. Ik ben scherp in die dingen…
Niet persoonlijke favoriet, S’z, sorry.
Minder in hokjes denkend, dat weer wel. Meer oog voor waarde in de populaire secteur, misschien?
Neeneenee, Reneenee. Het is al goed man.
DeVille is een artiest die dood is en het kan jou niet schelen.
dat weten we dan ook weer, 44 reacties later.
Teruste, en tot de volgende dooie.
Als we nu wachten tot Neil Young het loodje legt dan kunnen we vast bij elkaar op de schouders uithuilen.
Teruste.
Wees eerlijk, die man was erger dan Kid Creole en zijn afgelikte boterhammen.
Geef mij maar Tito Puente
je hebt gelijk Squire, vergeef me.
Nou, vooruit dan maar, krasser ;)
Van alle forums waar ik na het overlijden van Willy Deville op terecht ben gekomen is dit wel met afstand het trieste dieptepunt van onkunde en incompetentie. Wat een hoop onnozelaars die zonder enige kennis van zaken over Willy en zijn muziek heenvallen.
Hij heeft nooit stdaions gevuld maar wat passie, hartstocht en uitstraling betreft was Willy Deville een van de grootstsen die ooit een podium betreden hebben.
Gelukkig zijn al die andere forums er nog voor de fans en voor die arme podia die hem niet gekend hebben.
@Crachàt #41
Ook die veronderstelde latino-invloed in zijn muziek kan ik niet ontdekken, afgezien van die Demasiado Corazon en Hey Joe versie.
Er waren wel veel invloeden van de Bayou en Doc Pomus.
Anyway, de mouse over heeft de doodsoorzaak ontdekt:
zijn LOOKS heren! Het is een Spaanse Haan, met alles derop en deraan! In de wondere wereld der pop, waar jammer genoeg nog niet iedereen overtuigt is van a) de volkomen onbenulligheid en b) de allesomvattende public-relations imagosoep, draait het enkel en alleen om van dattum.
Oh kom op nou toch Crachàt, geef nu toch gewoon toe dat je dacht dat ‘ie een latino was :-)
Goed geprobeerd, rene, edoch helaas.
Mijn leeftijd gebied me te zeggen dat ik de mens al van zeer vroeg van nabij heb meegemaakt, maar in tegenstelling tot wat Szz beweert ben ik niet een wat men noemt: fèn.
Kwa imago is het meer een Franse dandy met wat zigeunertrekjes.
ok, I’ll shoot all my latinofriends then, Joe.
Het is echt m’n dagje niet.
Vanavond maar weer aan de zuip.