COLUMN - Waarin de auteur vertelt waarom hij al wist dat Lance Armstrong een lul was. En wiens schuld dat is.
Allemachtig. Al weken word ik verveeld met het dopingverhaal van Armstrong. Er is geen ontkomen aan. Een fantastische atleet viel voor velen van een voetstuk, en een toch al verdachte sport werd nog nét iets verder de prut ingeduwd. De conclusie: Lance is een lul. Hij blijkt een gewetenloze capo te zijn geweest die anderen aanzette, nee dwong, tot dopinggebruik. Hij is gepromoveerd van symptoom naar veroorzaker. En de verontwaardiging daarover droop in liters van de twitters, facebooks en krantenkolommen. Fuck you too, Lance.
Goh.
Dat Armstrong een lul is had ik je vooraf ook wel kunnen vertellen. Mensen aan de absolute sporttop zijn nou eenmaal vaak obsessief bezig met dat waar ze goed in zijn. Alles en iedereen, inclusief henzelf, moet daarvoor wijken. Logisch, want anders stonden ze niet op die eenzame hoogte. Dan zaten ze voor de buis te kijken, zoals u en ik.
En voor deze mensen geldt dat als de sport het je onmogelijk maakt te winnen zonder de regels te breken, dan zullen de meesten geen seconde aarzelen en dat doen. Waar hebben ze anders immers al die jaren voor geïnvesteerd? Zo’n instelling moet je hebben, en wielrennen is zo’n sport. Tot het gaatje en verder. Een sport waarbij stoere mannen zich dagelijks, weken achtereen, het bloed in de keel en zichzelf het snot voor ogen rijden met als einddoel eeuwige roem, om maar een paar clichés tegen het asfalt te gooien. Combineer dat met bijvoorbeeld een Tour de France, die voor de gemiddelde topatleet al zo goed als onmogelijk te volbrengen is, en het is niet de vraag óf een sport verrot wordt, maar wanneer.
En u, beste kijker, u bent de schuldige, niet een nietsvermoedende omstander die het allemaal alleen maar ziet gebeuren. Armstrong is een symptoom van ú. U wil dat snot zien en de verhalen over bloed in de keel horen. U wil die mannen en vrouwen zien demarreren en lijden. Het ware sportheldendom elke dag in de huiskamer. En u wil daar elk jaar weer meer van zien. Waarop de bedenkers van de parcours u op uw wenken bedienen, want kijkcijfers.
Nog nooit was vraag en aanbod, en waar dat toe kan leiden, zo duidelijk zichtbaar in een sport.
Reacties (9)
Tja, zo’n column kon je een paar jaar geleden ook over topbankiers schrijven; die hadden ook hun positie bereikt omdat ze alles gaven om te winnen, daar was het ook de cultuur die verrot was — je moest risico nemen om mee te blijven doen — en uiteindelijk was het daar ook de schuld van de gulzige doorsnee-spaarder die 5% rente wilde i.p.v. 3%.
Wat een geklets. Ik wil geen oortjes, geen ranzige, vervuilende vieze tourkaravaan, geen valpartijen en geen doping. Hoe kom je erbij?
Ik kan evenzeer genieten van een tour waar iedereen gemiddeld 4-6 km/h minder hard rijd. De rijders gebruiken dope om te winnen. dat doen ze niet voor mij. Sponsors betalen winnaars omdat ze dan in beeld komen. Maar of dat effectief is? Ik heb geen quickstep vloer, geen raborekening, eet geen farmfrites, koop niet bij Radioshack, verstuur geen pakketjes via USpostal, zie niet op een festina hoe laat het is en ga zonder vacansoleil naar het buitenland. De gesuggereerde directe relatie tussen vraag en aanbod is er niet, hooguit in de hoofden van de sponsors – die in de eerste plaats een verbintenis met de renners aan gaan.
Het gemak waarmee rabo vandaag de ploeg liet vallen geeft al aan dat het voordeel voor de bank minimaal moet zijn geweest, als het er al is.
Max Pam schreef ook een mooi stukje over de wielerpers en dopinggebruik:
http://www.maxpam.nl/2012/10/het-debacle-van-de-sportjournalistiek/
Een voetballer die vaak schwalbe’s maakt/kaarten uitlokt bij de tegenstander en zich als een egotripper gedraagt vind ik ook een lul (link. Hij zal ongetwijfeld een geweldige speler zijn die speelt met de spelregels, maar het is en blijft een eikeltje.
Ik zie hetzelfde bij Lance, dus ik ben het Joost eens. Je moet een geweldige sportman zijn om te winnen wat hij gewonnen heeft. Hij heeft voor veel memorabele sportmomenten en vertier gezorgd. Maar uit dit rapport blijkt dat hij gelogen en de wereld bedrogen heeft. Hij is een oplichter, een lul.
We hebben dan wel allemaal boter op ons hoofd, inclusief Max Pam en Mart Smeets. Het is inderdaad een kwestie van ‘u vraagt, wij draaien’. (En of Krabbé het zelf heeft verzonnen of dat ‘ie het boek ‘Lichamelijke Oefening’ van Midas Dekkers heeft gelezen?) Als we op de bank genieten van de topsport willen we toch helemaal niet weten of er doping wordt gebruikt, denk maar aan onze grootste held op het ijs: Sven Kramer. Stel dat onze Sven doping gebruikt? We moeten er niet aan denken!
En Smeets schrijft een boekje dat steevast gretig aftrek vind en Pam schrijft een stukje omdat dat de schoorsteen doet roken.
Misschien dat de enorme hoeveelheid geld die gemoeid is met de topsport er iets mee te maken heeft?
Mij hoor je om Armstrong niet huilen. Ik ben blij dat hij eindelijk betrapt is. Tijdens zijn carrière wist iedereen al dat hij gebruikte, maar dankzij de juiste vriendjes ontliep hij (en zijn teamgenoten, zo lang ze dat bleven) steeds een straf. Daarnaast was het natuurlijk ook een arrogante kwal (en ja, eigenlijk is dat niet relevant, maar ik zie Boonen bijvoorbeeld ook liever op zijn bek gaan dan Gilbert).
Het is alleen erg jammer dat sponsors (niet alleen die van Armstrong) nu ineens doen alsof ze toen van niets wisten en hypocriet hun contracten beëindigen. Net alsof ze een schone sport willen. Neen, ze willen hun naam op het shirt van de winnaar van de Ronde van Vlaanderen. Als daar doping voor nodig is, dan zij het zo, zo lang ze zich maar niet laten betrappen, want dan dumpt de sponsor ze zonder pardon (en pikt zo en passant nog eens publiciteit mee).
Overigens denk ik dat juist een Tour (in tegenstelling tot ééndaagse wedstrijden) spectaculairder zal zijn zonder doping. Het prestatieniveau van wielrenners zal dan een stuk grilliger zijn over de loop van drie weken, waardoor spectaculaire inzinkingen of juist opkomsten vaker voorkomen, al naar gelang de renners hun dag al dan niet hebben.
Hoveel er écht gaat veranderen blijkt wel uit de selectieve verontwaardiging van renner Stef Clement: http://www.nu.nl/sport/2937447/clement-heeft-weinig-begrip-beslissing-rabobank.html. Het is een hetze, de pers heeft het gedaan en de kritiek is ongenuanceerd. O ja, en de sport is nu schoon hoor, echt, heus waar!
Een andere renner, Niki Terpstra, riep al dat het oneerlijk zou zijn als hier over tien jaar nóg over gepraat zou worden. Tuurlijk, Armstrong mag zeven jaar lang de boel besodemieteren, maar je mag er geen jaren over praten, hoor, da’s oneerlijk.
Het is heel simpel: zolang ploegen, ploegleidingen, bonden, journalistiek, organisaties en sponsors gebruikmaken van figuren die jarenlang onderdeel waren van het dopingcircuit zal er niets veranderen. Renners blijven stuk voor stuk ontkennen tot hun straf definitief is (Thomas Dekker!) en klagen steen en been over het wantrouwen. Alleen jammer dat iedere keer als renners gestopt zijn alsnog de ellende naar boven komt. Waarop de nieuwe generatie om het hardst roept dat dat het verleden is. Tot ook zij gestopt zijn en betrapt worden.
Het hele wielercircus is werkverschaffing voor oud-wielrenners, die er alle belang bij hebben doping onder de pet te houden. Sport is het wielrennen allang niet meer.
I.i.g. iedereen met een dopingverleden weren op alle posities (ploegleiding, oud- renners). Bijhouden van (bloed)waarden in een biologisch paspoort zijn onder de huidige standaarden het maximale wat een WADA kan doen. (“o ja..en wat is het beste meetmoment en wie bepaalt dat?”..en het wordt pas echt leuk als er middelen ontwikkeld worden in de richting van genetica/ DNA/ nano technologie..een sprinter met het spierweefsel van Usain Bolt of een renpaard.”) Hiermee blijven de sports redelijk schoon. (“Er zijn nu al weer middelen aecor, dacht ik, die dat ondergraven hahaha”)
Er zit een gek stemmetje in mijn achterhoofd mee te praten. Hou es op!
Nou ja, hier valt wel wat op af te dingen. Volgens mij waren er vrij weinig wielerliefhebbers die oprecht genoten van de alleenheerschappij van Armstrong, zeven jaar lang. Noch van de wonderbaarlijke wederopstanding van Landis en Vinokourov. Het klopt dat verhalen over heroïek er bij de fanatieke volgers ingaan als koek, maar als de verhalen al te bizar worden, haken ook die op een gegeven moment af.
Overigens lijken de scherpste kantjes tegenwoordig van het dopinggebruik afgeschaafd te zijn dankzij het biologische paspoort. Bloedwaardes stabiliseren zich, opmerkelijke stunts doen zich een stuk minder voor en het tempo in het peloton is flink naar beneden gegaan sinds de hoogtijdagen van Armstrong.